Ήταν ένα όνειρο...

Του κάποτε...

Ένα παράθυρο ανοιχτό και κάποιος κοίταζε έξω απ' το ανοιχτό τζάμι...

Ίσως...

Μια φευγαλέα ψυχή του κάποτε

αντίκρισα μονάχα ...Εγώ...

Κοίταξε με λαχτάρα και προσμονή μέσα στο “λαμπερό” σπίτι...

Έφυγε , πήρε στο κατόπι ένα χαρούμενο παιδάκι και έφυγε μακριά.

Προς το κάποτε...

ΟΤΑΝ ...... ΖΗΣΩ

Γιούλη Κολινιάτη