Του Αλέκου Α. Ανδρικάκη [email protected]

Δηλαδή, αν τα φορολογικά μέτρα παίρνονταν πίσω, θα γυρίζαμε στους καναπέδες μας; Ή θα συνεχίζαμε να αγανακτούμε – όπως δεν το κάναμε μέχρι τώρα - για τη φαυλοκρατία, την υποβάθμιση της παιδείας, της υγείας, την πολιτισμική μας απαξίωση, την ανάδειξη της έννοιας του κέρδους ως κορυφαίας «αξίας»;

Κι από εκεί που επί δεκαετίες αράχνιασαν οι πισινοί μας να κάθονται στους καναπέδες, με τους οποίους είχαν γίνει ένα σώμα, καθώς σηκωνόμασταν να πάμε μόνο στο πολιτικό γραφείο για να ζητήσουμε την προσωπική εξυπηρέτησή μας, ξαφνικά οι πλατείες γέμισαν αγανακτισμένους πολίτες!

Άνθρωποι κάθε ηλικίας και κομματικής ένταξης, γέμισαν τις πλατείες δηλώνοντας εξοργισμένοι, ειδικά για τα τελευταία βάρβαρα οικονομικά μέτρα του μνημονίου. Και δικαίως! Άλλωστε μόλις την περασμένη εβδομάδα έγραφα ότι δεν είναι δυνατό με τέτοια να σώσουμε την Ελλάδα. Αλλά και την Ελλάδα να σώσουμε, δεν είναι δυνατό να σωθούν οι Έλληνες, που φαίνεται να γίνονται θυσία στο βωμό της οικονομικής χρεοκοπίας.

Ένα πρώτο σημαντικό συμπέρασμα, είναι ασφαλώς το γεγονός ότι πολλές χιλιάδες Ελλήνων σηκώθηκαν από τον καναπέ τους. Κατεβαίνουν στις πλατείες και διαδηλώνουν. Θα εξετάσουμε στη συνέχεια αν όμως αυτό όλο είναι ένα κοινωνικό κίνημα.

Ένα πρώτο κρατούμενο θετικό είναι αυτό.

Από κει και μετά, όμως, υπάρχουν πολλά νεφελώματα. Τι αιτήματα, και κυρίως τι στόχους έχουν οι πλατείες; Γιατί πρέπει να έχουν στόχους, για να μην καταλήξουν μόνο χώροι εκτόνωσης και ψυχοθεραπείας στην ομαδική κατάθλιψη των Ελλήνων.

Για παράδειγμα, αυτό το γενικό που ακούγεται, «να μας αδειάζουν τη γωνιά οι πολιτικοί», δεν είναι μόνο αν είναι εφικτό ή όχι. Ας πούμε ότι εκτός από δίκαιο, είναι και εφικτό. Μετά όμως ποιοι θα έχουν το κουμάντο στη χώρα;

Οι «αγανακτισμένοι» δεν είναι κίνημα, δεν έχουν εκπροσώπηση και κυρίως δεν φαίνεται να έχουν στόχους, πέραν αυτού και της κατάργησης του μνημονίου, να διεκδικήσουν. Εκφράζουν απλώς – και δικαίως- αγανάκτηση. Άρα οι ίδιοι δεν μπορούν!

Και ένας Ελευθέριος Βενιζέλος (με τα καλά του, που οι περισσότεροι βλέπουν, αλλά και τα κακά του, που είναι υπαρκτά και πρέπει να τα γράψει κάποια στιγμή η αμερόληπτη ιστορική έρευνα) σήμερα δεν υπάρχει για να κάνει στην άκρη το φαύλο πολιτικό σύστημα, όπως έγινε μετά το Κίνημα στο Γουδί, το 1909.

Ένα σοβαρό, λοιπόν, θέμα είναι αυτό, γιατί κανείς αγανακτισμένος, ασφαλώς, δεν μπορεί να πει «δεν με νοιάζει τι θα γίνει την επόμενη ημέρα», όπως, ας πούμε, έπραξε με τον εντελώς απολιτίκ χθεσινό της τίτλο η «Αυγή» («Φυσήξτε τους να φύγουν»…)

Το δεύτερο γενικό αίτημα που ακούγεται, σχετίζεται με το μνημόνιο. Να το καταργήσουμε! Να το καταργήσουμε, λοιπόν. Και μετά; Τα χρέη, οι υποχρεώσεις θα πάψουν να υπάρχουν; Και, κυρίως, η χώρα θα έχει χρήμα να λειτουργήσει; Αλλά υπάρχει και κάτι άλλο επίσης σοβαρό.

Αν και η δική μας σημερινή γενιά δεν πληρώσει τα χρωστούμενα (για τα οποία πολλές φορές έχω υποστηρίξει ότι οι πολιτικοί έχουν την κυρίαρχη, αλλά όχι τη μοναδική ευθύνη) δεν θα τα πληρώσει, σε πολύ χειρότερες συνθήκες, η επόμενη, η μεθεπόμενη, κλπ; Απλώς προβληματισμούς θέτω….

Γιατί για να δεχτώ ότι είναι πραγματικότητα η λαϊκή αφύπνιση, θα πρέπει να περιμένω υπεύθυνες διεκδικήσεις. Κι αυτές που ακούγονται είναι μισές κουβέντες. Είναι μια θετική εκκίνηση, αλλά μέχρι εκεί.

Δεν είμαι έτοιμος να πω τι πρέπει να γίνει. Αλλά ασφαλώς αυτό που δεν θα ήθελα είναι να συνεχίζω να βλέπω και πάλι τα κόμματα να χορεύουν το χορό του θανάτου γύρω από το βαρύτατα άρρωστο σώμα της πατρίδας μου. Προσωπικά η συνεννόηση (δεν ξέρω αν λέγεται συναίνεση ή κάπως αλλιώς), η εθνική συνεννόηση σε εξαιρετικά έκτακτες συνθήκες δεν με τρομάζει (οι ιδέες του Καρατζαφέρη φυσικά με τρομάζουν, άρα η συνεννόηση μαζί του μάλλον είναι αποκρουστική…).

Ούτε μου σηκώνει την τρίχα της κεφαλής από ανατριχίλα. Δεν υποστηρίζω την ακύρωση των κομμάτων και των διαφωνιών, δεν υποστηρίζω μονιμότητα συνεννόησης.

Όμως, για οποιονδήποτε χειρισμό στο πολιτικό επίπεδο (έγραψα και πιο πάνω, αν διώξουμε τους πολιτικούς, τι άλλη λύση έχουμε;) υπάρχει μια απαραίτητη προϋπόθεση: ένα δίχτυ προστασίας για τους ανθρώπους από 1000-1200 ευρώ και κάτω. Άρα για τους συνταξιούχους, τους ανέργους, τους χαμηλόμισθους, τα φτωχά κοινωνικά στρώματα.

Ξανασημειώνω, ότι δεν έχω ολοκληρωμένες προτάσεις (άραγε ποιος έχει σήμερα, από τα πολιτικά κόμματα μέχρι τους συγκεντρωμένους στις πλατείες;)

Έχω όμως – κι είναι φυσικό- κι άλλους προβληματισμούς, ακόμη και ενστάσεις σε σχέση με τις διαμαρτυρίες στις πλατείες. Και δικαιούμαι να τις εκφράζω, ως πολίτης που δεν σηκώθηκα τώρα από τον καναπέ μου να πάω στην πλατεία. Και δεν πέρασα νωρίτερα από το βουλευτικό γραφείο. Πολύ καιρό νωρίτερα εξέφρασα απόψεις, ακόμη και κόντρα στο ρεύμα της μακαριότητας…

Όπως έχω ενστάσεις για τις μορφές «πολιτικής διαφωνίας» που επέλεξαν μερικοί εκ των «αγανακτισμένων». Με τις μούντζες, το κυνηγητό των πολιτικών, τους προπηλακισμούς. Πόσο γρήγορα ξεχάσαμε ότι ξημεροβραδιαζόμασταν στα γραφεία τους για τις εξυπηρετήσεις μας…

Η αφύπνιση είναι περιορισμένων λόγων;

Έχουμε και λέμε, λοιπόν:

Να κρεμάσουμε τους πολιτικούς επειδή έφαγαν –όσοι έφαγαν- από τα ταμεία, με την ψήφο μας και καμιά φορά με τη συνεργασία μας; Ή επειδή τώρα μας βάζουν φόρους για να πληρώσουμε τα κλεμμένα και τα χρωστούμενα; Έστω κι έτσι, συμφωνώ με την κρεμάλα, θα υπέγραφα με χέρια και με πόδια!

Αλλά, για σταθείτε:

Δεν άκουσα να θέλουμε να τους κρεμάσουμε επειδή πήραν μίζες από τα εξοπλιστικά ή επειδή έφαγαν λεφτά από το δημόσιο ταμείο. Αλλά θέλαμε την κρεμάλα μόλις μας φορολόγησαν για τα κλεμμένα. Δεν μας πείραξε, δηλαδή, η κλοπή, η διαφθορά παρά μόνο όταν κληθήκαμε να την πληρώσουμε; Για μεν την πατρίδα αδιαφορούμε, για δε την τσέπη μας, φυσικώ τω λόγω, έχουμε πολλές ευαισθησίες…

Δεν άκουσα να θέλουμε να τους κρεμάσουμε επειδή γέμισαν με εκλογική πελατεία το δημόσιο και τις ΔΕΚΟ. Γιατί; Μήπως επειδή η εκλογική πελατεία βρίσκεται ανάμεσά μας;

Δεν άκουσα να θέλουμε να τους κρεμάσουμε επειδή κι αυτές και οι προηγούμενες γενιές πολιτικών υποβάθμισαν την παιδεία κι έβγαζαν τα σχολειά μας απαίδευτες γενιές Ελλήνων.

Δεν άκουσα να θέλουμε να τους κρεμάσουμε επειδή η έρευνα στα πανεπιστήμιά μας υποβαθμίστηκε και κρατήθηκε μόνο χάρη στον ηρωισμό των ερευνητών.

Δεν άκουσα να θέλουμε να τους κρεμάσουμε επειδή υποβάθμισαν ή έκλεισαν τις βιβλιοθήκες μας .

Δεν άκουσα να θέλουμε να κρεμάσουμε εκείνους που μας έμαθαν ότι στην κοινότητα σημασία δεν έχει το κοινό καλό, το δημόσιο συμφέρον, αλλά η προσωπική μας επιβίωση, ακόμη και με παράνομο τρόπο, ακόμη και σε βάρος του γείτονα και του κοινού καλού.

Δεν θα κρεμάσουμε κανένα από τους πνευματικούς ηγήτορες που ξέχασαν την ευθύνη τους, και δεν μας σκούντηξαν, δεν μας είπαν ότι ο γιαλός δεν είναι στραβός, αλλά εμείς αρμενίζουμε στραβά;

Δεν θα κρεμάσουμε κανένα για την υποβάθμιση των νοσοκομείων και της δημόσιας υγείας;

Δεν θα κρεμάσουμε κανένα επειδή στις εκλογές, για παράδειγμα, της αυτοδιοίκησης είδαμε ανθρώπους ακόμη και με προβλήματα σε σχέση με το νόμο, με δραστηριότητες που σχετίζονται με βαριά παραβατικότητα, αναδείχτηκαν με την ψήφο μας σε κορυφαίες θέσεις και ανέλαβαν ευθύνες διαχείρισης των δημοτικών πραγμάτων;

Δεν θα κρεμάσουμε κανένα επειδή τα κόμματα από φορείς αναζήτησης ιδεών, παραγωγής πολιτικής και στελεχών που θα προσφέρουν στο δημόσιο καλό, μετατράπηκαν σε χώρους διαγκωνισμού ιδιωτικών συμφερόντων και εξυπηρέτησης ομοτράπεζων;

Θα κρεμάσουμε κανένα που άλλαξε το αξιακό μας σύστημα και ο στόχος του πλουτισμού, της αγοράς ενός καλού αυτοκινήτου, ενός σπιτιού με πισίνα, είναι κυρίαρχος;

Θα κρεμάσουμε κανένα επειδή στην Ελλάδα δεν κυκλοφορούν πλέον οι ποιητές, αλλά οι κάθε λογής «λαμπεροί» α-νόητοι καρακιτσαράδες, που προβάλλονται ως «πρότυπα» από την τηλεόραση, σε εκπομπές μάλιστα που όλοι εμείς μετά μανίας βλέπουμε, ανεβάζοντας τα ποσοστά τηλεθέασης, άρα και την εμπορικότητά τους;

Κι ακόμη, θα κρεμάσουμε κανένα επειδή φαίνεται ότι στην Ελλάδα δεν υπάρχει πλέον εθνική κυριαρχία, αφού κάνουν κουμάντο οι τροικανοί και κάθε υψηλόβαθμος αξιωματούχος τους;

Γιατί αυτό ίσως είναι το κορυφαίο σ’ αυτή τη φάση… Κάποιοι για την ανεξαρτησία μας έδιναν τη ζωή τους, υπερήφανα. Σήμερα η έννοια της ελευθερίας είναι κάτι από τη βαριεστημένη καθημερινότητά μας. Ακόμη κι ο μέγας μουσικός Μίκης εκστόμισε το απίστευτο, ότι σήμερα νιώθει χειρότερα από την περίοδο της χούντας!!! Τότε που ο ελληνικός λαός στερήθηκε την ελευθερία του…

Αν δεν στήσουμε κρεμάλες για όλα τα παραπάνω και για πολλά πολλά άλλα που δεν σχετίζονται μόνο με την τσέπη μας, μπορώ να σκεφτώ ότι ο Έλληνας δεν αγανακτεί τελικά παρά μόνο όταν του πειράζουν την τσέπη;

Συμπαθάτε με, αλλά δεν είναι αφύπνιση αυτή… Είναι το ίδιο που συνέβαινε και πριν. Τότε γυροφέρναμε τα βουλευτικά γραφεία επειδή θέλαμε να κερδίσουμε κανένα πρόγραμμα ή κανένα διορισμό. Τον εαυτούλη μας, δηλαδή. Τώρα φωνάζουμε επειδή μας φορολογούν άγρια. Για τον εαυτό μας και πάλι, δηλαδή.

Και φυσικά δικαιούμαστε και υποχρεούμαστε να αγανακτήσουμε επειδή μας πειράζουν την τσέπη, επειδή κάποιοι από εμάς πεινάνε. Αλλά αν πάρουν πίσω τα φορολογικά μέτρα, αν δεν πειράξουν άλλο την τσέπη μας, δηλαδή, δεν έχουμε λόγο να είμαστε αγανακτισμένοι;

Θα αποχωρήσουμε από τις πλατείες και θα ξαναγυρίσουμε στις πολυθρόνες μας; Κι από κει μετρήσαμε την απόσταση μέχρι τα πολιτικά γραφεία; Μήπως είναι πολύ κοντινή;