«Π»: Μεγαλώσατε σε ένα περιβάλλον με πνευματικούς ανθρώπους, με έναν πατέρα με τόσο ισχυρή προσωπικότητα, με μια μητέρα καλλιτέχνη, πώς καθορίζει τη ζωή μας αυτό;

Μαρίνα Καραγάτση: Στη συζήτηση που κάναμε στη Λέσχη Ανάγνωσης είπε η κυρία Βαλαβάνη ότι τόσο μεγάλη άρνηση που είχε ο Καραγάτσης, δεν είπε ποτέ μια καλή κουβέντα, να με αγκαλιάσει, να με φιλήσει δεν υπήρχε περίπτωση, σαν να φοβόταν να με πλησιάσει. Μου είπε η κυρία Βαλαβάνη κι έχει περάσει κι εμένα από το μυαλό μου, μήπως και φοβόταν τη σεξουαλικότητά του, ότι μεγαλώνει ένα κοριτσάκι στο σπίτι και τόσο πολύ φοβόταν μην τύχει και περάσει από το μυαλό του, που σου λέει μακριά. Αλλά αυτό για ένα παιδί είναι πολύ σκληρό. Το να μη σε αποδέχεται ποτέ ο μπαμπάς σου και να μη σου λέει ποτέ μια καλή κουβέντα βέβαια όταν αρρώσταινα γινόταν ράκος, έπεφτε και χτυπούσε το κεφάλι του. Δεν ήταν ότι δεν ενδιαφερόταν. Όμως στην καθημερινή ζωή ήταν ένα πράγμα ανυπόφορο. Από την άλλη μεριά, μεγάλωσα σʼ ένα σπίτι όπου δε βαριόσουν ποτέ. Ήταν τέτοια η ζωντάνια. Όχι μόνο ο πατέρας μου, αλλά και η μητέρα μου με το δικό της τρόπο, και η παρέα τους, οι φίλοι τους, άνθρωποι που δεν υπάρχουν πια, γιατί ήταν πιο απλοί. Όταν μαζεύονταν τις Παρασκευές στο σπίτι γίνονταν πλάκες, γέλια, δεν ήταν ο ένας να μαχαιρώσει τον άλλο. Ήταν φίλοι. Έτρωγαν τις μακαρονάδες τους, γελούσαν. Αυτή τη ζωντάνια πραγματικά τη νοσταλγώ πολύ και όσο περνούν τα χρόνια και πια υπάρχει αυτή η απομόνωση και ξέρω ότι θα γυρίσω στην Αθήνα και θα πάω στο Κολωνάκι στον πέμπτο όροφο με το γάτο μου εκεί με πιάνει τρέλα. Αυτό συμβαίνει επειδή γνώρισα το άλλο. Αν δεν το είχα γνωρίσει δε θα ήταν τόσο δύσκολο.

«Π»: Ήρθατε στο Ηράκλειο προσκεκλημένη της Λέσχης Ανάγνωσης. Πώς ήταν η επαφή με τα μέλη της;

Μαρίνα Καραγάτση: Είμαι ενθουσιασμένη από τη συνάντηση που είχα με τις κυρίες, ήταν και δύο κύριοι, αλλά ήταν κυρίως γυναίκες. Έστω και αυτός ο μικρός πυρήνας ανθρώπων που ενδιαφέρονται να διαβάσουν ένα βιβλίο και να διαβάσουν σε βάθος, είναι σημαντικό. Έτυχε να είναι και πολύ συμπαθείς άνθρωποι. Κάναμε μια ωραία συζήτηση σαν να ήμαστε φιλενάδες από παλιά και φίλοι με τους κυρίους. Αν αυτό μπορεί σιγά σιγά να εξαπλωθεί θα ήταν ευχής έργον. Το ελπίζω, γιατί υπάρχει αυτή η δίψα των ανθρώπων και δεν τους δίνονται οι ευκαιρίες. Το ότι υπάρχει αυτή η Λέσχη και κάθε μήνα κάποιος συγγραφέας θα έρθει να κάνουν μια συζήτηση είναι πολύ σημαντικό για μένα.