Ενας αγροτικός δρόμος από το γεφύρι, με βόρεια κατεύθυνση ανηφορίζει τα ανατολικά υψώματα του Αστρακιανού φαραγγιού. Αυτός ο δρόμος συνδέει τα χωριά του δήμου Επισκοπής με το Δήμο Καζαντζάκη. Κι εδώ χρειάζεται πινακίδα,
“Προς Αστρακιανό φαράγγι”
Λίγο πιο πάνω ένα στενό μονοπάτι αριστερά μας οδηγεί στην περιοχή Αργομυλάρη και από εκεί κατηφορικά προς το βάθος του φαραγγιού όπου βρίσκεται η πηγή του Νεραϊδόσπηλιου. Κι εδώ είναι απαραίτητη η πινακίδα, «Αστρακιανό φαράγγι » Καλό θα είναι οι ίδιες πινακίδες να αναφέρουν και την απόσταση της κάθε διαδρομής. Κατηφορίζοντας το μονοπάτι, βλέπουμε ότι οι Δήμοι και η Διεύθυνση Δασών, έχουν κάνει σπουδαία δουλειά. Ένα μεγάλο κλιμακωτό μονοπάτι φτιαγμένο από ξύλα καστανιάς πάνω από 200 σκαλοπάτια με ξυλοκάγκελα όπου χρειάζεται, βοηθούν τον επισκέπτη να κατεβεί με άνεση και ασφάλεια στη πηγή του Νεραϊδόσπηλιου.
Η θέα από εδώ είναι πανέμορφη. Βλέπουμε πανοραμικά την πλούσια άγρια βλάστηση, να δασώνει όλη την κοίτη και τα πρανή του φαραγγιού, Ενώ τα υψώματα είναι κατάφυτα από ελιές και αμπέλια, κυρίως κρεβατίνες επιτραπέζιων σταφυλιών. Φτάνοντας στο βάθος βλέπουμε τη μικρή λίμνη που αποτελεί την πηγή του Νεραϊδόσπηλιου. Από εκεί ξεκινά ένας παλιός θολωτός αγωγός που μεταφέρει το νερό στο Ηράκλειο. Η ύπαρξη του νερού εδώ αποτελεί κυρίαρχο στοιχείο για τη διαμόρφωση της βλάστησης, του οικοσυστήματος και γενικά του φυσιογραφικού σχηματισμού του φαραγγιού. Πολλά είδη δέντρων δασώνουν όλη την περιοχή, μπερδεύονται μετάξι τους και αγωνίζονται πιο θα φτάσει ψηλότερα. Οι κισσοί τα αγκαλιάζουν. Κολλάνε σα βδέλλες πάνω τους, σκαρφαλώνουν στις κορυφές τους και τα πνίγουν.
Πλούσια βλάστηση πυκνή που μέσα της βρίσκουν καταφύγιο όλα τα μικρά ζωάκια τις περιοχής πουλιά, ερπετά, αμφίβια κ.α. Πλούσια όμως είναι και η χλωρίδα που δασώνει σα ζούγκλα όλη την γύρω περιοχή. Σε κάποια σημεία παρουσιάζει εξαιρετικό και μοναδικό ενδιαφέρων όπως η λιμνούλα με τα νούφαρα που θα δούμε λίγο πιο κάτω. Ας ξεκουραστούμε όμως λίγο εδώ για να απολαύσουμε το κελάρυσμα του νερού, το θρόισμα των πλατάνων, το κελάηδημα των πουλιών και ίσος και το κρόασμα κάποιων βατράχων.
Στα μονοπάτια του αστρακιανού φαραγγιού
Κατηφορίζοντας το στενό δρομάκι από τους Κάτω Αστρακού, φτάνουμε την περιοχή Μυλάκι περνάμε το παλιό εκκλησάκι του Αγίου Γεωργίου. Εκεί λίγο πιο πάνω αριστερά είναι το μονοπάτι που μας οδηγεί στο βάθος του φαραγγιού στη θέση Νεραϊδοόσπηλιο. Αφού απολαύσουμε η δροσιά των δέντρων και της πηγής, περνάμε στην ανατολική πλευρά του ποταμού.
Ένας παλιός θολωτός κλειστός αγωγός, ξεκινά από εδώ με βόρεια κατεύθυνση.
Ο αγωγός αυτός και το φράγμα του Νεραϊδόσπηλιου, κατασκευάστηκαν το 1924 για να μεταφέρουν το νερό στην πόλη του Ηρακλείου, συνεχιστήκαν και τα επόμενα χρόνια για τη διαχείριση των πηγών και του ρέματος . Είναι ένα έργο εποχής που ακόμα συνεχίζει να τροφοδοτεί με νερό το Ηράκλειο. Βλέπουμε εδώ να κατασκευάζεται ένας ξυλότυπος διάδρομος για να προστατέψει τον αγωγό από τους επισκέπτες που θα πεζοπορούν στο φαράγγι. Ο διάδρομος αυτός είναι σαν εξέδρα που προχωράει σε όλο το μήκος του αγωγού. Είναι ένα από τα σπουδαία έργα που γίνονται σε όλο το φαράγγι με την ευθύνη των τριών Δήμων. Η φύση γύρω, μας ξεναγεί στης άγριες ομορφιές της. Σα ζούγκλα μοιάζει τούτο το κομμάτι όπου τα δέντρα μπλέκουν μεταξύ τους και τα φύλλα τους σκεπάζουν το φαράγγι και δεν αφήνουν τον ήλιο να το δει.
Οι γεωλογικοί σχηματισμοί των υψωμάτων που δημιουργούν το φαράγγι, έχουν μια ιδιαίτερη αισθητική. Οι νεροφαγωμένοι βράχοι παρουσιάζουν λαξευτές μορφές, ανάγλυφες παραστάσεις με σχέδια, που ζωγραφίζουν τη φύση της περιοχής.
Ένα φρεάτιο κτισμένο από μερακλή τεχνίτη, με λαξευτή πέτρα, αποτελεί κόσμημα, επιβάλλεται να αναδειχτεί . Ένα ξυλότυπο γεφυράκι μας περνά στη δυτική πλευρά .
Εδώ βλέπουμε τη λιμνούλα με τα νούφαρα, το τοπίο είναι πανέμορφο ειδικά την εποχή που τα νούφαρα είναι ανθισμένα. Εδώ λέω να δώσουμε το όνομα της στην περιοχή.
“Η λίμνη
των Νούφαρων”
Ανηφορίζουμε στα δυτικά πρανή, περνάμε μέσα από ένα στενό κανάλι νερόμυλου.
Λίγο πιο κάτω τον συναντάμε στο ξέφωτο της ρεματιάς, το όνομα του είναι
“Καινούργιος Μύλος” ας το δώσουμε σε αυτό
το μονοπάτι
Στέκι ακόμα εκεί στην ερημιά κατεστραμμένος να θυμίζει παλιές δόξες.
Τα καμαρωτά πετρόκτιστα γεφυρώματα του αντιστέκονται στο χρόνο για να προβάλουν την αρχοντιά της εποχής του. Τα πέτρινα χρόνια που οι άνθρωποι με ένα κομμάτι ψωμί έφτιαχναν αριστουργήματα με τέχνη και μεράκι. Η περιοχή εδώ είναι πανέμορφη, η φύση την έχει διακοσμήσει με γραφικούς βουνόλοφους που ξεφυτρώνουν μέσα από την κοίτη του Αστρακιανού ποταμού και ζωγραφίζουν γραμμικά τον ουράνιο θόλο.
Το νερό γλυκοκυλάει ανάμεσα στα πόδια τους που ρίζωσαν για πάντα σε τούτη τη ρεματιά. Κατηφορίζουμε τώρα προς την κοίτη όπου ένα άλλο γεφυράκι μας περνάει στην ανατολική όχθη. Φτάνουμε σε ένα παλιό υδραγωγείο. Το κελάρυσμα του νερού μας συνοδεύει καθώς ακολουθούμε τη ροή του. Πουλιά κελαηδούν κι άλλα τιτιβίζουν, το θρόισμα των ξερών πλατανόφυλλων που κριτσανίζουν κάτω από τα πόδια μας, το κόασμα των βατράχων, δημιουργούν μια αιθέρια μουσική σύνθεση που ηρεμεί. Ένα ακόμη ασβεστοκάμινο βρίσκεται εδώ. Τα ασβεστολιθικά πετρώματα που θεμελιώνουν το φαράγγι του Καρτερού δημιουργούν ανάγλυφα στολίδια, τα δέντρα γιγαντώνουν μέσα στην κοίτη του, η συρτική δύναμη του νερού διαμορφώνει τη φύση του, οι καταιγίδες τους χειμερινούς μήνες σμιλεύουν ανάγλυφες εικόνες απερίγραπτης ομορφιάς. Κάθε εποχή έχει και κάτι διαφορετικό να μας προσφέρει.
Εγώ προσωπικά το έχω απολαύσει πολλές φορές, όλες τις εποχές, όσες φορές όμως κι αν το περάσω πάλι λαχταρώ να ξαναπάω. Ακολουθούμε την πορεία του νερού.
Τα ξερόκλαδα και οι βάτοι μπλέκουν στα πόδια μας. Εδώ παρόλο που το μονοπάτι έχει καθαριστή, η φύση διεκδικεί το χώρο που της στέρησαν. Οι βάτοι προσπαθούν να ξαναφουντώσουν. Σίγουρα όταν θα μπει σε λειτουργία και θα πατιέται συχνά να το πάρουν απόφαση και να σταματήσουν να απλώνονται.
Το εδώ μονοπάτι θέλει κι άλλο καθάρισμα. Εδώ βλέπουμε περιβόλια με λεμονιές, πορτοκαλιές, ρογδιές, δεσπολιές, ελιές και άλλα. Οι βάτοι όμως τα πνίγουν είναι εγκαταλειμμένα. Τα σπάρτα και οι πικροδάφνες δίνουν χρώμα και μια ιδιαίτερε ομορφιά σε τούτη την περιοχή όπου το φαράγγι ανοίγει διάπλατα και ο ήλιος το λούζει. Το ξέφωτο αυτό σημείο δίνει την ευκαιρία στα μικρά ζουζούνια και τις πεταλούδες να παιχνιδίζουν γύρω από τα άνθη των λουλουδιών που φυτρώνουν εκεί. Βαδίζουμε για λίγο στη δυτική πλευρά, επιστρέφουμε ξανά ανατολικά όπου το μονοπάτι ανηφορίζει τα πρανή των υψωμάτων πάνω από τα γκρεμνά του φαραγγιού. Προσπερνάμε το μύλο του Καραμουσταφά, στα ανατολικά πρανή. Εδώ οι Δήμοι έχουν φτιάξει προστατευτικό ξυλοκάγκελο από καστανιά που βοηθά να περάσουμε πάνω από το φαράγγι και να το απολαύσουμε πανοραμικά.. Σα ζούγκλα μοιάζει απροσπέλαστη που μέσα της βρίσκουν καταφύγιο όλα τα άγρια ζωάκια της περιοχής. Φτάνουμε στην περιοχή Κρύα Βρύση όπου από ψηλά θαυμάζουμε τούτη την ωραία τοποθεσία που αιωρείτε πάνω από τη κοίτη του ποταμού. Στο βάθος βλέπουμε ακόμα ένα νερόμυλο εγκαταλειμμένο είναι «ο νερόμυλος της Αγκαράθου». Ακολουθούμε τούτο το στενό, μα ευκολοδιάβατο μονοπάτι. δίπλα στον αγωγό που μεταφέρει το νερό στο Ηράκλειο. Κατά διαστήματα βλέπουμε τσιμεντένια φρέατα, κατασκευασμένα για να κόβουν την πίεση τού νερού. Κάτω χαμηλά στη δασωμένη κοίτη βλέπουμε ακόμα ένα νερόμυλο.
“Ο Μύλος του Στρούμπου”
Βλέπουμε τα ασβεστολιθικά υψώματα του φαραγγιού να δασώνονται από σκίνους, πρινάρια, αγριελιές, συκιές και πολλά άλλα δέντρα, στις επίπεδες κορυφές τους βλέπουμε αμπέλια και ελιές, Το μονοπάτι μας φέρνει σε μια πλαγιά που γέρνει προς το φαράγγι κι αυτή καλλιεργημένη με αμπέλια και ελιές.
Το μονοπάτι κατηφορίζει για λίγο προς την κοίτη και σκαρφαλώνει πάλι στα απότομα πρανή. Το προστατευτικό ξυλοκάγκελο συνεχίζει να το ακολουθεί σε όλο το μήκος του που ξεπερνά το 1χ,μ.
(Συνεχίζεται)
