ΜΕΓΙΣΤΗ ΤΑΧΥΤΗΤΑ

TORQUE

Σκηνοθεσία: Τζόζεφ Καν

Πρωταγωνιστούν:Μάρτιν Χέντερσον, Μονέ Μαζούρ, Άις Κιουμπ

Ο Φορντ είναι ένας μηχανόβιος που βρίσκεται κυνηγημένος από δύο συμμορίες για διαφορετικούς λόγους. Η μία τον ψάχνει γιατί νομίζει ότι αυτός σκότωσε τον αδερφό του αρχηγού της. Η άλλη προσπαθεί ν’ ανακτήσει μια παρτίδα ναρκωτικών που ο Φορντ τους είχε κλέψει στο παρελθόν.

Ο σκηνοθέτης Καν είναι ένα από τα πιο έμπειρα ονόματα στο χώρο του βίντεο-κλιπ, έχοντας συνεργαστεί με καλλιτέχνες όπως οι U2,ο Moby κι ο Ενρίκε Ινγκλέσιας. Με το πέρασμά του όμως στον κινηματογράφο, παρότι διαλέγει ίσως το καταλληλότερο είδος, δεν καταφέρνει και πολλά.

Καταρχάς, η ταινία δεν είναι τίποτ’ άλλο παρά THE FAST AND THΕ FURIOUS με μηχανές, κι αυτό δεν το λέω εγώ αλλά το παραδέχεται η ίδια η ταινία στην αρχική σκηνή. Το πρόβλημά μου όμως δεν είναι εκεί, αφού κάθε μέσο προσφέρει διαφορετικές δυνατότητες για δράση και θέαμα, τις οποίες οι συντελεστές θα μπορούσαν να είχαν εκμεταλλευτεί και το κάνουν, αλλά όχι επαρκώς. Η ταινία μοιάζει περισσότερο με το 2 FAST 2 FURIOUS για όσους αναγνωρίζουν τη διαφορά. Οι πρωταγωνιστές είναι απλώς όμορφοι, χωρίς να φτάνουν στο παραμικρό τον τσαμπουκά του Βιν Ντίζελ κι οι δευτερεύοντες χαρακτήρες είτε δεν είναι αστείοι (το δίδυμο του FBI), είτε παραμένουν αναξιοποίητοι (οι κολλητοί του Φορντ).

Αυτό όμως που χαρακτηρίζει όλο το φιλμ είναι το τελευταίο κυνηγητό, μέσα στην πόλη. Τα οπτικά εφέ είναι τόσο πρόχειρα που το εικονικό περιβάλλον θυμίζει game, ενώ η ταχύτητα των μηχανών κι η ευκολία με την οποία διαπερνούν τους δρόμους στερούν όποια πιθανότητα για αληθοφάνεια.

Η ταινία θα ενθουσιάσει περισσότερο τους μηχανο-φιλους οι οποίοι θα χορτάσουν επιδόσεις. Για όλους τους υπόλοιπους, επιφυλάσσομαι.



ΜΙΑ ΝΤΟΥΖΙΝΑ ΜΠΕΛΑΔΕΣ

CHEAPER BY THE DOZEN



Σκηνοθεσία: Σων Λίβαϊ

Πρωταγωνιστούν: Στηβ Μάρτιν, Μπόνι Χαντ, Πάιπερ Πέραμπο, Τομ Γουέλινγκ, Άστον Κούτσερ



Απίστευτο χάος κυριαρχεί στη δεκατετραμελή οικογένεια Μπέηκερ, όταν η μητέρα αναγκάζεται να λείψει στην περιοδεία προώθησης του βιβλίου της.

Λοιπόν, αυτή η ταινία είναι ο ορισμός της οικογενειακής κωμωδίας. Είναι διασκεδαστική, φτάνει να μην έχετε πολλές ρεαλιστικές απαιτήσεις. Θέλω να πω ότι δε μιλάμε για πέντε ή έξι ή εφτά, αλλά για 12 παιδιά, που είναι λίγο απίθανο να συντηρούνται με τις δουλειές που κάνουν οι γονείς τους (προπονητής, δημοσιογράφος). Αλλά ο ρεαλισμός δεν είναι κι ο καλύτερος φίλος της κωμωδίας, οπότε οι όποιες ενστάσεις, παρότι βάσιμες, θα πρέπει να παραμεριστούν για χάρη της απόλαυσης.

Η ταινία δεν είναι τόσο καλή στη διευθέτηση των προβλημάτων της οικογένειας, αλλά είναι εξαιρετικά ευχάριστη στην ‘ενορχήστρωση’ του χάους μέσα στο σπίτι. Όλα τα παιδιά, ειδικά τα δίδυμα, έχουν πολύ κέφι κι επιδίδονται σε άπειρες σκανταλιές με το Στηβ Μάρτιν απολαυστικό ξανά ως χαζομπαμπά (μετά το ΜΠΑΜΠΑ ΤΗΣ ΝΥΦΗΣ) να προσπαθεί να τα βάλει σε τάξη, και τον Άστον Κούτσερ σε μια επιτυχημένη εμφάνιση ως ‘ψωνισμένο’ αγόρι της μεγαλύτερης κόρης.

Διασκέδαση για όλη την οικογένεια.



ΜΗΝ ΠΕΡΝΑΣ ΑΝΑΒΕΙ ΚΟΚΚΙΝΟ



Σκηνοθεσία : Ισαβέλλα Μαυράκη



Πρωταγωνιστούν: Κωνσταντίνος Κωνσταντόπουλος, Θάλεια Ματίκα, Ιωάννα Παππά, Άλκης Παναγιωτίδης



Νεανικό δράμα στο οποίο παρακολουθούμε τη ζωή μιας παρέας τελειόφοιτων λυκείου, μετά το θάνατο ενός υποδειγματικού μέλους της.

Δε θέλω να πω πολλά για την ταινία γιατί τα περισσότερα θα είναι άσχημα κι είναι κρίμα γιατί η Μαυράκη ξέρει τι θέλει να κάνει, αλλά όχι πώς. Θα ήθελε να είχε φτιάξει ένα εφηβικό δράμα, όπου θα θιγόταν το θέμα των ναρκωτικών μαζί με άλλα σύγχρονα προβλήματα της ηλικίας. Αλλά δεν…

Δυστυχώς το σενάριο είναι κακότεχνο από κάθε πλευρά. Ο μαθηματικός είναι πιο ανώριμος από τους μαθητές παρά την εικόνα που καλλιεργείται γι’ αυτόν, ο αστυνομικός και ό,τι τον αφορά (ρόλος, παίξιμο, διάλογοι) είναι για γέλια, ενώ το κλείσιμο της ταινίας είναι απότομο και πρόχειρο. Η ταινία θα μπορούσε να έχει τελειώσει ανά πάσα στιγμή καθώς δε στηρίζεται στην πλοκή της, απλώς περίμενε να βρεθούν οι ένοχοι του εγκλήματος, στοιχείο αδιάφορο κι αυτό. Η Ματίκα κι η Παππά παίζουν καλά, αλλά χάνονται στο σύνολο. Αυτά.