Η αντιστασιακή οργάνωση και ο Γιάννης Ιωαννίδης είχαν ευθύνη για την οργάνωση της αντίστασης και στην περιοχή της Ρόδου. Στη συλλογή του μάρτυρα δικηγόρου υπάρχει μάλιστα και τουλάχιστο μία έκθεση για τις δυνάμεις που υπήρχαν στο νησί, γραμμένη στα γαλλικά.
Σχεδόν τρία χρόνια μετά το θάνατό του η σύζυγός του Αριστέα έλαβε μια επιστολή από στέλεχος της αντίστασης στη Ρόδο, τον καπετάν Ιωάννη Σταμπεδάκη, με τον οποίο συνεργαζόταν ο σύζυγός της. Με την επιστολή της συλλυπείται για το θάνατο του συζύγου της, ενώ της δίνει και πληροφορίες για Άγγλους που συμμετείχαν στην αντίσταση και στην Κρήτη.
Η επιστολή, στη μεταγραφή της οποίας διατηρήσαμε ακριβώς τη μορφή του κειμένου, έχει ως εξής:
Εν Ρόδω τη 2α Απριλίου 1947
Κυρία Ιωαννίδη χαίρε
Σας εκφράζω τα βαθύτατά μου συλυπητήρια για τον σκληρό χαμό του αειμνήστου κυρίου σας του λαμπρού ανδρός της κοινωνίας και αγνού Έλληνος πατριώτου.
Πολαίς φοραίς ρωτούσα για σας και είχα πληροφορηθή ότι κατοικείται εις το Ηράκλειον αλλά κανείς δεν γνώριζε να μου ορίση ακριβώς την Διεύθυνσίν σας. Επί τέλους επικοινωνίσαμε τη ευγενή φροντίδι του κ. Παλίδου, έστω και αργά.
Θέλω όμως να με πιστέψετε ότι οπωσδήποτε θα σας συναντούσα γιατί βέβαια υπό τόσον κρισίμους στιγμάς όπου σας γνώρισα δεν ήτο δυνατόν να σας ξεχάσω ποτέ. Τον θάνατον του αειμνήστου κυρίου σας είχα δυστυχώς πληροφορηθή προ ετών εις το Κάιρον ακόμη από τον ιατρόν κ. Παΐζην. Είμαι ο ίδιος όπου ήλθα εις Άγιον Ιωάννην Κατζάν την 30ην Μαΐου 1941 ημέραν Παρασκευήν και λείαν πρωί. Το πλοιάριον μου ονομάζετο «Αθανάσιος Μιαούλης». Κυβερνήτης ήμουν ο ίδιος.
Όταν φύγαμε το δείλι της ιδίας ημέρας κατηυθήνθημεν δια Μάρσα Ματρούχ. Την επομένην Σάββατον μάς επετέθη γερμανικόν αεροπλάνον. Εφόνευσε τον Άγγλον Ταγματάρχην και έναν Άγγλον μηχανικόν, ετραυμάτισεν τον Μάικ Κάμπερλιγκ και ετέρους δύο, κατωρθώσαμε το ρίξαμε κάτω και αφού ενταφιάσαμεν τους νεκρούς εις τον υγρόν τάφον εξακολουθήσαμεν το ταξείδιον μας και την μεσημβρίαν της 2ας Ιουνίου απεβιβάσθημεν εις Μάρσα Ματρούχ. Αναχωρήσαμεν δια Αλεξάνδρειαν την 4ην Ιουνίου 1941 και την επομένην εφθάσαμεν εκεί όπου παρέμεινα ολίγους μήνες και κατόπιν εγώ μεν πήγα και διοργάνωσα την βάσιν Κύπρου. Ο δε υποπλοίαρχος του Αγγλικού Βασιλ. Ναυτικού Μάικ Κάμπερλιγκ σας επεσκέφθη στην Κρήτην κατʼ επανάληψιν μάλιστα δε είχον την πληροφορίαν ότι εξανατραυματίσθη την μίαν φοράν την δε δευτέραν ασθένησεν βαρέως από κοιλιακόν τύφον και εσώθη ως εκ θαύματος. Έκτοτε είχα μάθη ότι ξαναπήγεν με μικρόν κουρσάρικον πλοίον εις την Αίγιναν, συνελήφθη από τους γερμανούς, μετεφέρθη εις στρατόπαιδον αιχμαλώτων εις Γαλίαν και προ δύο εβδομάδες της εισβολής του Μαΐου του 1944 ετουφεκίσθη παρά των γερμανών γιατί ασφαλώς θα είχον ανακαλύψη ότι και κλειστός εις το στρατόπαιδον θα των είχεν κάμη κάποια μεγάλη ζημιά.
Όταν τον Ν/ριον του 1941 ήλθεν εις την Κρήτην είχεν τον Καπετάν Βασίλη Ντελιβασίλη όστις ευρίσκετε αυτού εις το Ηράκλειον και θα σας πη ιστορίαν του. Πάντως το φρικτόν τέλος και του ήρωος Υποπλοιάρχου Μάικ Κάμπερλιγκ όπου σας ενδιαφέρει (αυτός με το σκουλαρίκι στο αυτί) ήτο τόσον σκληρόν και άχαρον.
Ευρίσκομαι εδώ τόρα κ. Ιωαννίδου ιδιώτης βέβαια και βιοπαλεύω επί δύο σχεδόν έτη μετά την απόλυσιν μου από την υπηρεσίαν και μετά 54 συνεχών μηνών τραχή αγώνα στη θάλασσα. Δυστυχώς δε εκείνο το θρυλικό πλοιάριόν μου την 21 Ιανουαρίου 1947 κατεστράφη εις Κω από απροσεξίαν των ψαράδων μου όπου το ηργάζοντο και το πούλησα όπως ήτο ναυαγισμένον. Δεν θα μου πιστέψετε δε πόσον ακόμη είμαι λυπημένος.
Διαβιβάσετε τους εγκαρδίους μου χαιρετισμούς εις τα αδέλφια σας και επιφυλάσσομαι να σας συναντήσω όταν θα έλθω εις Ηράκλειον.
Σας χαιρετώ
Ιω. Σταμπεδάκης.
