Της Κατερίνας Μυλωνά

Κάθε χρόνο τέτοια εποχή κάθομαι ξανά στα θρανία, περνάω ώρες διαβάσματος και στερούμαι εξόδους και άλλες δραστηριότητες που μου προσφέρουν χαρά…

Ως εκπαιδευτική συντάκτρια σήμερα αντιμετωπίζω το εξής πρόβλημα: Γίνομαι δέκτης όλης της αγωνίας και της πίεσης ακόμα και του ενθουσιασμού και της χαράς των ατόμων που στην οικογένειά τους βρίσκεται ένας υποψήφιος. Αισθάνομαι σαν να βρίσκομαι σε ένα εξεταστικό κέντρο και περιμένω με κομμένη την ανάσα να μοιραστούν τα θέματα. Μόλις περάσει λίγη ώρα, αρχίζω τα τηλέφωνα στους εκπαιδευτικούς και ζητώ τον απαραίτητο σχολιασμό. Περιμένω στη γωνία το Υπουργείο, όπως περίμενε κι εκείνο στη γωνία τους υποψήφιους με τα Μαθηματικά, και αν υποπέσει σε κάποιο σφάλμα… τα όργανα αρχίζουν.

Την ημέρα που ανακοινώνονται τα αποτελέσματα ξεκινά ο μαραθώνιος. Τηλέφωνα στα σχολεία, που δεν είναι ένα και δύο, το Ηράκλειο μετρά νομίζω περίπου 40 Λύκεια, πέρα από τα ΕΠΑΛ, ξανά τηλέφωνα και, αν δεν απαντήσουν, αρχίζουν τα email απελπισίας.

Στη συνέχεια ξεκινά το ευχάριστο κομμάτι: η επικοινωνία με τους επιτυχόντες. Ένα χαμόγελο χαράζεται στα χείλη μου όταν μοιράζονται μαζί μου τα όνειρά τους.

Πολλές φορές τυχαίνει να μιλήσω πρώτα με τους γονείς τους, οι οποίοι ομολογώ με υποδέχονται με ενθουσιασμό.

Φέτος, όπως θα διαβάσετε στις εσωτερικές σελίδες της εφημερίδας, μία σκιά απλώνεται πάνω από τις φιλοδοξίες των υποψηφίων, οι οποίοι δεν έχουν καταφέρει κάτι λίγο, η επιτυχία στις εξετάσεις και τα… δυσθεώρητα μόρια είναι η πρώτη μεγάλη μάχη της ζωής τους, από την οποία βγήκαν νικητές. Όμως φέτος είναι η πρώτη χρονιά που μία εύλογη δυστυχώς ερώτηση τίθεται: «Σκέφτεστε το ενδεχόμενο να εγκαταλείψετε τη χώρα και να αναζητήσετε την τύχη σας στο εξωτερικό;»

Εύχομαι μετά από δέκα χρόνια να μου δοθεί η ευκαιρία να μιλήσω ξανά μαζί τους και εκείνοι να είναι τότε λαμπροί επιστήμονες που επέλεξαν να μείνουν στη χώρα μας και διακρίθηκαν…