Oσο πιο νωρίς γίνεται η διάγνωση ενός προβλήματος, τόσο πιο γρήγορα έρχεται η λύση του. Επίσης όταν ένα πρόβλημα διακρίνεται και οι πέριξ αυτού καθʼ ύλην αρμόδιοι δεν το παραβλέπουν αλλά εστιάζουν πάνω του γνωρίζοντας τις αρνητικές επιπτώσεις που επιφέρει η συνέχεια της ύπαρξης του, τόσο πιο εύκολα μπορεί να αντιμετωπιστεί και να εξαλειφθεί.

Σε αυτά τα απλά και λογικά αξιώματα, ο φετινός Εργοτέλης αποτελεί χαρακτηριστική εξαίρεση. Το πρόβλημα με τις εντός έδρας φετινές του επιδόσεις «διαγνώστηκε» πολύ νωρίς. Εξίσου κατανοητό ήταν επίσης το γεγονός ότι τα καλά σε γενικές γραμμές αποτελέσματα του απέναντι σε ομάδες που καταλαμβάνουν το πρώτο μισό της κατάταξης θα έμεναν χωρίς αντίκρισμα αν δεν συνοδευόταν από αντίστοιχα παραγωγικές σε βαθμούς εμφανίσεις εναντίον των λεγόμενων «μικρών» του πρωταθλήματος που έχουν σαν κύριο στόχο την αποφυγή του υποβιβασμού. Κι όμως. Ο Εργοτέλης δεν μπόρεσε ακόμα να βρει λύση σʼ αυτό το πρόβλημα που τον ταλαιπωρεί από το ξεκίνημα της διοργάνωσης, με αποτέλεσμα να μην μπαίνει με άνεση στην τελική ευθεία και της φετινής Σούπερ Λιγκ.

Η πρώτη γκέλα στο Παγκρήτιο, στο ματς με το Λεβαδειακό μετρίασε κάπως τα χαμόγελα για το δυναμικό μπάσιμο στη χρονιά, όμως στη συνέχεια τα στραβοπατήματα στο Ηράκλειο έγιναν ρουτίνα. Επικίνδυνη συνήθεια που έβαλε σε κίνδυνο τις προσδοκίες για μια σαιζόν «απροβλημάτιστη», μακριά από πίεση και άγχος. Συνήθεια που έκανε σχεδόν «τυφλοσούρτικη» την υποβολή της ερώτησης σε καθένα από τους συντελεστές της φετινής προσπάθειας, για τα αίτια που η ομάδα «δεν μπορεί», σχεδόν σε κάθε εντός έδρας συνάντηση απέναντι σε συγκροτήματα που παλεύουν για τη σωτηρία. Οι απαντήσεις που έως τώρα έχουν δοθεί δεν ποικίλλουν μεταξύ τους. Αντίθετα υπάρχουν σʼ αυτές δύο βασικά κοινά σημεία. Το ένα έχει να κάνει με τη νοοτροπία που η ομάδα σκέπτεται και αντιμετωπίζει τις ομάδες που έχουν ιεραρχήσει ως πρώτιστη επιδίωξη της περιόδου τη σωτηρία.

Τα προηγούμενα χρόνια ο Εργοτέλης έχοντας απόλυτη επίγνωση της αποστολής του διακρινόταν από το μάτι που «γυάλιζε», και το μαχητικό του παιχνίδι αποτελούσε το σήμα κατατεθέν της πορείας του.

Φέτος το στοιχείο αυτό έχει επίσης καταχωρηθεί, αλλά σε διαφορετικές συναντήσεις. Απέναντι σε ομάδες που κυνηγούν υψηλούς στόχους και το μέλλον τους στην κατηγορία είναι …ισοβίως εξασφαλισμένο.

Λέτε και έχει μπει στη διαδικασία της ανάγκης να αποδείξει ότι αποτελεί ισότιμο αγωνιστικό τους εταίρο, ξεχνώντας όμως τις «στρατιές των πολλών» που προσπαθούν να παραμείνουν στην κορυφαία κατηγορία. Το δεύτερο στοιχείο έχει να κάνει με την αγωνιστική αλλαγή του προφίλ του Εργοτέλη, που μοιάζει να μην έχει ακόμα προσαρμοστεί, (ή να βιάστηκε για κάτι τέτοιο) στο ρόλο της ομάδας (μιλάμε πάντα για τους εντός έδρας αγώνες) που προσπαθεί να επιβάλλει στον αντίπαλο την τακτική της. Αρκετές φορές οι κιτρινόμαυροι έδειχναν εγκλωβισμένοι σʼ έναν τρόπο παιχνιδιού που δεν είχαν συνηθίσει τα προηγούμενα χρόνια, και διευκόλυνε αρκετά τους αντιπάλους που ερχόταν στο Παγκρήτιο και …περίμεναν από τον Εργοτέλη να κάνει παιχνίδι. Συνέπεια αυτού είναι και το ότι οι κιτρινόμαυροι έχουν φέρει ορισμένα «τρελά» αποτελέσματα απέναντι στους «μεγάλους», αλλά τα βρίσκουν μπαστούνια όταν κοντράρουν ομάδες που αγωνίζονται πρωτίστως για την επιβίωση τους.

Aντώνης Σαριδάκης