Μιλήστε μας για τη σημερινή της σύνθεση, όσο αφορά στα άτομα που τη στελεχώνουν και τους μαθητές της.

“Η Σχολή σήμερα είναι μειονοτικό ιδιωτικό σχολείο (μειονοτικό ως προς το ποιους μαθητές μπορεί να δεχτεί, ιδιωτικό ως προς το θέμα της οικονομικής διαχείρισης). Είναι ανεξάρτητο οικονομικά και διοικητικά βακούφι (ίδρυμα) που ωστόσο ελέγχεται ως προς το εκπαιδευτικό έργο από το τουρκικό Υπουργείο Παιδείας. Το καθεστώς λειτουργίας του διέπεται από δύο ελληνοτουρκικά εκπαιδευτικά πρωτόκολλα (1952 και 1968) που συνδέονται με τη συνθήκη της Λωζάνης και είναι απολύτως αντίστοιχο με αυτό των σχολείων της μουσουλμανικής μειονότητας στη Θράκη.Περιλαμβάνει τις δύο ανώτερες βαθμίδες της προ πανεπιστημιακής εκπαίδευσης, Γυμνάσιο και Λύκειο θα λέγαμε στην Ελλάδα, και έχει φέτος 55 παιδιά και 21 καθηγητές. Τα παιδιά είναι όλα μέλη της μειονότητας, καθώς μονάχα παιδιά που είναι Ρωμιοί, δηλαδή ελληνορθόδοξοι στο θρήσκευμα και Τούρκοι πολίτες, μπορούν να φοιτήσουν κανονικά στο σχολείο. Οι οικογένειές τους είναι από Κωνσταντινούπολη, Ιμβρο, Τένεδο αλλά και την περιοχή της Αντιόχειας όπου υπάρχει μια σημαντική ελληνορθόδοξη κοινότητα. Κάποια παιδιά προέρχονται από μεικτούς γάμους στους οποίους κυριαρχεί η ταυτότητα του Ρωμιού γονέα. Οι καθηγητές είναι είτε ομογενείς διορισμένοι κατευθείαν στο σχολείο είτε Τούρκοι εκπαιδευτικοί του δημοσίου απεσπασμένοι στο σχολείο είτε Έλληνες εκπαιδευτικοί που αποσπώνται εκεί από το ελληνικό δημόσιο. Τα μαθήματα γίνονται σε δύο γλώσσες. Τα περισσότερα γίνονται στα ελληνικά, ωστόσο στα τουρκικά γίνονται πέρα από την τουρκική γλώσσα και φιλολογία και τα μαθήματα της Ιστορίας, της Γεωγραφίας και της Κοινωνιολογίας, τα μαθήματα δηλαδή που διαπλάθουν κατά κύριο λόγο τη συνείδηση του πολίτη του κράτους. Επισημαίνω για να προλάβω τις ενδεχόμενες ενστάσεις ότι το αντίστοιχο ακριβώς γίνεται στα ελληνικά μειονοτικά σχολεία της Θράκης. Ας μην ξεχνάμε πως κάθε εθνικό κράτος επιθυμεί να διαπλάσει τους νέους κατά το δικό του πρότυπο και να ομογενοποιήσει κατά το δυνατόν όλους τους πολίτες του”.