Ανταπόκριση του Νίκου Τσαγκαράκη

Καμιά φορά οι μικρότερες, πιο απροσδόκητες συμπτώσεις μπορούν να βάλουν ένα χαμόγελο στα χείλη, εντείνοντας ακόμη περισσότερο τον ενθουσιασμό. Ίσως ακούγεται αστείο, αλλά το φεστιβάλ μας φάνηκε ξαφνικά πιο οικείο όταν είδαμε ότι μία από τις οδούς που περιβάλλουν το Palazzo del Cinema, την κεντρική αίθουσα της διοργάνωσης, ονομάζεται Via Candia. Χτισμένο στην παραλία του Λίντο το 1937 και τελευταία ανακαινισμένο το 1952, το Palazzo αποτελεί για ολʼ αυτά τα χρόνια την κύρια αίθουσα του παλαιότερου κινηματογραφικού φεστιβάλ στον κόσμο, που ξεκίνησε το 1932 στο πλαίσιο της ενετικής Biennale, στην οργανωτική δομή της οποίας παραμένει μέχρι σήμερα.

Σύντομα όμως το φεστιβάλ θʼ αποκτήσει καινούριο ʽαρχηγείοʼ καθώς μπροστά από το Palazzo δεσπόζει φέτος το εργοτάξιο για το διάδοχο κτήριο που αναμένεται νʼ ανοίξει τις πόρτες του το 2012. Σʼ αυτή τη μεταβατική κτηριακή φάση για τη διοργάνωση αλλά και το Λίντο γενικότερα, θα πρέπει νʼ αναφέρουμε επίσης την -εκτός φεστιβάλ- ανακατασκευή του ιστορικού ξενοδοχείου Grand Hotel des Bains σε διαμερίσματα, γεγονός που σηματοδοτεί το τέλος ενός από τα ιστορικότερα κτήρια στη Βενετία, το οποίο φιλοξενούσε τη διεθνή αριστοκρατία από το 1902, ενώ αποτέλεσε τόπο έμπνευσης του «Θάνατος στη Βενετία» από τον Τόμας Μαν το 1911, καθώς και χώρο γυρίσματος της ομώνυμης κινηματογραφικής μεταφοράς του βιβλίου από τον Λουκίνο Βισκόντι το 1971.

Οι αίθουσες του φεστιβάλ είναι όλες συγκεντρωμένες στο ίδιο σημείο, προς την παραλία της μακρόστενης νησίδας, και το ευέλικτο πρόγραμμα προσφέρει αρκετές επαναλήψεις σε περίπτωση που κάποιος δυσκολεύεται νʼ αρχίσει τον ʽμαραθώνιοʼ από τις 8.30 το πρωί. Παρά τα ηχηρά του ονόματα, το επίσημο διαγωνιστικό τμήμα αποδείχτηκε το λιγότερο ενδιαφέρον μέχρι τώρα, με ταινίες σχετικού ενδιαφέροντος αλλά χωρίς έναν τίτλο που να ενθουσιάζει με σιγουριά. Αντιθέτως, τα τμήματα Orizzonti και Εβδομάδα Κριτικής παρουσιάζουν δουλειές πειραματικού κινηματογράφου και μυθοπλασία νέων δημιουργών, με αποτέλεσμα να προκύπτουν τα περισσότερο ελκυστικά, τουλάχιστον μέχρι το τέλος της πρώτης εβδομάδας οπότε γράφεται το κείμενο.

Το δεύτερο μισό του φεστιβάλ δημιουργεί και τη μεγαλύτερη ανυπομονησία για τους έλληνες κριτικούς, καθώς επιφυλάσσει τις δύο μεγάλου μήκους ελληνικές ταινίες, «Attenberg» της Αθηνάς Ραχήλ Τσαγγάρη και «Χώρα προέλευσης» του Σύλλα Τζουμέρκα, μαζί με ταινίες των Βίνσεντ Γκάλο, Τομ Τίκβερ, Μπεν Άφλεκ, Αμπντελατίφ Κεσίς και Τζούλυ Τέιμορ. Εν τω μεταξύ, ας ρίξουμε μια γρήγορη ματιά σε μερικές από τις ταινίες της πρώτης εβδομάδας.