"Για να φτιάξει κανείς την εικόνα του Νίκου Ξυλούρη χρειάζεται να έχει τις ίδιες μουσικές διαδρομές πού 'χει κάνει εκείνος. Γέννημα-θρέμμα μιας ιδιαίτερης πατρίδας που του χάρισε όλον τον κόσμο μέσα απ' τη φυσική ομορφιά, μέσα απ' την Ιστορία της και τους ήχους της μουσικής, μητρικής γλώσσας. Δέκτης και πομπός του ωραίου, ο Νίκος Ξυλούρης άφησε σ' όλους όσοι τον γνώρισαν την μοναδικότητα της φωνής του, την αγνή αγωνιστικότητα που τον χαρακτήριζε και τη βαθιά μουσική του γνώση στο χώρο της μουσικής, όπως αυτή αναδυόταν μέσο από τους μοναδικούς αυτοσχεδιασμούς του στη λύρα. Είχα την τύχη να συνεργαστώ μαζί του και να αισθανθώ το ρίγος και τη μέθεξη στην οποία πάντα κατάφερνε να μπει και στη συνέχεια να μεταδώσει ακόμη στο πιο αμύητο στη μουσική κοινό. Δυο χειμώνες και δύο καλοκαίρια τραγουδήσαμε μαζί σε πολλές εκδηλώσεις διαμαρτυρίας για υποστήριξη αιτημάτων, καθώς και σε εκδηλώσεις συμπαράστασης σε δοκιμαζόμενους λαούς. (Αρμένιοι, Κούρδοι κ.ά.). Κάτι ακόμη σπάνιο που διέθετε ο Νίκος Ξυλούρης ήταν ότι στους χώρους που τραγουδούσε, είτε επρόκειτο για ρεσιτάλ είτε για υπαίθριες παραστάσεις, η δική του ποιότητα καθόριζε το επίπεδο της όλης εκδήλωσης. Έφυγε από κοντά μας νωρίς. Εμείς που αξιωθήκαμε τη συνεργασία και τη φιλία του θα μεταφέρουμε για πάντα μέσα απ' τους ήχους της δικής μας φωνής τη συγκίνηση που η δική του φωνή χάρισε σε μας. Προσωπικά θα κουβαλώ για πάντα μέσα στο τραγούδισμά μου το ανωγειανό λάμδα έτσι όπως μου αποτυπώθηκε απ' το δικό του τραγούδισμα όταν μαζί ερμηνεύαμε το έργο του Βιτσέντζου Κορνάρου, αυτός σαν Ερωτόκριτος κι εγώ σαν Αρετούσα. Εκτέλεση αυτού του έργου ποτέ δεν ηχογραφήθηκε, γιατί τον καιρό εκείνο ο Νίκος κι εγώ βρισκόμασταν δεσμευμένοι με συμβόλαια σε διαφορετικές εταιρείες δίσκων”.