Θυμάστε το ποίημα του Ναζίμ Χικμέτ “Η πιο όμορφη θάλασσα’’, που έλεγε ‘’Η πιο όμορφη θάλασσα είναι αυτή που δεν έχουμε ακόμα ταξιδέψει”;
Όταν ήμουν μαθήτρια στο λύκειο, το ποίημα αυτό είχε μεγάλη πέραση και θυμάμαι ότι κάθε αξιοπρεπής έφηβη το έγραφε πάνω στις πέτσινες τσάντες του ταχυδρόμου, που ήταν πολύ της μόδας, μαζί με άλλα απόφθευγματα, που ‘’έπαιζαν’’ εκείνη την εποχή.
Μου ήρθε ξανά αυτές τις μέρες που κανονίζαμε τις άδειές μας.
Μόνο που τότε, στην εποχή του λυκείου, βλέπαμε το ποίημα μέσα από ένα άλλο πρίσμα, εκείνο της άγνοιας των λιγοστών μας χρόνων.
Τότε που οι θάλασσες ήταν τόσες πολλές όσες κι οι επιλογές που ανοίγονταν μπροστά μάς, όσα και τα όνειρα που κανένας δεν μπορούσε να καλουπώσει.
Σαν το πρώτο ταξίδι με την ευχή των γονέων στη Σαντορίνη, όταν το νησί δεν πνίγονταν από τις ορδές των τουριστών που φωτογράφιζαν το ηλιοβασίλεμα, πίνοντας κρασί σε πλαστικά ποτηρια με τυρί στη λαδόκολα.
Τότε που κάναμε με φίλους όνειρα για τα ταξίδια που θα έρθουν, για τα νησιά που είναι στα “οπωσδήποτε”, για τα εξωτικά μέρη που περίμεναν να τα ανακαλύψουμε.
Χρόνια μετά, τώρα που το ξανασκέφτηκα, νομίζω ότι το ποίημα μιλά για την ελπίδα και τον χρόνο.
Κάποια ταξίδια έγιναν, κάποια νησιά από τα “οπωσδήποτε” τα γνωρίσαμε κι έμειναν λιγοστές φωτογραφίες για να μας τα θυμίζουν. Κάποια άλλα, τα περισσότερα, έμειναν για ένα απροσδιόριστο μέλλον. Έχει ο Θεός…
Στο κάτω - κάτω, όλα τελικά είναι θέμα οπτικής. Όπως η αισιοδοξία. Κι ο χρόνος…
Γιατί, ευτυχώς για μένα, πρόλαβα μια εποχή, που οι σπουδές δεν ήταν συνώνυμο της τακτοποίησης σε ένα μίζερο μέλλον, που το καλύτερο σενάριο είναι το μεροδούλι… μεροφάι. Γιατί είχαμε ανοικτούς ορίζοντες και ελπίδα για το μέλλον.
Γιατί τα ταξίδια, που δεν έγιναν ακόμα, είναι δέλεαρ κι όχι πηγή θλίψης…
Γιατί λέω “Δόξα τω Θεώ”.
Γιατί ελπίζω στα λόγια του ποιητή “τα πιο όμορφα παιδιά δεν έχουν μεγαλώσει ακόμα.
Τις πιο όμορφες μέρες μας δεν τις έχουμε ζήσει ακόμα”.
