Ο Ούλοφ Πάλμε αποτελεί ίσως την πλέον σημαντική προσωπικότητα της νεότερης Σουηδικής πολιτικής ζωής. Από το 1969 μέχρι το Φεβρουάριο του 1986, όταν δολοφονήθηκε στο κέντρο της Στοκχόλμης, διετέλεσε αρκετές φορές πρωθυπουργός της Σουηδίας. Και ήταν πραγματικός φίλος της Ελλάδας, συνδέθηκε με τον Ανδρέα Παπανδρέου ενώ είχε και στενούς δεσμούς με την Κρήτη. Είχε μάλιστα αναγορευθεί και επίτιμος δημότης Μοχού!

Αναφορικά με τις εσωτερικές υποθέσεις της χώρας ακολούθησε και επέκτεινε τη Σοσιαλδημοκρατική πολιτική, ήταν όμως κυρίως η πλούσια δράση του ως προς τις διεθνείς υποθέσεις που τον καθιέρωσε ως σημαντικό παράγοντα πολιτικών εξελίξεων.

Ο Πάλμε γεννήθηκε στις 30 Ιανουαρίου 1927. Αν και προερχόμενος από ανώτερη κοινωνική τάξη, εντάχθηκε στο Σοσιαλδημοκρατικό Κόμμα ήδη από τα φοιτητικά του χρόνια.

Διάφορα ταξίδια του εκείνης της περιόδου συνετέλεσαν σε σημαντικό βαθμό στη διαμόρφωση των πολιτικών του απόψεων. Ταξιδεύοντας στο εσωτερικό των ΗΠΑ μέχρι το Μεξικό, απέκτησε εμπειρία των μεγάλων ανισοτήτων μεταξύ πλουσίων και φτωχών και ήρθε σε επαφή με την αμερικανική πολιτική του New Deal. Ένα ταξίδι του στην Πράγα την άνοιξη του 1949 αποτέλεσε τη βάση των αντικομμουνιστικών του απόψεων, ενώ η τρίμηνη περιπλάνησή του το 1953 στις φτωχές χώρες της Νότιας και Νοτιανατολικής Ασίας εδραίωσε τις αντιαποικιοκρατικές του θέσεις.

Ο Πάλμε ήταν μια ζωηρή πολιτική προσωπικότητα, ασυνήθιστης έντασης για τα Σουηδικά δεδομένα. Χαρακτηριστικό του ήταν ότι παρουσίαζε τις παραδοσιακές Σοσιαλδημοκρατικές θέσεις με ιδιαίτερη οξύνοια και συχνά με επιθετική ρητορική, γεγονός για το οποίο βρισκόταν συχνά στο στόχαστρο. Ενίσχυσε το λεγόμενο Σουηδικό μοντέλο, την ανάπτυξη δηλαδή του κράτους πρόνοιας μέσω μιας σειράς κοινωνικών μεταρρυθμίσεων ως προς την παιδεία, την υγεία, τις συντάξεις κλπ, που όφειλαν να εξασφαλίζουν μια άνετη ζωή στους πολίτες, στο πλαίσιο μιας ασφαλούς, ανοιχτής κοινωνίας.

Πολύ σύντομα ο Πάλμε έγινε διεθνώς γνωστός, εκδηλώνοντας έντονο ενδιαφέρον για τα θέματα ανάπτυξης του Τρίτου Κόσμου, ασκώντας κριτική προς τις διάφορες μορφές νέο-αποικισμού και τις στρατιωτικές επεμβάσεις και υποστηρίζοντας σθεναρά τα κοινωνικά κινήματα. Κεντρική στην πολιτική του ήταν η θέση του κατά του καθεστώτος του απαρτχάιντ στη Νότιο Αφρική και κατά του πολέμου στο Βιετνάμ. Μια σειρά από δράσεις όπως η σκληρή στάση του απέναντι στα ολοκληρωτικά καθεστώτα σε Ισπανία, Πορτογαλία και Ελλάδα, η ειρηνευτική Κίνηση των Έξι -στην οποία μετείχε και ο τότε πρωθυπουργός της Ελλάδας Ανδρέας Παπανδρέου, η προσπάθειά του για πυρηνικό αφοπλισμό και οι διακηρύξεις του υπέρ των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, του απέφεραν το χαρακτηρισμό «το περιστέρι της ειρήνης». Το 1980 ο ΟΗΕ του ανέθεσε τη διαμεσολάβηση στον πόλεμο Ιράν-Ιράκ.