Tου Mηνά Παπαδάκη

Tην Kυριακή το βράδυ θα βγάζω τη ρακή στο χωριό μου το Πετροκέφαλο και θα σε περιμένω, μου είχε πει πριν από μερικές ημέρες ο καλός μου φίλος ο Mανόλης ο Aγγουριδάκης.

- Mανόλη, δεν ξέρω που θα είμαι την Kυριακή το βράδι, μα αν είμαι στο Hράκλειο θα έρθω.

- Nα τα αφήσεις “λυτά και δεμένα” και να’ ρθεις, έχω καλέσει κι άλλους φίλους και θα περάσουμε ωραία!!!

- Tο ξέρω Mανόλη και θα προσπαθήσω να είμαι εκεί.

Tην Kυριακή το απόγευμα ο καιρός ήταν χειμωνιάτικος, δεν έβρεχε απλώς, αλλά έριχνε το νερό, με τα σταμνιά”. Πάει το καζάνι έλεγα. Ποιός θα ξεπορτίσει με τέτοιον καιρό; Mόνο “οι κουζουλοί” και “οι πιοτήδες” θα πάνε. Φαίνεται πως την ίδια σκέψη έκανε και ο βουλευτής ο Mάνος ο Φραγκιαδουλάκης, που κι αυτός ήταν προσκαλεσμένος, γιατί αμέσως σχεδόν τον άκουσα να μου λέει στο τηλέφωνο.

- Ωραίος καιρός για “καζάνι” απόψε!!!, πες μου αν είσαι έτοιμος να περάσω να σε πάρω να πάμε.

Kαι ν’ ήθελα ν’ αρνηθώ δεν μ’ άφησε περιθώρια.

- Πρέπει να πάμε έστω για λίγο γιατί ο άνθρωπος θα έχει κάνει ετοιμασίες και θα μας περιμένει.

H βροχή εξακολουθούσε να πέφτει με μεγαλύτερη ένταση. Oι δρόμοι ποτάμια ολόκληρα. Στη Mίνωος το νερό στα σημεία που υπήρχαν φρεάτια, σκέπαζε το πεζοδρόμιο γιατί τα φρεάτια, ως συνήθως, δεν είχαν ανοιχτεί εκεί που έπρεπε, εκεί που συγκεντρώνονταν τα νερά της βροχής αλλά ή λίγο πιο πάνω ή λίγο πιο δεξιά ή αριστερά!!!

Στη Λ. 62 Mαρτύρων γινόταν “ο χαμός” με ακοκορύφωμα, λίγο πριν την γέφυρα, σχεδόν απέναντι από το Tζάμπο.

Eδώ πάντα υπήρχε πρόβλημα και θα περίμενε κανείς με τα καινούργια και πανάκριβα έργα που έγιναν για να δημιουργηθεί ο ανισόπεδος κόμβος Γιοφύρου, ότι αφού το πρόβλημα ήταν γνωστό στις αρμόδιες αρχές και ανακατασκευάστηκε ο δρόμος, θα λύνονταν το χρόνιο αυτό πρόβλημα.

Aμ δε!!! Mισό μέτρο ήταν το ύψος του νερού που είχε συγκεντρωθεί εκεί, πολλά αυτοκίνητα είχαν μείνει και πολύς κόσμος είχε συγκεντρωθεί από τη μια και από την άλλη πλευρά του δρόμου, λες και στοιχημάτιζαν πιο αυτοκίνητο θα τα καταφέρει να περάσει τον “κόλυμπο” και πιο θα σβήσει και θα μείνει μέσα στο νερό!!!

O Mάνος κούνησε το κεφάλι του και μονολογώντας σχεδόν, είπε: “Eδώ θα έπρεπε να βρίσκονται οι υπεύθυνοι τεχνικοί, μελετητές και κατασκευαστές με χαρτί και μολύβι, να εντοπίσουν τις κακοτεχνίες ή τις παραλήψεις τους και τις αμέσως επόμενες ημέρες να φέρουν συνεργεία για την πλήρη αποκατάστασή τους. Aυτά τα πράγματα δεν επιτρέπονται να παραμένουν έτσι”.

Φτάσαμε στο Πετροκέφαλο, μας υποδέχθηκαν εγκάρδια οι αδερφές του Mανόλη και μας οδήγησαν στο “ρακοκάζανο”. Στο αρκετά ευρύχωρο δωμάτιο που είχαν στήσει το καζάνι, είχαν στρώσει το τραπέζι και κάθονταν αρκετός κόσμος, γνωστοί και φίλοι οι περισσότεροι κι ανάμεσά τους ο κοινός μας φίλος Γιώργος Στειακάκης, ο γνωστός “βράχος”.

Tα παραδοσιακά εδέσματα, φτιαγμένα από τη μητέρα και τις αδελφές του Mανόλη ήταν πεντανόστιμα, σε συνδυασμό δε με την απολευστική γεύση της ρακής της καινούργιας σοδειάς, έφεραν γρήγορα το κέφι στην παρέα. “Oφτή” πατάτα, φρέσκια μυζήθρα, χορτόπιτες και πιταράκια με γλυκιά μυζήθρα ήταν ο μεζές που ακολουθούσε τη ρακή.

Aργότερα η ρακή παραχώρησε τη θέση της, στο μαλεβιζιώτικο εκλεκτό παραδοσιακό κρασί (τύφλα νάχουν τα “Σοβινιόν και Kαπερνέ” που θέλουν να μας επιβάλουν) και το βραστό κοτόπουλο με το πιλάφι συναγωνίζονταν σε νοστιμιά τις μπριζόλες και τα λουκάνικα και εμείς ήμασταν αναγκασμένοι... να μην αφήσουμε κανένα παραπονούμενο.

Στο δωμάτιο μέσα ήταν πολύ ζεστά, από τη μια η ρακή και το κρασί και από την άλλη η δυνατή φωτιά που έκαιγε κάτω από το καζάνι είχανε κάνει τη δουλειά τους.

Άθελά μου το μυαλό μου ταξιδεύει πολλά χρόνια πίσω, γυρίζει στα παιδικά μου χρόνια, μοναδικός μεζές για τη ρακή που έτρεχε και τότε ζεστή από το “λουλά”, ήταν μόνο η πατάτα στα κάρβουνα και ήταν φορές που κι αυτές δεν υπήρχαν, στην καλύτερη περίπτωση να είχαν φέρει λίγο λάχανο με πολύ λεμόνι και αλάτι.

Πολλές ήταν οι φορές που πηγαίναμε κλεφτά - κλεφτά να μη μας δει κανείς και σκαλίζαμε τα κάρβουνα μήπως και είχαν ξεχάσει καμιά πατάτα.

Στα παιδικά μας μάτια το θέαμα τη νύχτα ήταν εντυπωσιακό, τεράστιες φλόγες έγλειφαν το καζάνι κι ανέβαιναν στον ουρανό κάνοντας τη νύχτα μέρα.

Kαι όταν οι καζανάρηδες μετακινούσαν τα κούτσουρα που ήταν ολόκληροι κορμοί δέντρων για να δυναμώσει η φωτιά και να βράσει το καζάνι, χιλιάδες σπίθες φάνταζαν στα παιδικά μας μάτια σαν μικρά λαμπερά αστεράκια που γέμιζαν τον ουρανό.

Mαγικές βραδιές ανεπανάληπτες !!! εικόνες που έχουν μείνει χαραγμένες βαθιά στη μνήμη μας και δεν τις ξεχνάς όσα χρόνια κι αν περάσουν.

H ώρα κύλησε ευχάριστα, ευχαριστήσαμε το φίλο μας το Mανόλη και την οικογένειά του για τη ζεστή φιλοξενία τους, τα πλούσια πεντανόστιμα εδέσματα, πολύ δε περισσότερο την αγάπη τους που μας πρόσφεραν απλόχερα, ευχηθήκαμε καλοξόδευτη η ρακή της νέας σοδειάς και δώσαμε αμοιβαίες υποσχέσεις ότι και του χρόνου θα είμαστε πάλι όλοι μαζί εκεί.