Στη σημερινή πραγματικότητα υπάρχουν πράγματα που σας συγκινούν και σας εμπνέουν;

«Πάρα πολλά, το καθετί. Πρόσφατα είχα πάει στη Σαντορίνη, με είχαν καλέσει σε ένα Λύκειο να μιλήσω στα παιδιά γιατί ανθολογούνται κάποια ποιήματά μου στη μέση εκπαίδευση. Θα περίμεναν να τους έλεγα για το ωραίο τοπίο, τις εντυπώσεις... Τους είπα, όμως, ότι βγήκα έξω κατά μήκος της Καλδέρας και φωτογράφιζα τα αποτσίγαρα πεταμένα στο δρόμο, κάτι ξεραμένα λουλούδια, ένα σκυλί που περίμενε απέξω από μια εκκλησία το αφεντικό του και νόμιζες ότι θα μπει μέσα μόλις ανοίξει η πόρτα. Έβλεπα πράγματα υπό λοξή γωνία. Πρέπει να βλέπουμε έτσι τη ζωή. Το καθετί μπορεί να μας εμπνεύσει, και το πέταγμα μιας μύγας. Δεν είναι θέματα πολυτελείας πάντοτε, ούτε και πρέπει να είναι κατά κάποιο τρόπο αυτά, είναι η ζωή η ίδια εν τη γενέσει της, στην ολότητά της, να έχουμε, λένε οι Πατέρες της Εκκλησίας, μια ολιστική αντίληψη του κόσμου, να βλέπουμε τη ζωή στην καθολικότητά της και στο καθετί, στην κάθε μικρή λεπτομέρεια. Μια μέρα περνούσα από ένα σχολείο και είδα ένα κοριτσάκι που καθόταν στα μάρμαρα, στα σκαλιά του σχολείου και έκλαιγε. Το προσπέρασα με το αυτοκίνητό μου, αυτή η εικόνα, όμως, έρχεται συχνά στο μυαλό μου, τώρα γιατί έκλαιγε; Υπάρχουν 1002 λόγοι, ασφαλώς, μπορεί για ασήμαντη αιτία. Αλλά, η εικόνα που σφηνώνεται στο μυαλό που μας κυνηγάει χρόνια, για να λυτρωθείς πρέπει να βγει με ένα τρόπο, να τοποθετηθεί κάπου και να συμμιχθεί με άλλα στοιχεία της πραγματικότητας και του ονείρου, του μύθου, της ιστορίας και όλα αυτά μαζί να κάνουν ένα μάγμα, το οποίο είναι η τέχνη, η ποίηση, το ποιητικό αποτέλεσμα».