Του Μαρίνου Παττακού

Απ’ όλα τα θέματα που κυριαρχούν στην ελληνική πολιτική, οικονομική και κοινωνική επικαιρότητα, εκείνο που προκαλεί βαθύτατη ανησυχία στον ελληνικό λαό είναι η «επίθεση της Κυβέρνησης» εναντίον της ελληνικής δικαιοσύνης.

Ανησυχία, προβληματισμός, αβεβαιότητα και φόβος, ίσως μεγαλύτερος ακόμη και από εκείνον που προκάλεσε ο τελευταίος φονικός σεισμός των 6,6 ρίχτερ στη νήσο Κω.

-«Ψυχρός πόλεμος μεταξύ δικαστών και κυβέρνησης» ανακοινώνουν πρωτοσέλιδα των εφημερίδων.

-Από τον Νόμο Παππά για τις τηλεοπτικές άδειες, μέχρι την απόφαση για την μη αποφυλάκιση της 29χρονης Ηριάννας, εντείνεται ο πόλεμος Κυβέρνησης –Δικαιοσύνης.

Τις πρωτοφανείς δηλώσεις στελεχών της κυβέρνησης μέσα σ’ ένα νοσηρό σκηνικό που δηλητηριάζει και δοκιμάζει τις σχέσεις της με το δικαστικό σώμα, έρχεται να επιβεβαιώσει η πανελλήνια Ένωση Δικαστών και Εισαγγελέων, που αναφέρει για επιχειρούμενη προσπάθεια χειραγώγησης της Δικαιοσύνης.

Η Ένωση καταδίκασε ως απρεπείς και συκοφαντικές τις δηλώσεις των υπουργών και επικίνδυνες για τη Δημοκρατία και το κράτος Δικαίου, παρομοιάζοντας αυτή την τακτική ίδια με εκείνες που επικρατούν σε χώρες όπως η Τουρκία, η Πολωνία και άλλες τριτοκοσμικής προέλευσης χώρες.

Μέσα στην πολυτάραχη πολιτική και οικονομική περίοδο την οποία διανύουμε στην Ελλάδα και παρακολουθώντας τις εξελίξεις του προαναφερόμενου φαινομένου, εύλογα τίθεται το ερώτημα:

-Άραγε ποιος είναι ο ρόλος της Δικαιοσύνης και ποιον επιζητούμε σήμερα στην Ελλάδα;

Ο ρόλος της Δικαιοσύνης σύμφωνα με την ορθή ερμηνεία του Συντάγματος είναι η έκδοση αποφάσεων και η τήρηση των κανόνων του κράτους δικαίου, επιβεβαιώνοντας ή επικυρώνοντας το κοινό περί δικαίου κοινωνικό αίσθημα, ανεξάρτητη και αδέσμευτη, αποκαθιστώντας την αδικία, όποια και να είναι απ’ όπου και αν προέρχεται.Στις μέρες μας η Δικαιοσύνη γίνεται πρωταγωνιστής, γιατί καλείται να περισώσει κάποιες παθογένειες του συστήματος και να διαφυλάξει ένα ελάχιστο επίπεδο προστασίας δικαιωμάτων.

Με τον τρόπο αυτό κατά την έκδοση κάποιων αποφάσεων μπορεί να υπάρχουν και απώλειες, γιατί ίσως φαίνεται ότι προστατεύονται οι φοροφυγάδες. Αυτό είναι μύθος γιατί δεν απαλλάσσονται επειδή το θέλησε η Δικαιοσύνη, αλλά επειδή δεν μπόρεσε η Διοίκηση.

Όσο άδικη και να φαίνεται η απόφαση της Δικαιοσύνης, όσο και να μην αρέσει σε πολλούς, όσους τριγμούς κι αν προκαλεί, δεν δικαιολογεί τη φρασεολογία των αντιδράσεων αμφισβήτησης και απαξίωσής της.

Πόσο μάλλον όταν οι αντιδράσεις προέρχονται από την ίδια την κυβέρνηση, πράξη που συνιστά θεσμική εκτροπή, που ξεπερνά τα γνωστά φαινόμενα του λαϊκισμού και της αμετροέπειας των πολιτικών.

Είναι λυπηρό το γεγονός να αναζητούνται παραθυράκια για να μείνουν ανεκτέλεστες νομίμως εκδοθείσες αποφάσεις.

Η δικαιοσύνη είναι θεσμός στυλοβάτης της Δημοκρατίας που διαχρονικά κρατάει οπισθοφυλακή σε διάφορους κινδύνους και διασαλεύσεις. Είναι το τελευταίο οχυρό, η ελπίδα, το τελευταίο αποκούμπι όλων, πλούσιων, φτωχών και αδικημένων.

Είναι βέβαιο ότι οι σχέσεις Κυβέρνησης –Δικαιοσύνης δοκιμάζονται σε μια σύγκρουση με ρίζες από το παρελθόν που φτάνουν μέχρι και σήμερα και κανείς δεν μπορεί να προδικάσει το μέλλον του τόπου με ασφάλεια.

Γι’ αυτό και το τελικό συμπέρασμα δείχνει ότι είναι λάθος ο τίτλος του σημερινού σχολίου, γιατί έχει αποδειχθεί ότι όταν η Δικαιοσύνη κινδυνεύει, η Δημοκρατία είναι εκείνη που οδηγείται στο απόσπασμα…