Του Ν. Τσαγκαράκη
Μία από τις μεγαλύτερες εκπλήξεις στην ιστορία τους επεφύλασσαν τα φετινά Όσκαρ. Μπορεί κανείς να μην περίμενε τη βράβευση του «Crash», αλλά τουλάχιστον το αξίζει, ενώ ο Ανγκ Λι δεν έφυγε χαμένος αφού απέσπασε το πρώτο Όσκαρ της καριέρας του.
ΟSCAR 2006
Σε μία από τις πιο διαδικαστικές απονομές των τελευταίων ετών, τα φετινά Όσκαρ μοιράστηκαν σε διάφορες ταινίες αντί να συγκεντρωθούν από το φαβορί «Μυστικό του Brokeback Mountain». Τα βραβεία ερμηνείας ακολούθησαν ακριβώς τις προβλέψεις, τα τεχνικά (ήχου και οπτικών εφέ) πήγαν δικαίως στον «King Kong», οι «Αναμνήσεις μιας Γκέισας» αναδείχθηκαν σε έκπληξη της βραδιάς, όχι όμως μεγαλύτερη από την ανατροπή που προκάλεσε η απόφαση της Ακαδημίας να βραβεύσει καλύτερη ταινία της χρονιάς το πολύ καλό «Crash» αντί του «Brokeback Mountain» το οποίο μόλις το προηγούμενο βράδυ στα Independent Spirit Awards είχε λάβει τα τελευταία από τα αναρίθμητα βραβεία με τα οποία έχει τιμηθεί τους τελευταίους μήνες.
Η ταινία του Ανγκ Λι έχει κερδίσει δεκάδες αμερικανικά και διεθνή βραβεία ακαδημιών, κριτικών ενώσεων και φεστιβάλ, αναγνώριση που την είχε καταστήσει το απόλυτο φαβορί για το Όσκαρ καλύτερης ταινίας. Η Ακαδημία αγνόησε τα προγνωστικά, αποζημιώνοντας την ταινία του Λι με το Όσκαρ σκηνοθεσίας (το πρώτο στην καριέρα του), αποδίδοντας όμως τη σπουδαιότερη διάκριση στο «Crash», μια ταινία για το ρατσισμό και την ξενοφοβία, σκηνοθετημένη από τον Πωλ Χάγκις.
Ο Χάγκις πέρυσι είχε προταθεί για Όσκαρ σεναρίου στο «Million Dollar Baby» χωρίς να βραβευτεί, αλλά φέτος έφυγε με δύο βραβεία για το «Crash»- για το σενάριο που έγραψε μαζί με τον Ρόμπερτ Μορέσκο και την παραγωγή της ταινίας που έκανε μαζί με την Κάθυ Σούλμαν.
Συνολικά, τα «Crash», «Brokeback Mountain», «Αναμνήσεις μιας Γκέισας» και «King Kong» μιμηθήκαν με 3 αγαλματίδια το καθένα, ενώ από ένα κέρδισαν τα «Capote», «Walk the Line» (το φιλμ για τον Τζόνι Κας), ο «Επίμονος Κηπουρός» και το «Syriana».
Η τελετή αυτή τη φορά ήταν πιο αμείλικτη από ποτέ, αφού οι χρόνοι τηρήθηκαν στο ακέραιο και μάλιστα σε ορισμένους δε δόθηκε καν η ευκαιρία να εκφωνήσουν τον ευχαριστήριο λόγο τους. Το αρχικό σκετσάκι ήταν όπως πάντα πολύ επιτυχημένο, με ανθρώπους που έχουν παρουσιάσει τη βραδιά στο παρελθόν (όπως ο Μπίλι Κρίσταλ, ο Κρις Ροκ, ο Ντέηβιντ Λέτερμαν κι η Γούπι Γκόλντμπεργκ) να αρνούνται να το κάνουν φέτος κι έτσι ο κλήρος να πέφτει στον Τζον Στούαρτ, έμπειρο κωμικό της τηλεόρασης, αλλά άγνωστο και μάλλον δυσπρόσιτο στο διεθνές κοινό. Οι χιουμοριστικές εμφανίσεις περιλάμβαναν την ευρηματική παρουσίαση του βραβείου οπτικών εφέ από τον Μπεν Στίλερ ντυμένο στα πράσινα σαν σε ‘green screen’ και το δίδυμο Γουίλ Φέρελ- Στηβ Καρέλ να παρουσιάζει το βραβείο μακιγιάζ, βαμμένοι σαν ηλιοκαμένος και γυναικεία αντίστοιχα. Προβλήθηκαν επίσης σύντομα αφιερώματα σε κλασικά χολιγουντιανά είδη όπως το φιλμ-νουάρ και τις υπερ-παραγωγές, καθώς κι ένα χιουμοριστικό κλιπ για τη ‘λανθάνουσα ομοφυλοφιλία’ στα κλασικά γούεστερν, με αφορμή φυσικά την ταινία του Λι.
Στα αρνητικά, τα υποψήφια τραγούδια και φέτος ήταν αδιάφορα, το σκετς με τον Χανκς προσωπικά το βρήκα ‘χοντροκομμένο’, ενώ έλειψε η οικειότητα των προηγουμένων παρουσιαστών.
ΤΑ 78α ΒΡΑΒΕΙΑ ΤΗΣ ΑΜΕΡΙΚΑΝΙΚΗΣ ΑΚΑΔΗΜΙΑΣ ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΙΚΩΝ ΤΕΧΝΩΝ ΚΙ ΕΠΙΣΤΗΜΩΝ
Καλύτερης Ταινίας: «Crash»
Σκηνοθεσίας: Ανγκ Λι- «Το Μυστικό του Brokeback Mountain»
Α’ Ανδρικού: Φίλιπ Σέιμουρ Χόφμαν- «Capote»
Α’ Γυναικείου: Ρις Γουίδερσπουν- «Walk the Line»
Β’ Ανδρικού: Τζωρτζ Κλούνι- «Syriana»
Β’ Γυναικείου: Ρέιτσελ Βάις- «Ο Επίμονος Κηπουρός»
Μοντάζ: Χιου Γουίνμπορν- «Crash»
Φωτογραφίας: Ντιόν Μπιμπ- «Αναμνήσεις μιας Γκέισας»
Πρωτότυπου Σεναρίου: Πωλ Χάγκις, Μπόμπι Μορέσκο- «Crash»
Διασκευασμένου Σεναρίου: Λάρυ ΜακΜέρτρι, Νταϊάνα Οσάνα- «Το Μυστικό του Brokeback Mountain»
Καλλιτεχνικής Διεύθυνσης: Τζον Μάιρι, Γκρέτσεν Ράου- «Αναμνήσεις μιας Γκέισας»
Κοστούμια: Κολήν Άτγουντ- «Αναμνήσεις μιας Γκέισας»
Μακιγιάζ: Χάουαρντ Μπέργκερ, Τάμι Λέιν- «Το Χρονικό της Νάρνια: Το Λιοντάρι η Μάγισσα, κι η Ντουλάπα»
Καλύτερης Ταινίας Μικρού Μήκους: «Six Shooter»
Καλύτερου Ντοκιμαντέρ: «Το Ταξίδι του Αυτοκράτορα»
Ντοκιμαντέρ Μ. Μήκους: «A Note of Triumph: The Golden Age of Norman Corwin»
Καλύτερης Ξένης Ταινίας: «Tsotsi» (Ν. Αφρική)
Καλύτερης Ταινίας Κιν. Σχεδίων: «Wallace and Gromit in The Curse of the Were-Rabbit»
Κιν. Σχεδίων Μ. Μήκους: «The Moon and the Son: An Imagined Conversation»
Μουσικής: Γκουστάβο Σανταολάγια- «Το Μυστικό του Brokeback Mountain»
Τραγουδιού: «It’s hard out here for a pimp»- «Hustle Flow»
Οπτικών Εφέ: «King Kong»
Μοντάζ Ήχου: «King Kong»
Μίξης Ηχου: «King Kong»
Τιμητικό Βραβείο: Ρόμπερτ Άλτμαν
THE MATADOR
Σκην.: Ρίτσαρντ Σέπαρντ
Πρωτ.: Πηρς Μπρόσναν, Γκρεγκ Κινίαρ, Χόουπ Ντέιβις
Ο Τζούλιαν Νομπλ είναι ένας εκτελεστής που περνάει κρίση ζωής και ο Ντάνι Ράιτ ένας καλοσυνάτος, φιλήσυχος επιχειρηματίας. Κατά τη διάρκεια ενός πολύ σημαντικού ταξιδιού που θα καθορίσει το μέλλον της οικογένειας και της επιχείρησής του, ο Ντάνι συναντά τον Τζούλιαν σ’ ένα μπαρ κι από ‘κει αρχίζει μια ιδιότυπη φιλία.
Η ίδια η ταινία είναι μια ευχάριστη κομεντί που βλέπεται ξεκούραστα χωρίς να έχει να επιδείξει κάτι ιδιαίτερο (ένταση ή περιπλοκή) από πλευράς εξέλιξης. Αυτό που μετράει περισσότερο είναι οι δύο κεντρικοί χαρακτήρες και η ασυνήθιστη σχέση τους μέσα από την οποία επαναφέρουν την ισορροπία στη ζωή τους.
Ο Τζούλιαν αρχικά φαίνεται ένας χαρακτήρας που μπορεί να αναστατώσει τη ζωή του Ντάνι πολύ περισσότερο απ’ ό,τι τελικά κάνει. Το κλίμα της ταινίας δίνει την αίσθηση ότι θα εξελιχθεί σε μια κομεντί καταστάσεων, στην οποία ο Τζούλιαν θα είναι η ανεξέλεγκτη δύναμη που θα εισβάλει στο γαλήνιο και συμβατικό (πλην ευτυχισμένο) σύμπαν του Ντάνι. Αυτό δε γίνεται, αλλά δεν είναι αναγκαστικά και κακό για το φιλμ.
Η ταινία προτιμά να παρασύρει τον Ντάνι στον κόσμο του Τζούλιαν για να τον βοηθήσει, ως αντάλλαγμα για κάτι που μένει κρυφό κι αποτελεί το ‘μυστικό’ της πλοκής. Όταν αποκαλύπτεται, συνειδητοποιούμε ότι δεν περιπλέκει, ούτε ξαφνιάζει με κάποιο τρόπο, δεν επηρεάζει δηλαδή σημαντικά τα γεγονότα. Η αξία της σκηνής που έχει κρατηθεί κρυφή βρίσκεται στον τρόπο με τον οποίο συμβάλει στην παγίωση της φιλίας ανάμεσα στους δύο άντρες. Αντί δηλαδή απλώς να στηθεί μια φάρσα βασισμένη στην αντίθεση των δύο χαρακτήρων, η ανταποδοτικότητά τους οδηγεί τον καθένα σε ασφαλέστερες συνθήκες απ’ αυτές στις οποίες βρίσκονταν όταν γνωρίστηκαν. Ο ένας χρωστάει στον άλλο την προσωπική του γαλήνη, τη συμφιλίωση με τα άγχη της δουλειάς και της ηλικίας.
Για κάποιον που περιμένει κάτι περισσότερο συναρπαστικό, αυτό ίσως προκαλέσει απογοήτευση, αλλά εκείνο που προσφέρει σε αντάλλαγμα είναι αρκετά χαριτωμένο (αν όχι κοινότοπο) για να δώσει στο φιλμ μια ολοκληρωμένη, επαρκή κατάληξη (ξανά, αν όχι τυποποιημένη). Ακόμη όμως κι αν είστε απ’ αυτούς που θα συμφωνήσουν περισσότερο με τις παρενθέσεις, υπάρχει ένα λόγος που ίσως σας φανεί πιο ελκυστικός απ’ οτιδήποτε άλλο στο φιλμ, ειδικά αν ανήκετε στους ανθρώπους που ακολουθούν έναν ηθοποιό, κι ακόμη ειδικότερα αν αυτός ο ηθοποιός είναι ο Πηρς Μπρόσναν.
Ο Μπρόσναν έγινε παγκοσμίως γνωστός μέσα από το ρόλο του Τζέημς Μποντ, τον οποίο κράτησε σε 4 ταινίες της σειράς από το 1995 ως το 2002. Ο Μποντ του έδωσε την ευκαιρία να συμμετάσχει σε σχέδια που διαφορετικά δε θα μπορούσε να γυρίσει, ν’ αναπτύξει και να παρουσιάσει το υποκριτικό του ταλέντο το οποίο εκμεταλλευόταν ακόμη κι όσο ήταν ο Μποντ, για να αποτινάξει την εικόνα του υπερ-κατασκόπου. Τα κατάφερε περίφημα με ρόλους σε ταινίες όπως «Ο Άρης Επιτίθεται», «Ο Ράφτης του Παναμά», «Υπόθεση Τόμας Κράουν» και άλλες μικρότερες παραγωγές, τις οποίες δε σκοπεύει να σταματήσει. Με το «Matador» πηγαίνει ακόμη παραπέρα από το «Ράφτη» όπου ανέτρεπε εντελώς την εικόνα του Μποντ. Εδώ δεν είναι καν κάποιος που δεσμεύεται από στοιχειώδεις κανόνες. Είναι ένας εγκληματίας ‘στο χείλος του γκρεμού’, αδιάφορος για τα πάντα, σεξιστής (με ομοφυλοφιλικά υπονοούμενα), μέθυσος, άξεστος.
Ο Μπρόσναν γνωρίζει τα όριά του, καθώς επίσης ότι τα δυνατά του σημεία βρίσκονται στην εμφάνιση και το παράστημά του. Προσπαθεί να διευρύνει το ρεπερτόριό του αργά και σταθερά- χωρις να κανει ριψοκίνδυνες επιλογές, τολμώντας όμως να παρουσιάσει μια εντελώς διαφορετική εικόνα από αυτή του τολμηρού τζέντλμαν, την οποία άλλωστε δεν υποκρίνεται ότι αγνοεί, αφού σύντομα θα τον δούμε ξανά ως Τόμας Κράουν.
