Του Εμμ. Μανετάκη*

Από καιρό ήθελα να ασχοληθώ με το νεοφανές ορθογραφικό σφάλμα που αφορά το όνομα ΜΑΝ(Ω)ΛΗΣ μια και οι συγκυρίες το έφεραν και ο Νονός μου μού χάρισε το όνομα αυτό. Το άρθρο όμως του «Περιπατητή» στην εφημερίδα «ΠΑΤΡΙΣ» στις 26 Νοεμβρίου ε.έ με θέμα « Το Ωμέγα και το Όμικρον» με παρακίνησε να ασχοληθώ σήμερα με το θέμα αυτό.

Πράγματι ο Μ. Τριανταφυλλίδης αυθαιρέτησε εισάγοντας το ΟΜΙΚΡΟΝ αντί του ορθού ΩΜΕΓΑ στο όνομα Μανώλης. Πότε ακριβώς το Ευαγγελικό Όνομα του Ιησού Χριστού «Εμμανουήλ», εξελληνισθέν, έγινε «Μανώλης» μάς είναι άγνωστο. Επιστημονικά γνωστό μάς είναι ότι το όνομα «Εμμανουήλ» είναι Εβραϊκό και αποτελείται από τρεις λέξεις: Την πρόθεση «ιμ» ή «εμ» = μετά», την προσωπική αντωνυμία «μανού=ημών» και το ουσιαστικό «ελ» ή «ηλ» = Θεός. Γι’ αυτό και ερμηνεύεται: « Μεθ’ ημών ο Θεός», δηλ. ο Θεός είναι μαζί μας. Έτσι λοιπόν προέκυψε το όνομα « Ιμ-μανου-ελ» ή «Εμ-μανου-ηλ»= Εμμανουήλ με δύο «μμ».

Με την πάροδο των αιώνων έγιναν απλοποιήσεις και μεταβολές, αφού η γλώσσα είναι ζωντανός οργανισμός και συνεχώς εξελίσσεται. Έτσι εμφανίζεται στη Βυζαντινή περίοδο το όνομα του Αυτοκράτορα της Δυναστείας των Κομνηνών Μανουήλ Α’ (1118-1143), και σε νεότερους χρόνους (άγνωστο πότε), με αντιμετάθεση των φθόγγων «η» και «λ», την ποιοτική μεταβολή του μακρόχρονου «ου» σε μακρόχρονο «ω», όπως έγινε στο ουσιαστικό «κώδων»=κουδούνι, «πώγων»=πηγούνι κ.λ.π. Προστέθηκε τέλος και το τελικό «ς» και έτσι το «Εμμανουήλ» έγινε «Μανώλης» με «Ω» βέβαια.

Αν ο Μ. Τριανταφυλλίδης ήταν συνεπής, θα πρότεινε και το ουσιαστικό Ιακώβ να γράφεται «Ιάκοβος» με «Ο» και όχι «Ιάκωβος» με «Ω», όπως το γράφουν τα λεξικά. Το ίδιο και Ιοάννης (Εβραϊκό όνομα και αυτό) με «Ο» και όχι Ιωάννης με «Ω», όπως κανονικά το γράφομε, και πολλά άλλα.

Δυστυχώς στις μέρες μας πάσχομε από πολύ προοδευτισμό. Ιδιαίτερα μάλιστα κάποιες πολιτικές δυνάμεις αυτοχαρακτηρίζονται «προοδευτικές». Και πρόοδος γι’ αυτές είναι η απόρριψη κάθε παραδοσιακού στοιχείου που χαρακτηρίζει τον τόπο μας και τη φυλή μας. Και επειδή ο Μ. Τριανταφυλλίδης ήταν οπαδός αυτού του αυτοπροδευτισμού, επιδρά μάλλον ιδεολογικοαρχηγικά στις δυνάμεις αυτές και ακολουθούν δογματικά ό,τι «εκείνος έφα».

Αλίμονο όμως, αν η πολιτική-κομματική ιδεολογία αρχίσει να επιδρά δογματικά, άκριτα και βάναυσα στην Ιστορία, την Παράδοση, τη Θρησκεία και την Επιστήμη!

* Ο Εμμανουήλ Κ. Μανετάκης είναι Θεολόγος - Φιλόλογος