Όσες φορές γίνεται λόγος για τον Νίκο Ξυλούρη, μιλάνε για τον λυράρη, τον τραγουδιστή, τον συνθέτη. Εγώ θα μιλήσω για τον άνθρωπο Νίκο Ξυλούρη, που έζησα μαζί του 22 χρόνια. Τον άνθρωπο μου, τον πατέρα των παιδιών μας. Έχουμε δυο παιδιά: τον Γιώργη, που μέσα στα πράσινα μάτια του επαναλαμβάνεται ο Νίκος. Και τη Ρηνιώ, που είναι ένα θαυμάσιο κορίτσι, η αδυναμία του, αλλά και όλων μας. Στην οικογένεια μας έχει προστεθεί η νύφη μας, που είναι πολύ καλή κοπέλα και μια εγγονούλά, μια δροσοσταλιά. Αν ζούσε ο Νίκος σίγουρα θα δροσιζόταν βλέποντας την. Με το Νίκο γνωριστήκαμε πριν από πολλά χρόνια στο χωριό μου, το Βενεράτο. Ήταν θυμάμαι '' αποκριές όπως και τώρα και είχε έλθει για να παίξει λύρα, στο γλέντι που κάναμε. Εκεί τον είδα για πρώτη φορά και στην συνέχεια, περνούσε κάθε βράδυ από το σπίτι μου και μου έκανε καντάδα. Με μια ωραία παρέα από φίλους του, τον Βαγγέλη, τον Πώλο, τον Κίμωνα, τον Αντώνη, τον Γιώργο κ.α. Στο Ηράκλειο οι καντάδες αυτές, έχουν μείνει ιστορικές!! Με το Νίκο για ένα διάστημα δεν μιλούσαμε. Αργότερα συναντηθήκαμε και συμφωνήσαμε, να αργήσει ο γάμος μας. Αλλά προέκυψαν διάφορες καταστάσεις κι έτσι, ξαφνικά κλεφτήκαμε στις 21 Μαΐου του 1958. Τα προβλήματα που αντιμετώπισα στην πορεία ήταν πολύ μεγάλα. Ο λυράρης εκείνη την εποχή δεν είχε την αίγλη που έχει σήμερα. Το γεγονός αυτό είχε ως αποτέλεσμα την κακή συμπεριφορά πολλών ανθρώπων απέναντί μου. Και δεν - αναφέρομαι μόνο στους δικούς μου, που είχαν δίκιο, επηρεασμένοι οπό τις αντιλήψεις που υπήρχαν τότε, για τις κοινωνικές διακρίσεις αλλά και στους παρά έξω. Αυτά όμως, πέρασαν. Ο Νίκος ήταν ένας θαυμάσιος άνθρωπος, όπως και η οικογένεια του. Με δέχτηκαν με τον καλύτερο τρόπο, σαν κόρη τους κι όχι σαν νύφη τους. Ποτέ δεν με πίκραναν. Πάντα με τιμούσαν και μ' αγαπούσαν. Η καλή τους συμπεριφορά με βοήθησε να ξεπεράσω εύκολα τα κοινωνικά προβλήματα. Τους ευχαριστώ από καρδιάς. Όπως ευχαριστώ και όλους τους φίλους και συγγενείς από τ' Ανώγεια για την αγάπη, που μου έδειξαν και που συνεχίζουν να μου δείχνουν. Ο Νίκος ήταν ένας χαρισματικός άνθρωπος, καλός, με ευγενική ψυχή, έξυπνος, λιγόλογος. Ήξερε να σέβεται τους συνανθρώπους του, αλλά και να κάνει τους άλλους να τον σεβαστούν. Ποτέ δεν κακολογούσε, ακόμη και σε περιπτώσεις ανθρώπων που τον είχαν πικράνει. Μόνο όταν αρρώστησε δεν μπόρεσε να ξεπεράσει την άκαρδη συμπεριφορά ενός "φίλου" του. Ήταν αξιοθαύμαστος πατέρας και σύζυγος, ήξερε ν' αγαπά και να εκτιμά πράγματα και καταστάσεις. Ακόμη κι όταν έφθασε ψηλά δεν άλλαξε συμπεριφορά, ήταν πάντα ο ίδιος- Και όταν τον ρωτούσαν πώς αισθάνεται που είναι ο πρώτος και ο μοναδικός, απαντούσε σεμνά: "Δεν είμαι μόνο εγώ, πριν από μένα υπήρξαν και υπάρχουν πολύ σπουδαίοι καλλιτέχνες". Πράγματι εμείς οι Κρητικοί γνωρίζαμε ότι υπήρχαν μεγάλοι κι άξιοι λυράρηδες. Αλλά η αξιοποίηση της Κρητικής μουσικής και η διάδοση της σ' όλο τον κόσμο οφείλεται 100% στο Νίκο. Μέσω του Νίκου όλοι οι Έλληνες κι οι ξένοι άκουσαν και αγάπησαν την κρητική μουσική. Παλαιότερα στην Κρήτη δεν άκουγαν πολύ το κρητικά τραγούδια γιατί ήταν, της μόδας τα ευρωπαϊκά. Και ο Νίκος κατάφερε, μέσο στα ξένα που έπαιζε, ρούμπες, σόμπες, ταγκά, βάλσα (όπως ο ίδιος έλεγε) να βάλει περισσότερο κρητικό ποιοτικό τραγούδι. Το 1969 βγήκε η "Ανυφαντού" που είχε μεγάλη επιτυχία. Τότε τον άκουσε ο διευθυντής της "Κολούμπια", ο Τάκης Λαμπρόπουλος και του πρότεινε να περάσει οπό το κρητικό στο έντεχνο λαϊκό τραγούδι, Ο Νίκος συμφώνησε υπό τον όρο να κάνει πρώτα δύο δίσκους με κρητικά τραγούδια που είχε διασκευάσει ο ίδιος. Και έτσι έγινε. Ευτύχησε στη συνέχεια να συνεργαστεί με εκλεκτούς συνθέτες με τους οποίους έκανε πολλούς και ανεπανάληπτους δίσκους. Όταν τους ακούω νομίζω ότι έχουν περάσει... πάρα πολλά χρόνια. Τόση διαφορά βλέπω στα τραγούδια που σημάδεψαν μια ολόκληρη εποχή. Αξίζει να πω ακόμη ότι σήμερα αυτοί που έρχονται στο μαγαζί και ζητάνε να ακούσουν τον Νίκο είναι 80% νέοι. Κι αυτό είναι ένα πολύ καλό και ελπιδοφόρο μήνυμα για την εποχή μας. Γιατί ύστερα από 20 χρόνια που έχει φύγει, να συμβαίνει αυτό, είναι ένα δείγμα της μεγάλης προσωπικότητας του. Ο Νίκος επικράτησε με την αξία του και με τη δύναμη του ταλέντου του. Δεν γνώρισε ποτέ σουξέ και διαφημιστικές διευκολύνσεις. Αντίθετα, έζησε στο έπακρον τη σκληρότητα της χούντας (Πολυτεχνείο). Ήταν ένας αγνός, ιδεολόγος-δημοκράτης. Ήταν ένας γνήσιος Κρητικός. Ήταν ένας ΕΛΛΗΝΑΣ! Ο κόσμος δεν τον ξέχασε, τον θυμάται και τον αγαπάει!”.
