Η οικογένεια των Γιαννάρηδων, από τους Λάκκους Κυδωνίας Χανίων, έδωσε στην Κρήτη μεγάλες μορφές των κρητικών αγώνων, στη διάρκεια του 19ου αιώνα. Κορυφαίος όλων ο Χατζή Μιχάλης Γιάνναρης, ο θρυλικός καπετάνιος, που συμμετείχε σʼ όλους τους αγώνες , από το 1866 μέχρι το 1897, κι είχε την τιμή να υψώσει την ελληνική Σημαία στο φρούριο του Φιρκά, μαζί με τον Αναγνώστη Μάντακα, την 1η Δεκεμβρίου 1913, στην τελετή της ένωσης.
Το «μυαλό» όμως της οικογένειας, ο διανοούμενος, που παράλληλα μετείχε στους αγώνες και διώχθηκε από την οθωμανική διοίκηση, αναγκαζόμενος να φεύγει συχνά από την Κρήτη, ήταν ο φιλόλογος Αντώνιος Γιάνναρης, αγαπημένος ανιψιός του Χατζή Μιχάλη (γιός του αδελφού του Νικολάου), ο οποίος δίδαξε στο Πανεπιστήμιο Saint Andrews της Σκωτίας, ενώ ήταν υφηγητής στο Εθνικόν Πανεπιστήμιον της Αθήνας. Τη φωτογραφία που δημοσιεύομε μας παραχώρησε ο απόγονος της οικογένειας κ. Φοίβος Γιάνναρης, από τη συλλογή του οποίου είχαμε δημοσιεύσει και δύο μοναδικές φωτογραφίες του Χατζημιχάλη.
Ο Αντώνιος Γιάνναρης γεννήθηκε το 1852 και πέθανε το 1909, σε ηλικία μόλις 57 ετών, πάνω στο πλοίο, κατά το ταξίδι του στη Νέα Υόρκη.
Τα πρώτα του γράμματα τα έμαθε στο σχολείο του χωριού του, αλλά με το ξέσπασμα της επανάστασης του 1866-69 αναγκάστηκε να φύγει για την Αθήνα και να συνεχίσει τις σπουδές του, στο Βʼ Γυμνάσιο και στη συνέχεια στη συνέχεια στη Φιλοσοφική σχολή του Εθνικού Πανεπιστημίου.
Συμμετείχε στην επανάσταση του 1889, κι ήταν από εκείνους που η οθωμανική διοίκηση δεν έδωσε αμνηστία, θεωρώντας τον επικίνδυνο να ξαναοργανώσει κίνημα.
Από το 1896 δίδαξε ελληνική γλώσσα και φιλολογία σε Πανεπιστήμιο της Σκωτίας, ενώ ασχολήθηκε με την ελληνική γλώσσα, τη γραμματική και τη λεξικογραφία της, εκδίδοντας σχετική μελέτη στο Λονδίνο το 1897, την οποία οι ειδικοί θεωρούν ακόμα και σήμερα χρήσιμη στους ερευνητές.
Κατά τη διάρκεια της Κρητικής Πολιτείας εκδήλωσε την αντίθεσή του με τον Ύπατο Αρμοστή Γεώργιο, δευτερότοκο γιό του βασιλιά των Ελλήνων Γεωργίου, και πρότεινε την αντικατάσταση του από το μικρότερο αδελφό του πρίγκιπα Νικόλαο, κι αυτό του κόστισε δεκάμηνη φυλάκιση, από τον Απρίλιο του 1904 μέχρι το Φεβρουάριο του 1905. Μετά την αποχώρηση του Γεωργίου και την τοποθέτηση του Αλεξάνδρου Ζαΐμη στην αρμοστεία υπηρέτησε ως Γενικός Επιθεωρητής Παιδείας.
Υποστήριξε την εξέλιξη της γλώσσας σε μια πιο λαϊκή μορφή κι αυτός, μεταξύ άλλων, ήταν ένας από τους λόγους που συγκρούστηκε μʼ έναν άλλο κορυφαίο Κρητικό φιλόλογο της εποχής, το Ρεθυμνιώτη Εμμανουήλ Γενεράλη.
