του Νίκου Τσαγκαράκη

Συνεχίστε το κολύμπι, μην ενοχλείστε…



ΕΠΙΧΕΙΡΗΣΗ: ΚΑΖΙΝΟ THE HOUSE

Σκην.: Άντριου Τζέι Κόεν

Πρωτ.: Γουίλ Φέρελ, Έιμι Πόλερ, Τζέισον Μαντζούκας, Ράιαν Σίμπκινς

Ο Σκοτ κι η Κέιτ ετοιμάζονται να στείλουν τη μονάκριβη κόρη τους στο πανεπιστήμιο, μόνο που δεν έχουν αρκετά χρήματα για να πληρώσουν τ’ ακριβά δίδακτρα. Για να τα βρουν, μαζί με τον γείτονά τους σκαρφίζονται την ιδέα να μετατρέψουν το σπίτι του σε καζίνο.

Όσο κι αν αγαπώ τον Φέρελ, αυτή η κωμωδία σίγουρα δεν είναι από τις καλύτερές του. Η Πόλερ κι ο Μαντζιούκας είναι ιδανικοί συμπρωταγωνιστές και την περισσότερη ώρα υπηρετούν το σενάριο με κέφι κι ευρηματικότητα (ξεκαρδιστική η στιγμή που ο δεύτερος περνάει έξω απ’ το κομμωτήριο προσπαθώντας να τραβήξει την προσοχή της πρώην του). Όμως το πρόβλημα είναι ότι η πλοκή από ένα σημείο και μετά σταματάει να ενδιαφέρεται για τη συνοχή της, ενώ τα γκαγκ πλατειάζουν άσκοπα ή δεν είναι πειστικά, με χαρακτηριστικό το επαναλαμβανόμενο με το τσεκούρι.



ΠΡΟΣΕΧΕ ΤΙ ΕΥΧΕΣΑΙ WISH UPON

Σκην.: Τζον Ρ. Λεονέτι

Πρωτ.: Τζόι Κινγκ, Ράιαν Φιλίπι, Κι Χονγκ Λη, Μίτσελ Σλάγκερτ

Μια μέρα, ο ρακοσυλλέκτης πατέρας της έφηβης Κλερ φέρνει στο σπίτι ένα κινέζικο κουτί, το οποίο σταδιακά η κοπέλα ανακαλύπτει ότι μπορεί να πραγματοποιήσει εφτά ευχές για τον κάτοχό του. Δυστυχώς, αυτό που επίσης ανακαλύπτει, είναι ότι το αντάλλαγμα για την εκπλήρωση των επιθυμιών είναι ο θάνατος.

Ταινία τρόμου, όπου μια-δυο σκηνές με καλά ‘χτισμένη’ αγωνία (η κοτσίδα και το λάστιχο), δεν αρκούν για ν’ αποζημιώσουν για την κοινοτοπία, την “πλαδαρότητα” και την απλοϊκότητα της υπόλοιπης ταινίας.