Το ελληνικό θέατρο συνεχίζει να παράγει έργα. Είστε αισιόδοξος για το μέλλον;

«Το ελληνικό θέατρο παράγει έργα με τον ρυθμό που το έκανε πάντα, δηλαδή «κάτι κάθε τόσο». Δυστυχώς πιστεύω ότι όσο δεν υπάρχουν έμμισθοι συγγραφείς στις κρατικές σκηνές -γιατί έχουν την δυνατότητα να το κάνουν- και παραγγελίες από ιδιωτικούς θιάσους αυτό θα συνεχίσει έτσι. Κάθε τόσο δηλαδή κάποιος θα γράφει έργα με την ελπίδα να ανέβουν κάπου. Δεν θα υπάρξουν ποτέ αμιγώς θεατρικοί συγγραφείς που θα βλέπουν τα έργα τους να ανεβαίνουν στη σκηνή την στιγμή που τα γράφουν.

Αυτό απαγορεύει τις ζυμώσεις μεταξύ ανθρώπων του θεάτρου και κοινού. Βέβαια από την άλλη τελευταία υπάρχουν πολλοί θίασοι που δημιουργούν τις δικές τους παραστάσεις-έργα με διάφορες τεχνικές ομαδικής γραφής. Αυτό όμως δεν ξέρω αν μπορεί να δώσει κάτι πέραν του ερμητικού περιβάλλοντος μέσα στο οποίο δημιουργείται και ζει. Αν δηλαδή μπορεί να παιχτεί και από κάποιον άλλο θίασο και υπό άλλες συνθήκες.»

Ο κόσμος ζητάει το διαφορετικό; Η πρωτοπορία είναι πολλές φορές το ζητούμενο για να ξεχωρίσει μια παράσταση;

«Έχω την εντύπωση πως ο κόσμος ζητάει να “κινηθεί” από μια παράσταση, να ζήσει μια ξεχωριστή στιγμή ή τουλάχιστον να μην βαρεθεί. Αυτό δεν είναι ανάγκη να γίνεται πάντα με πρωτοτυπία και πρωτοπορία, μπορεί να γίνει και με συμβατικούς και δοκιμασμένους τρόπους. Σε κάθε περίπτωση λοιπόν, μια παράσταση μπορεί να ξεχωρίσει για πολλούς λόγους. Εμείς ασχολούμαστε με το θέατρο που μας έρχεται φυσιολογικά να κάνουμε, μας αρέσει να αφηγούμαστε ιστορίες μεταχειριζόμενοι απλά θεατρικά μέσα. Το κοινό πάντα στρέφεται είτε προς κάτι που το έχει ανάγκη είτε προς κάτι που του τραβάει την προσοχή.»