"Ο Ξυλούρης είχε ένα χάρισμα, που το έχουν μόνο οι ταλαντούχοι άνθρωποι: Το χάρισμα της επικοινωνίας, που ήταν μια έμφυτη ικανότητα. Όλα σ' αυτόν ακτινοβολούσαν, η φωνή του, το αίσθημα του, το βλέμμα του. Ανεξάρτητα, όμως από την χροιά της φωνής του ο Νίκος είχε μια μοναδικότητα. Όλα αυτά τον έκαναν αγαπητό. Ήταν ένα σπουδαίο φωνητικό εργαλείο και αυτό το στοιχείο φαίνεται καθαρά σε τραγούδια, που δεν έχουν καμία σχέση μεταξύ τους όπως στα κρητικά, στα τραγούδια του Μαρκόπουλου, του Ξαρχάκου, τα δικά μου. Και νομίζω, ότι δεν αντικαταστάθηκε, δεν αναπληρώθηκε το κενό, που άφησε. Δεν μπήκε κάποιος άλλος στο χώρο του, ούτε με την ίδια εκφραστική φωνητική ικανότητα, αλλά ούτε και σαν ήθος. Πράγμα, που είναι δύσκολο να το συναντήσει κανείς σ' άλλους τραγουδιστές! Ο Νίκος έβλεπε ψηλά σε ένα μέρος - ανοικτό παράθυρο στη λιακάδα, όπως έλεγε ο Γιάννης Ρίτσος. Σήμερα τα πράγματα βλέπουν από την αντίθετη πλευρά. Επομένως απ' την αντίθετη μεριά μην ψάχνεις Ξυλούρη. Τον Ξυλούρη θα τον βρεις μόνο εκεί που υπάρχει αυθεντικότητα, τιμιότητα, εκεί που υπάρχει μεγαλοψυχία! "Τούτες τις μέρες ο άνεμος μας κυνηγά, γύρω σε κάθε βήμα το συρματόπλεγμα, γύρω στην καρδιά μας το συρματόπλεγμα, γύρω στην ελπίδα το συρματόπλεγμα ... πολύ κρύο εφέτος.... Και να αδερφέ μου που μάθαμε να κουβεντιάζουμε ήσυχα κι απλά. Καταλαβαινόμαστε τώρα, δεν χρειάζονται περισσότερα. Και αύριο θα γίνουμε ακόμη πιο απλοί... Εμείς αδελφέ μου δεν τραγουδάμε για να ξεχωρίσουμε απ' τον κόσμο. Εμείς αδελφέ μου τραγουδάμε για να σμίξουμε τον κόσμο."