Οι μεγάλοι οι ηγέτες δεν ακούνε
τις καμπάνες που κτυπούνε τρεις φορές
και το κλάμα από μάνες.

Σάλο κόσμο
λες που ζούνε
και δεν βλέπουνε
το δράμα να σηκώνει
σκοτωμένο το παιδί
της κάθε μάνα.

Συγκεντρώσεις
κάθε τόσο
κάνουνε
για να τους δούνε
οι λαοί που υποφέρουν
δεν πειράζει
πως πεινούνε.

Κάνουμε
πως συμφωνούνε
και σε λίγο το ξεχνούνε
και μια άλλη μέρα πάλι ψάχνουνε
για να βρεθούνε.

Κάθε μέρα με το αίμα
βάφεται και μια πόλη
σαν πουλιά κυνηγημένα
οι λαοί θα ζούμε όλοι.

Και ας λένε οι ηγέτες
πως ζητούνε την ειρήνη
ποιος λαός μπορεί
να ζήσει
χωρίς φόβο και οδύνη.

Πώς μπορούν
να τους πιστέψουν
οι λαοί κυνηγημένοι
σε έρημη πατρίδα
ποια ζωή μπορεί
να μένει.

Σε μια πόλη ερειπωμένη ποιος
θα ήθελε να ζήσει
να ξεχάσει ότι είδε
τους φονιάδες
και τα μίση.

Οσοι γλίτωσαν
του χάρου
ζουν σε άλλη χώρα τώρα
και μετρούνε
με το δάκρυ τους
νεκρούς την κάθε ώρα.

Στην καινούργια
τους πατρίδα
εκεί βρήκαν ανθρωπιά
για να ζήσουν
όσα ζήσαν
τα δικά τους τα παιδιά.

Στη δικιά μας
την πατρίδα
βρήκανε ένα μουράγιο
στης ζωής την ανηφόρα
τώρα έχουνε κουράγιο

Στη δική
μας την πατρίδα
νιώθουμε τη διαφορά
εδώ βρήκανε κουράγιο
εδώ βρήκαν ανθρωπιά.

Ζ. Λιναρδάκης