Η παιδεία είναι η πιο βαθιά πληγή του κάθε κράτους, πιστεύω, του κάθε έθνους. Είναι το “νούμερο ένα” πράγμα που θα έπρεπε να αντιμετωπίζει η κάθε κυβέρνηση που σέβεται τον εαυτό της και θέλει να υπηρετήσει το λαό της, υποτίθεται.
«Το θέατρο είναι κάτι που δεν πεθαίνει τελείως, πάντα θα υπάρχουν παραστάσεις που θα πάνε καλά», τονίζει, σε συνέντευξή του στην «Π» ο γνωστός ηθοποιός, κ. Χρήστος Σαπουντζής, ο οποίος πρωταγωνιστεί στο έργο του Ευγένιο Ιονέσκο «Το Μάθημα».
Στο πλευρό του είναι η Κατερίνα Χατζηκυριάκου , η οποία έλαβε την πρωτοβουλία μέρος των εσόδων από την παράσταση να διατεθεί στο Χαμόγελο του Παιδιού στη μνήμη του αδικοχαμένου του Βαγγέλη Γιακουμάκη.
Η παράσταση παρουσιάζεται σε συνεργασία με το «ΔΗΠΕΘΕ Κρήτης» και το «Χαμόγελο του Παιδιού», απόψε στις 9 στο Πολιτιστικό Κέντρο στο Ηράκλειο, αύριο, Κυριακή, στις 7 το απόγευμα και τις 9 το βράδυ στο Σπίτι του Πολιτισμού στο Ρέθυμνο, και την Παρασκευή 12, το Σάββατο 13 και την Κυριακή 14 Ιουνίου στις 9 το βράδυ στο Βενιζέλειο Ωδείο στα Χανιά.
Γιατί το έργο του Ιονέσκο είναι σήμερα επίκαιρο;
«Το έργο γράφτηκε από έναν πολύ ευφυή συγγραφέα, τον Ευγένιο Ιονέσκο, στις αρχές της δεκαετίας του ʽ50 και θεωρείται ένα από τα τρία κορυφαία του έργα, με τις «Καρέκλες» και το «Ρινόκερο».
Διαπραγματεύεται το θέμα της παιδείας και της επικοινωνίας δύο κόσμων, πεδίων, τελείως διαφορετικών μεταξύ τους, τον κόσμο που έρχεται, που αφορά τη μαθήτρια, τον κόσμο που φεύγει, που αφορά τον μάλλον συνταξιούχο καθηγητή.
Είναι ένα καλοκαιρινό προπαρασκευαστικό μάθημα, που σημαίνει φροντιστήριο. Αυτό και μόνο του δίνει μια διαχρονικότητα γιατί η νόσος της παιδείας είναι η παραπαιδεία. Αυτό δίνει μια διαχρονικότητα στο έργο, ξέρουμε πολύ καλά στη χώρα μας τι σημαίνει παραπαιδεία. Η παιδεία είναι η πιο βαθιά πληγή του κάθε κράτους, πιστεύω, του κάθε έθνους. Είναι το νούμερο ένα πράγμα που θα έπρεπε να αντιμετωπίζει η κάθε κυβέρνηση που σέβεται τον εαυτό της και θέλει να υπηρετήσει το λαό της, υποτίθεται. Αυτή η νόσος δεν υπάρχει μόνο στην Ελλάδα, υπήρχε και στη Γαλλία τότε, από ό, τι φαίνεται.
Ο τρόπος που διαπραγματεύεται και την προσωπική σχέση της μη επικοινωνίας, της κρυμμένης σεξουαλικότητας, της κρυμμένης βίας, και στους δύο χαρακτήρες δίνει ένα πολύ ενδιαφέρον πράγμα στην πλοκή του έργου και αυτά τα δύο στοιχεία μαζί είναι άκρως ενδιαφέροντα.
Επίσης, διαπραγματεύεται και τις τάξεις, από όπου προέρχονται αυτοί οι δύο χαρακτήρες, η κοπέλα προέρχεται από μία μεγαλοαστική τάξη, η ίδια λέει ότι οι γονείς μου είναι ευκατάστατοι πολύ. Βλέπουμε και το σήμερα με το «μπαμ» που έγινε, με όποιες δυνατότητες έχουν κάποιες οικογένειες παραπάνω να αγοράζουν πληροφορίες, στην ουσία, και όχι να αγοράζουν γνώση. Αυτό είναι ίσως και το πιο βαθύ πράγμα που είδα εγώ σε αυτό το έργο. Διαπραγματεύεται με κάποιο τρόπο τη διαφορά της πραγματικής γνώσης με την πληροφορία μέσα από το χαρακτήρα της μαθήτριας, κυρίως, και της σύγκρουσής της με τον καθηγητή.
Να σημειώσω ότι το έργο το είδαμε από μια ματιά μουσικού θεάτρου».
Μέρος των εσόδων της παράστασης στο Ρέθυμνο θα διατεθεί στο Χαμόγελο του παιδιού στη μνήμη του αδικοχαμένου του Βαγγέλη Γιακουμάκη. Πώς λάβατε αυτή την απόφαση;
«Αυτή είναι μια απόφαση που δεν την έλαβα εγώ, είναι προσωπική απόφαση της Κατερίνας, η οποία κάνει και την παραγωγή, έχει απόλυτο δικαίωμα να το κάνει. Επειδή είναι από την Κρήτη, είναι σε αυτή την ηλικία, που ήταν και ο Βαγγέλης Γιακουμάκης, και ήθελε να κάνει κάτι στη μνήμη του παιδιού, επειδή ήταν και στη γενιά της και στον τόπο της».
