Του Νίκου Φλεμετάκη

Συμπληρώθηκαν 17 χρόνια από τότε που ο Γιώργος Κασσωτάκης, (ο Γιώργος της εφημερίδας «ΠΑΤΡΙΣ»,όπως όλοι τον ξέραμε), ο φίλος, έφυγε από κοντά μας, λες και ήταν χθες, που τον συνάντησα στους ευκαλύπτους της οδού Θεσσαλονίκης. Εκεί όπου εστεγάζοντο τότε τα γραφεία σύνταξης και εκτύπωσης της εφημερίδας «ΠΑΤΡΙΣ».

Εκεί, στο μικρό μα οικογενειακό καφενεδάκι «ΟΙ ΕΥΚΑΛΥΠΤΟΙ», όπως το ονόμασε ο τότε καφετζής ΜΗΝΑΣ (πειρακτήρι!!!!! Ο Μαραγκουδάκης! !!!) , τον συναντούσα τακτικά και με το πηγαίο χιούμορ του μόλις με έβλεπε μου φώναζε: Ε! Δάσκαλε, {έτσι με φώναζε πάντα} πως πάει το τάβλι, τομαθες;

Γι αυτό κι εγώ σήμερα πήγα στα παλιά εκείνα λημέρια και στάθηκα εκεί, εκεί κάτω από τους ψηλούς ευκαλύπτους (που με την πάροδο του χρόνου, δυστυχώς, όλο και λιγοστεύουν) και αναπολώντας τις παλιές καλές παρέες και συναντήσεις θέλησα να παραφράσω τα λόγια του συγγραφέα και ποιητή Ανδρέα Εμπειρίκου στο ποίημα «Όταν οι ευκάλυπτοι θροΐζουν στις αλλέες» και να τα αφιερώσω ως ΈΝΑ ΑΝΑΜΝΗΣΤΙΚΌ ΜΝΗΜΟΣΥΝΟ στο φίλο ΓΙΩΡΓΟ ΚΑΣΣΩΤΑΚΗ:

Μνημόσυνον σε μαύρο μείζον

με βαθυπράσινους ευκαλύπτους για τον

φίλο που στη γωνιά αυτή τον γνώρισα

και μας έδεσε μια γερή κλωστή φιλίας.

Πόσες θύμησες…πόσες αναμνήσεις, μού βασανίζουν το μυαλό, αξέχαστε φίλε μου! και τούτη την ώρα «Το άρωμα της ψυχής είναι η ανάμνηση» Γιατί …..

«Οι αναμνήσεις ξαναγυρίζουνε και μου θυμίζουνε τα περασμένα

Χαρές που φύγανε και δε γυρίζουνε και τα όνειρά μου, που ’ναι χαμένα».

Παλιές πραγματικές σκηνές, καλές ή κακές, όμορφες η άσχημες, χαρούμενες ή λυπητερές, από την περασμένη μας ζωή, που έχουν αποθηκευτεί μέσα στο μεγάλο καλάθι του νου και αυτές, πότε με τη μια ανασκαφή, πότε με την άλλη, έρχονται στην επιφάνεια ανάλογα με την περίσταση, που τις ανιστοράται ή ξανα-διηγείται ο καθένας και αναδύονται ατόφιες ή κάπως αλλοιωμένες από το πέρασμα του χρόνου, για να μας χαροποιήσουν ή και το αντίστροφο.

Στα μικρά παιδιά, βέβαια, μένουν όχι μόνο αποθηκευμένες, αλλά χαραγμένες, ίσως με ανεξίτηλα γράμματα στα τοιχώματα, μα και στο κέντρο “του μεγάλου αυτού καλαθιού”, που λέγεται εγκέφαλος και στην μετέπειτα ζωή τους τα συνοδεύουν χωρίς ποτέ να ΛΗΣΜΟΝΟΥΝΤΑΙ, όσο κι αν προσπαθούν να υπεισέλθουν πολλοί παράγοντες.

Οι πραγματικές αυτές σκηνές ή παραστάσεις, προσωπικές, φιλικές, οικογενειακές, σχολικές, πανεπιστημιακές, εκδρομικές, δημιουργούνται είτε εσκεμμένα, είτε συγκυριακά, είτε στιγμιαία, είτε από πολλές άλλες αιτίες ή αφορμές.

Στο ξαναζωντάνεμά τους δε, δημιουργούν στον μετέχοντα πληθώρα συναισθημάτων.

Μια τέτοια πληθώρα συναισθημάτων μου δημιουργήθηκε εκεί στο πάλαι ποτέ σημείο συνάντησης, με τη θύμηση του μισεμού, πριν από δεκαεπτά ακριβώς χρόνια του φίλου και γνωστού στους περισσότερους Ηρακλειώτες της δεκαετίας του ΄60, 70, 80, Γιώργου Κασσωτάκη.

Ήταν ένας ωκεανός αγάπης, συμπόνιας, καλοσύνης και κατανόησης.

Ο πλούσιος συναισθηματικός του κόσμος, το παράδειγμα ζωής, η ευκολία του να συχωρνά, όπως χαρακτηριστικά έλεγε, τους ανθρώπους, η πίστη του, ο ευγενής ανταγωνισμός στη ζωή, η στοργικότητα προς τα αδέρφια του δεν θα ξεχαστούν ποτέ.

Με αφορμή τις ευχάριστες ή δυσάρεστες αυτές αναμνήσεις από τον Γιώργο, αναλογίζομαι ότι το θυμητάρι που μένει είναι η εκτίμηση ή όχι, ο σεβασμός ή όχι, ως και πάμπολλα συναισθήματα που τα κουβαλούμε μέσα σε ένα σακί, που με την πάροδο των χρόνων ίσως αδειάζει, όχι όμως εντελώς.

Αλήθεια πώς να ξεχαστεί ο απλός, ο φίλος, ο εργατικός Γιώργος της εφημερίδας «ΠΑΤΡΙΣ»;

Αλήθεια, αναρωτιέμαι, ο συναισθηματικός τύπος ανθρώπου υποφέρει γενικώς στη ζωή ή είναι όπως τους άλλους τύπους ανθρώπων;

Έχω προσπαθήσει να απαντήσω με το να διαβάζω ή να παρατηρώ αυτούς τους τύπους, όσο μπορώ, ώστε συμπέρανα ότι πραγματικά υποφέρουν πολύ χωρίς βέβαια να το εξωτερικεύουν.

Υπάρχουν βέβαια στιγμές που δεν είναι σε θέση να τιθασεύσουν τον εαυτόν τους και ξεσπούν με έντονους και ισχυρούς τρόπους, που μετέπειτα ίσως να μην είναι, από την άποψη της υγείας τους, θετικό.

«Και τσ έρημής μου τση καρδιάς λέω τση κάθε μέρα

Σκοτώνει σε η ανάμνηση πιο γρήγορα απ΄τη σφαίρα»

Αυτοί οι τύποι, αγαπητοί μου, χωρίς να είμαι ειδικός επί του θέματος, υποφέρουν αρκετό χρονικό διάστημα, όταν στnν οικογενειακή, στην προσωπική, στην κοινωνική τους ζωή συμβεί ένα ευτυχές ή ένα δυσάρεστο γεγονός. Τέτοιος τύπος ήταν ο Γιώργος!

Σε θυμούμαι πάντα Γιώργο όπου κι αν βρίσκεσαι κι ας πέρασαν 17 ολόκληρα χρόνια.