«Ο Θεός να με αξιώσει να πεθάνω με το ράσο και το καλυμμαύκι μου» έλεγε στα πνευματικά του παιδιά ο μακαριστός ιεράρχης.
Δεν απέκτησε περιουσιακά στοιχεία και τα χρήματα που δαπανήθηκαν στην νοσηλεία του, προέρχονταν από εράνους στις ενορίες, γιατί δεν έχει ούτε καταθέσεις ούτε περιουσία για να καλύψει αυτά τα έξοδα.
Όπως μας είπαν άνθρωποι του στενού περιβάλλοντος του, την Πρωτοχρονιά, πήγαν στο επισκοπείο πάνω από 50 άτομα για την «ειθισμένη ευλογία» , δηλαδή ένα χρηματικό ποσό που τους έδινε κάθε πρώτη του μήνα από την τσέπη του. Ήταν άνθρωπος ελεήμων, ταπεινός και με αρχοντιά.
Πνευματικά παιδιά του, είναι ο μητροπολίτης Ιεραπύτνης και Σητείας κ. Ευγένιος, ο αρχιμανδρίτης Μακάριος Γρινιεζάκης και ο ιερέας του Ζαρού κ Λέανδρος Σταματάκης, οι οποίοι βρίσκονταν περισσότερο από όλους κοντά του τη δύσκολη περίοδο της ασθένειας του.
Ο κόσμος τον αγάπησε, γιατί ήταν απλός, δεν κρατούσε αποστάσεις. Επικοινωνούσε με τους ανθρώπους σε προσωπικό επίπεδο.
Τον προβλημάτιζε και τον πείραζε η επιρροή της ανάπτυξης και της οικονομικής ευμάρειας στα ήθη της περιοχής, όπως επίσης τον στεναχωρούσε η πώληση παλιών σπιτιών στα χωριά, στους ξένους. Μάλιστα είχε γράψει ένα άρθρο, με τον τίτλο «Εάλω η Μεσαρά» στο οποίο εξέφραζε την αγωνία του ενώ ανάλογα ήταν τα κηρύγματα του.
Επειδή είχε μονάσει εφτά χρόνια στον Επανωσήφη ως απλός μοναχός, αγαπούσε τους μοναχούς και όταν σπούδαζε στην Χάλκη έγραψε μια διατριβή (ανέκδοτη, όπως και πολλά άλλα κείμενα του) για τον μοναχισμό. Ο μακαριστός Κύριλλος, έγραφε για ποιμαντικά, εκκλησιαστικά και συνοδικά θέματα. Ήταν άνθρωπος της προσευχής, λιγομίλητος αλλά άνθρωπος της αγάπης.
Ο εκλιπών ιεράρχης, ήταν πολύ στενά συνδεδεμένος με τον μικρότερο αδελφό του, τον Μιχάλη, ο οποίος ήταν από 14 ετών κοντά του στην Αρχιεπισκοπή , και στη συνέχεια ως οδηγός του στις μητροπόλεις Κισάμου και Γορτύνης. Ο ξαφνικός θάνατος του, πριν έξι χρόνια σε ηλικία μόλις 52 ετών, λέγεται ότι τον κατέβαλε ψυχικά αν και προσπαθούσε να φαίνεται δυνατός . Στάθηκε σαν πατέρας στα παιδιά του αδελφού του ενώ η νύφη του Βιβή, ήταν δίπλα του όλο το χρονικό διάστημα της νοσηλείας του.
