Μία από τις ταινίες που κάνουν τη ζωή ομορφότερη.



LA LA LAND

Σκην.: Ντέιμιεν Σαζέλ

Πρωτ.: Ράιαν Γκόσλινγκ, Έμμα Στόουν, Τζέι Κέι Σίμονς, Ρόζμαρι ΝτεΓουίτ

Στο σημερινό Λος Άντζελες, η Μία είναι μια άνεργη ηθοποιός που τρέχει από τη μία οντισιόν στην άλλη χωρίς αποτέλεσμα κι ο Σεμπάστιαν ένας πιανίστας που λατρεύει στη τζαζ κι ονειρεύεται ν’ αποκτήσει το δικό του μαγαζί.

Ρομαντικό μιούζικαλ που αποτελεί μία από τις οπτικά και συναισθηματικά ομορφότερες ταινίες της χρονιάς. Η ταινία θα μπορούσε να ιδωθεί ως μια πρώτη ‘κλιμάκωση’ στη φιλμογραφία του Σαζέλ, ο οποίος σαν να προετοιμαζόταν γι’ αυτήν από καιρό, αφού μέχρι τώρα έκανε ταινίες με θέμα την τζαζ, ξεκινώντας επίσης από ένα μιούζικαλ με τίτλο «Guy and Madeline on a Park Bench» (2009), επίσης με θέμα τον έρωτα ενός μουσικού για μια κοπέλα και με μουσική γραμμένη από τον Τζάστιν Χέργουιτς. Επιπλέον, στη φετινή του ταινία αποτίνει φόρο τιμής στην κλασική εποχή του χολιγουντανού μιούζικαλ και όχι μόνο, καθώς σχεδόν κάθε πλάνο της ταινίας αποτελεί αφιέρωση σε μια στιγμή της κινηματογραφικής ιστορίας.

Για το «La La Land» ο Χέργουιτς γράφει ένα από τα μελωδικότερα σάουντρακ των τελευταίων χρόνων, άλλοτε ανεβαστικό κι άλλοτε μελαγχολικό, μεταδίδοντας ιδανικά το συναίσθημα μιας ιστορίας που μιλάει για την αγάπη και την προσωπική ολοκλήρωση απλά, έντιμα κι ουσιαστικά, χωρίς να ξεπέφτει σε ευκολίες και γλυκανάλατα κλισέ. Μια ταινία για τη σημασία της αγάπης, ανεξάρτητα από τον τόπο και τον χρόνο της, εξαρτημένης απολύτως από την ευγένεια και την ειλικρίνεια του συναισθήματός της.

Οι γοητευτικοί, πολυτάλαντοι Γκόσλινγκ και Στόουν, στην τρίτη τους κινηματογραφική συνύπαρξη μετά από τα «Crazy, Stupid, Love» (Γκλεν Φικάρα και Τζον Ρέκουα, 2011) και «Οι διώκτες του εγκλήματος» («Gangster Squad», Ρούμπεν Φλάισερ, 2013), αποτελούν ιδανικό ζευγάρι κι αντεπεξέρχονται συγκινητικά στις χορογραφίες της Μάντι Μουρ και το σενάριο του Σαζέλ, αναπληρώνοντας τη χορευτική απειρία τους με τις υπέροχες φωνές τους, τη μουσική δεξιότητα του Γκόσλινγκ και βέβαια την αβίαστη μεταξύ τους χημεία.





PASSENGERS

Σκην.: Μόρτεν Τίλντουμ

Πρωτ.: Κρις Πρατ, Τζένιφερ Λώρενς, Μάικλ Σιν, Λώρενς Φίσμπερν

Καθώς το διαστημόπλοιο Άβαλον ταξιδεύει προς έναν νέο πλανήτη για εποικισμό, μεταφέροντας 5.000 επιβάτες σε κατάσταση ύπνωσης, μια μηχανική βλάβη ξυπνάει τον έναν απ’ αυτούς, 90 χρόνια πριν από την προγραμματισμένη αφύπνιση.

Περιπέτεια επιστημονικής φαντασίας που όσο πρόσφορη μοιάζει αρχικά, τόσο απογοητευτική προκύπτει στην πορεία, εξαιτίας της εσωτερικής ασυνέπειας του σεναρίου και της συστηματικής αναληθοφάνειας που προκύπτει ως αποτέλεσμα. Ανάμεσα στα παραδείγματα, το ότι το διαστημόπλοιο περνάει χωρίς ζημιά μερικά χιλιόμετρα δίπλα από την επιφάνεια ενός φλεγόμενου αστεριού σαν τον ήλιο κι ότι μια μεταλλική πόρτα αρκεί για να προστατέψει τον Τζιμ από τους χιλιάδες βαθμούς θερμότητας που πέφτουν κατά πάνω του, ενώ κατά τ’ άλλα, μια τεχνική λεπτομέρεια όπως ο επαναπρογραμματισμός της ύπνωσης δεν έχει προβλεφτεί από ένα πλήρως αυτόματο σκάφος που περιπλανιέται έναν αιώνα στο διάστημα. Δυστυχώς, οι καθόλου πειστικές συνθήκες μέσα στις οποίες εκτυλίσσεται η πλοκή, δεν αφήνουν περιθώρια αξιοποίησης κι απόλαυσης της υψηλής πρόκλησης που προετοιμάζεται στο πρώτο μισό της ταινίας.