Μία από τις καλύτερες ταινίες εγκλήματος που είδαμε πρόσφατα.



ΥΠΟΓΕΙΑ ΠΟΛΗ - SUBURRA

Σκην.: Στέφανο Σολίμα

Πρωτ.: Πιερφραντσέσκο Φαβίνο, Γκρέτα Σκαράνο, Έλιο Τζερμάνο.

Στη Ρώμη του 2011, ένας κυβερνητικός βουλευτής εκβιάζεται για να επισπεύσει την ψήφιση νομοσχεδίου που αφορά την ανάπλαση ενός παραλιακού μετώπου, εξυπηρετώντας τα συμφέροντα της τοπικής μαφίας. Πολιτικό δράμα εγκλήματος, βασισμένο στο ομώνυμο βιβλίο του 50χρονου ιταλού δημοσιογράφου και συγγραφέα Κάρλο Μπονίνι, ο οποίος συνέβαλε επίσης στη σεναριακή διασκευή του. Πρόκειται για τη δεύτερη μεγάλου μήκους ταινία του 51χρονου επίσης ιταλού Σολίμα, μετά από το πολύ καλό «ACAB: All Cops Are Bastards» (2012), επίσης βασισμένο σε βιβλίο του Μπονίνι. Μία από τις καλύτερες προσθήκες στην κατηγορία ‘ταινιών διαφθοράς’ που είδαμε πρόσφατα, σκηνοθετημένη με στιβαρή αληθοφάνεια, μεθοδική και σφιχτή πλοκή, υποδειγματικά ισορροπημένους χαρακτήρες κι ατμόσφαιρα ποτισμένη με φόβο, απειλή και θάνατο.



ΘΑΡΡΟΣ ‘Η ΑΛΗΘΕΙΑ - NERVE

Σκην.: Χένρι Τζουστ, Έιριελ Σούλμαν

Πρωτ.: Έμα Ρόμπερτς, Ντέιβ Φράνκο, Έμιλι Μιντ, Μάιλς Χάιζερ. Η Βι είναι μια τελειόφοιτη λυκείου, που αποφασίζει να λάβει μέρος σ’ ένα διαδικτυακό παιχνίδι με δοκιμασίες, το οποίο θ’ αποβεί πολύ πιο ριψοκίνδυνο απ’ ό,τι φανταζόταν.

Κοινωνικό δράμα, βασισμένο στο ομώνυμο μυθιστόρημα της αμερικανίδας Τζιν Ράιαν, που εκδόθηκε το 2012. Παρότι νομίζω ότι η κεντρική σεναριακή ιδέα χάνει γρήγορα την αληθοφάνειά της, το επικριτικό σχόλιο που διατυπώνει για την ψυχολογία του όχλου στην εποχή των κοινωνικών μέσων δικτύωσης, παραμένει επίκαιρο, εύστοχο κι αιχμηρό, ενσαρκωμένο από δύο ταλαντούχους πρωταγωνιστές και μονταρισμένο με τον γρήγορο ρυθμό που απαιτείται για ν’ απευθυνθεί στις νεανικές ηλικίες τις οποίες αφορά περισσότερο.



ΦΟΒΟΥ ΤΟΝ ΠΕΘΕΡΟ - ALL NIGHTER

Σκην.: Γκάβιν Βίζεν

Πρωτ.: Τζέι Κέι Σίμονς, Εμίλ Χερς, Κρίστεν Σάαλ, Άναλι Τίπτον

Όταν ο πατέρας της πρώην συντρόφου του Μάρτιν αρχίζει να την αναζητά, εκείνος αναγκάζεται να τον ακολουθήσει για να τον βοηθήσει ν’ ανακαλύψει τα ίχνη της, με αποτέλεσμα διάφορες απρόβλεπτες περιπέτειες. Μία από τις πιο άνευρες, πλατειασμένες, οριακά ανούσιες κωμωδίες που είδαμε τον τελευταίο καιρό, όχι επειδή δεν έχει πράγματα να πει (ο Μάρτιν μαθαίνει να ξεπερνάει την απώλεια του έρωτα, ο Γκάλο επανεκτιμά και ξαναφτιάχνει τη ζωή του), αλλά επειδή τα λέει με τόσο επίπεδο, αδιάφορο και καθόλου αστείο τρόπο, ώστε τελικά μοιάζει να κάνει πολλή φασαρία για κάτι που θα μπορούσε να είχε λυθεί σε πέντε λεπτά.

Ο Σίμονς δίνει μία από τις πιο άψυχες ερμηνείες του, οι διάλογοι απλώς δεν είναι αστείοι, οι καταστάσεις δεν έχουν τίποτα το αξιοπερίεργο ή το εξωφρενικό, ενώ όταν επιχειρούν να μετατραπούν σε κάτι τέτοιο, είτε τελειώνουν πρώιμα κι ανώδυνα (ο καυγάς στο κλαμπ), είτε είναι ασυνάρτητες και καθόλου πειστικές (η διάρρηξη στο σπίτι της Τζίνι). Ίσως βέβαια να φταίει το γεγονός ότι εξαρχής όλη η πλοκή δεν κάνει τίποτα για να δημιουργήσει την αίσθηση του κινδύνου ή του επείγοντος, ενώ όταν τελικά προκύπτει λύση, αυτή δίνεται με τόσο πεζό τρόπο ώστε αναρωτιέται κανείς γιατί δε δινόταν από την αρχή.



POWER RANGERS

Σκην.: Ντιν Ίσραελαϊτ

Πρωτ.: Ντέικρ Μοντγκόμερι, Μπέκι Τζι, Ναόμι Σκοτ, Αρ Τζέι Σάιλερ, Λούντι Λιν, Ελίζαμπεθ Μπανκς, Μπράιαν Κράνστον. Πέντε μαθητές και μαθήτριες λυκείου ανακαλύπτουν τυχαία ένα θαμμένο διαστημόπλοιο, που τους επιφυλάσσει μια εντελώς καινούρια μοίρα, ως υπερήρωες. Περιπέτεια φαντασίας, η οποία αποτελεί την τρίτη κινηματογραφική μεταφορά της ομώνυμης τηλεοπτικής σειράς που ξεκίνησε να προβάλλεται το 1993. Έχουν προηγηθεί τα «Power Rangers: η ταινία» («Mighty Morphin Power Rangers: The Movie», Μπράιαν Σπάισερ, 1995) και «Turbo: A Power Rangers Movie» (Σούκι Λίβαϊ και Ντέιβιντ Γουίνινγκ, 1997).

Η απλοϊκότητα του σεναρίου, μαζί με την προχειρότητα και την κοινοτοπία των σκηνών δράσης, αφήνουν την ταινία ενδιαφέρουσα για περιορισμένο ηλικιακό κοινό, που δεν ξεπερνάει την εφηβεία.