Της Λίλιαν Δαφερμάκη
Στα μελτέμια του Αυγούστου, σβήνει ο απόηχος του ανασχηματισμού της Λότζια, που ήρθε να επιβεβαιώσει, με τον πιο πανηγυρικό τρόπο, τον επικό στίχο του Μ. Ρασούλη “όλα τριγύρω αλλάζουνε και όλα τα ίδια μένουν”. Ο αναβηματισμός που επιχειρείται, μέσα από τις στοχευμένες εναλλαγές προσώπων σε θέσεις εξουσίας, μάλλον υπερεκτιμάται από όσους θεωρούν ότι μπορεί να λύσει τα υπαρξιακά προβλήματα της Δημοτικής Αρχής. Οι καμουφλαρισμένοι εμφυλιοπολεμικοί αυτοσχεδιασμοί, όσων ονειρεύονται να γίνουν χαλίφης στη θέση του χαλίφη, ροκανίζοντας εκ των έσω ακόμα και τις καλές στιγμές του δημοτικού έργου, καθρεπτίζει την έλλειψη αλληλοσεβασμού, πειθαρχίας, συνοχής και κυρίως τη φθορά της συγκολλητικής ουσίας που ενώνει την παράταξη. Την ίδια στιγμή, το αυτοπροσδιοζόμενο ως ανεξάρτητο πολιτικό σχήμα της δημοτικής Αρχής ταλατεύεται από τις εξωγενείς πολιτικές πιέσεις όσων χειραγωγικά προσπαθούν να ελέγξουν τη λειτουργία του. Και είναι αξιοσημείωτη η στήριξη που έχουν όσοι μεθοδικά κινούν τα νήματα στο παρασκήνιο, από συμβούλους της πλειοψηφούσας παράταξης που εμφανίζονται πρόθυμοι να καταπιούν, χωρίς να στάξει αίμα, τους πολιτικά ομογάλακτους συναδέλφους τους, με αυτοσκοπό να ισχυροποιήσουν τη θέση τους...
Η παραδοξότητα της κατάστασης, -εκτός των άλλων- είναι ότι όλα αυτά εξελίσσονται σαν να ζούμε σε μια πόλη, που έχει λύσει τα προβλήματά της, και επιτρέπει στον εαυτό της την πολυτέλεια να δώσει χώρο, ώστε να περιμένει στωικά την πολιτική ενηλικίωση της Δημοτικής Αρχής. Η ηρακλειώτικη κοινωνία καθημερινά αναμετριέται με μια αφόρητη καθημερινότητα, λόγω της ανεργίας, της φτώχειας, της ανθρώπινης εξαθλίωσης, που απαιτούν μια δυναμική και παρεμβατική διαχείριση μέσα από ένα συγκροτημένο πολυεπίπεδο σχεδιασμό, που θα δίνει διέξοδο και προοπτική και θα χτίζει δομές αλληλεγγύης. Αντίστοιχα, δομικά προβλήματα της πόλης, αλλά και της ενδοχώρας του Ηρακλείου, όπως η κατάρρευση του ιστορικού ιστού, η αποδιοργάνωση του συστήματος υδροδότησης, το μπλοκάρισμα των σχεδίων πόλης, η έλλειψη ελεύθερων χώρων, η ποιότητα του οδικού και αγροτικού δικτύου, επιζητούν επιτακτικά λύσεις... Τα ζητήματα αυτά είναι φανερό ότι δεν αντιμετωπίζονται μέσα από μια τυπολατρική διαχείριση και ένα γραφειοκρατικό αυτοπεριορισμό. Απαιτούν καταρχήν πολιτική διαχείριση. Επιζητούν ένα συγκροτημένο σχεδιασμό, δυναμικές αποφάσεις, και διεκδικητική διαχείριση, ευελιξία και εξωστρέφεια, την οποία ακόμα δεν έχουμε δει.
