Η εκστρατεία του

Παυσανία

στην Κύπρο και στο

Βυζάντιο

Το 478 μεγάλη ναυτική δύναμη 20 Πελοποννησιακά, 30 Αθηναϊκά από τον Αριστείδη και άλλα συμμαχικά πλοία υπό τη διοίκηση του Παυσανία κινήθηκε για τελευταία φορά σε κοινή επιχείρηση η ελληνική συμμαχία. Αντικειμενικός σκοπός της επιχειρήσεως αυτής ήταν η απελευθέρωση των πόλεων της Κύπρου από τους Πέρσες, σκοπός που δεν επετεύχθη απόλυτα, διότι οι εκεί φοινικικές πόλεις αντέστησαν και μετά δεκαετία η Κύπρος χρησιμοποιήθηκε και πάλι ως ναυτική βάση του Περσικού στόλου.

Από την Κύπρο έπλευσαν προς το Βυζάντιο που κατείχετο ακόμα από τους Πέρσες. Όποιος κατείχε το Βυζάντιο ήλεγχε την κίνηση μεταξύ Ευρώπης και Ασίας, την επικοινωνία του Αιγαίου με τον Εύξεινο Πόντο όπου ευρίσκοντο οι αγορές σιταριού και πρώτων υλών για τους Έλληνες.

Το Βυζάντιο ύστερα από σύντομη πολιορκία έπεσε και μεταξύ των άλλων συνέλαβαν πολλούς Πέρσες αιχμαλώτους ανάμεσά τους και πολλούς ευγενείς. Έγινε όμως αφορμή να σημειωθεί ισχυρός κλονισμός στην ελληνική συμμαχία που τελικά οδήγησε στην ουσιαστική της διάλυση.

Οι Σπαρτιάτες ήσαν βέβαια γενναίοι αλλά δεν εγνώριζαν την τέχνη να διοικούν τους άλλους Έλληνες ιδίως εκείνους που ήταν εκτός της Πελοποννησιακής συμμαχίας και πολύ γρήγορα εδημιουγήθησαν έντονα παράπονα στους συμμάχους για τον Παυσανία που φερόταν αυταρχικά και πολλές φορές σκληρά. Γοητεύθηκε από τον τρόπο ζωής, που για πρώτη φορά αντίκριζε, τόσο διαφορετικό από εκείνο της πατρίδος του και έκαμε το λάθος να απαρνηθεί την πατροπαράδοτη σπαρτιατική αγωγή.

Στις περιοδείες του στη Θράκη περιεστοιχίζετο από φρουρά Περσών και Αιγυπτίων. Έκανε τραπέζια, όπως οι Πέρσες και εντύνετο με περσικά φορέματα. Η συμπεριφορά του προς τους Ίωνες (Έλληνες άποικοι) που μόλις είχαν ελευθερωθεί από την περσική τυραννία ήταν ιδιαίτερα βίαιη, άγρια και κανένας δεν μπορούσε να παρουσιασθεί ενώπιον του. Και αυτοί οι Πελοποννήσιοι σύμμαχοί του έσπευσαν να διαμαρτυρηθούν στη Σπάρτη. Οι Σπαρτιάτες τον ανεκάλεσαν για να λογοδοτήσει για τις καταγγελίες οι κατηγορίες που του απεδόθησαν; Πως θέλησε να γίνει τύραννος στην Ελλάδα με τη βοήθεια των Περσών, πως ευρίσκετο σε μυστική επικοινωνία με το βασιλέα αυτών, πως είχε ζητήσει την κόρη του ως γυναίκα του και άλλα πολλά, δεν απεδείχθησαν ποτέ, ετιμωρήθηκε μόνον “για αδικίες εις βάρος ιδιωτών” και δεν τον έστειλαν ξανά ως αρχηγό σπαρτιατικών δυνάμεων στο εξωτερικό. Η όλη ιστορία πλάσθηκε πως όταν ήταν στο Βυζάντιο οι συμμαχικές δυνάμεις των Ελλήνων ο Παυσανίας διευκόλυνε τους ευγενείς Πέρσες, συγγενείς του βασιλέως, να φύγουν κρυφά, για να βρει την ευκαιρία να γίνει ευχάριστος στον ξένο μονάρχη ώστε να φθάσει στο συνοικέσιο να πάρει γυναίκα του την κόρη του.

Από τη φοβερή κατηγορία “του μηδισμού”, της προδοσίας των Ελλήνων τον απήλλαξαν γεγονός που δείχνει πόσο συκοφαντική ήταν η εκστρατεία που είχαν κινήσει εναντίον όσοι αντιμάχοντο την πολιτική του στη Σπάρτη. Αντʼ αυτού έστειλαν ένα άλλο το Δόρκι αλλά οι Ίωνες πικραμένοι από τη συμπεριφορά του Παυσανία δεν είχον διάθεση να δεχθούν Σπαρτιάτη αρχηγό, οπότε εγύρισε πίσω και οι Λακεδαιμόνιοι δεν έστειλαν πλέον άλλους από φόβο μη γίνουν χειρότεροι όσοι βγαίνανε έξω από τη Σπάρτη και διά να τελειώνουν με το Μηδικό πόλεμο. Δεν εμπιστεύθηκαν πλέον στον Παυσανία επίσημη αποστολή στο εξωτερικό. Ανήσυχος όμως άνθρωπος όπως ήταν ο Παυσανίας και επειδή δεν υπέφερε τον παραγκωνισμό πήρε μόνος του ένα πολεμικό πλοίο από την Ερμιόνη χωρίς την άδεια των Σπαρτιατών, έπλευσε στον Ελλήσποντο, με την πρόφαση να εξακολουθήσει τον πόλεμον εναντίον των Περσών και εγκατεστάθηκε στο Βυζάντιο τον οποίον τώρα κατέχουν οι Αθηναίοι με τους συμμάχους που τους ενδιέφερε να διατηρηθεί το καθεστώς αυτό. Η παρουσία όμως του Παυσανία τους ανησύχησε και τον ανάγκασαν να φύγει και να καταφύγει εις την απέναντι ακτή της Μ. Ασίας και εγκατεστάθηκε στις Κολωνές της Τρωάδος.

Αυτό το τελευταίο δείχνει τη διάθεση των Σπαρτιατών να κλείσει ο πόλεμος, να σταματήσουν οι υποχρεώσεις τους για μακρινές εκστρατείες και να περιορισθούν μόνο στην Πελοπόννησο και φαίνεται πως με τη θέλησή τους και με κάποια ανακούφιση παραιτήθηκαν από την ελληνική συμμαχία, αφήνοντας τη θέση τους στους Αθηναίους “που τον καιρό εκείνο ήταν φίλοι τους οι Αθηναίοι και ήταν ικανοί να αναλάβουν την αρχηγία”. Έτσι ο Θουκυδίδης εξηγεί την εύκολη αποχώρησή τους από την ηγεσία των συμμάχων. Τώρα είναι ελεύθερο το πεδίο στους Αθηναίους να προχωρήσουν στην οργάνωση της δικής τους συμμαχίας, αφού οι Σπαρτιάτες δεν έφεραν καμία αντίρρηση και οι σύμμαχοι ζητούσαν την ένταξή τους σε ένα οργανισμό με την ηγεσία των Αθηνών.

Και φαίνεται πως αυτή ήταν η σωστή λύση και μοιραία τα πράγματα θα κατέληγαν εκεί. Η αυταρχική συμπεριφορά του Παυσανία επετάχυνε τη διάλυση της ελληνικής συμμαχίας. Ο Παυσανίας ήταν ο καλύτερος ηγέτης που διέθετε εκείνη τη στιγμή η Σπάρτη και όμως είχε αποτύχει στην αποστολή του. Η Σπάρτη δεν ήταν σε θέση να αναλάβει πανελλήνια ηγεσία εκείνη την ώρα και έτσι ο δρόμος έμεινε ανοικτός για την Αθήνα.

Ίδρυση της

Αθηναϊκής συμμαχίας

διάσπαση της Ελληνικής

Το 478 π.Χ. τίθενται τα θεμέλια της πρώτης Αθηναϊκής συμμαχίας με οργανωτή αυτής τον Αριστείδη, του οποίου η αρετή, η ευγένεια και η άψογη συμπεριφορά εδημιούργησαν εμπιστοσύνη και συμπάθεια στους αγανακτισμένους από την τυραννική στάση του Παυσανία συμμάχους ώστε ομόθυμα - ομόφωνα να κλίνουν προς τους Αθηναίους.

Βασική προϋπόθεση για τη δημιουργία αυτής της εκπληκτικής συμμαχίας τόσο γρήγορα υπήρξε η ναυτική πολιτική του Θεμιστοκλέους που είχε αναδείξει μέσα σε ελάχιστο χρονικό διάστημα, την Αθήνα πρώτη ναυτική δύναμη της Ελλάδος ώστε να διεκδικεί (478) την πανελλήνια ηγεσία και να προσβλέπουν σʼ αυτήν οι σύμμαχοι, βέβαιοι ότι θα τους εξασφάλιζε την ελευθερία τους από τους Πέρσες συγχρόνως όμως και την αυτονομία τους σαν δημοκρατική πόλη, που ήταν. Ελέχθη ανωτέρω ότι μετά τη μάχη των Πλαταιών και της Μυκάλης (479 π.Χ.) οι Έλληνες από αμυνόμενοι έγιναν επιτιθέμενοι με στόχο να εκδιωχθούν οι Πέρσες από το Αιγαίο και η ελευθερία των εις τα παράλια Ελληνικών πόλεων να είναι εξησφαλισμένη από τον περσικό κίνδυνο πράγμα που οι πόλεις αυτές απεδέχθησαν και εζήτησαν να συμπεριληφθούν εις την υπάρχουσαν συμμαχίαν του 481 π.Χ. Αυτή την πρόταση η Σπάρτη δεν την απεδέχθη όπως οι Αθηναίοι και η συμμαχία του 480 ατόνησε, εδημιουργήθηκαν δε θαυμάσιες προϋποθέσεις διά την ίδρυση μιας νέας συμμαχίας επικεφαλής της οποίας θα ήταν αι Αθήναι που διέθεταν εκείνη την ώρα ισχυρές ναυτικές δυνάμεις. Και συνεφωνήθη μεταξύ των αποδεχθέντων Αθηναίων και Ιώνων να συνέλθουν αντιπρόσωποι των εις την Νήσο Δήλο, το πανάρχαιο κέντρον των Ιώνων, με θέμα την οργάνωση αυτής.

Στη σύνοδο αυτή και στην οργάνωση της συμμαχίας ο Αριστείδης εκπροσωπώντας την πόλη του (Αθήνα) έπαιξε πρωταρχικό ρόλο και του ανετέθη η οργάνωση της συμμαχίας (478 π.Χ.) δηλαδή να κανονίσει τας μεταξύ των πόλεων σχέσεις, ώρισε το ποσόν των χρημάτων, των ανδρών και των πλοίων, τα οποία εκάστη πόλη ώφειλε να παρέχει, ρυθμίσεις που έπραξε τόσο έντιμα και δίκαια ώστε κανένα παράπονο να μην ακουσθεί. Ο φόρος των συμμάχων στην αρχή ανήρχετο σε 460 τάλαντα. Ταμείον ωρίσθη το Ιερόν του Απόλλωνος στη Δήλο όπως και έδρα της συμμαχίας η Δήλος και διαχειριστές ήταν οι ελληνοταμίες εκλεγόμενοι από την Αθήνα.

Η δημιουργία της συμμαχίας αυτής εξησφάλιζε νέους ορίζοντες στην Αθήνα, αξιοποίηση του στόλου της, κυριαρχία στο ελληνικό εμπόριο, αρχικά στην Ανατολική Μεσόγειο και αργότερα και στη Δύση.

Σε πανελλήνιο χαρακτήρα απέβλεπε η συμμαχία αυτή όπως δείχνει η σύνεση και η απαράμιλλη δικαιοσύνη που εθεμελιώθηκε εστηρίζετο σε ένα πολύ προσεκτικά υπολογισμένο πολιτικό πρόγραμμα. Σκοπός της συμμαχίας κατά το Θουκυδίδη να πάρουν εκδίκηση οι Έλληνες για όσα έπαθαν από τους βαρβάρους, λεηλατώντας τη χώρα των Περσών. Αυτό ο Θουκυδίδης το λέγει “πρόσχημα”. Ύστερα συμφωνήθηκε να έχουν όλα τα μέλη της συμμαχίας τους ίδιους εχθρούς και φίλους και έδωσαν τους απαραίτητους όρκους. Έρριξαν στη θάλασσα πυρακτωμένους “μύδρους” (κομμάτια από σίδερο) πράξη που συμβόλιζε ότι η συμφωνία που έγινε θα ελύετο μόνον όταν ανέβαινε “ο μύδρος” το σίδερο στην επιφάνεια, οπότε η διάρκειά της ήταν αιώνια. Ανελάμβαναν έτσι σοβαρές υποχρεώσεις τώρα που ακόμα ο περσικός κίνδυνος εκρέμετο πάνω από τα κεφάλια τους και αργότερα που ηρέμησαν τα πράγματα δεν επιθυμούσαν να εκτελούν με αποτέλεσμα να δημιουργηθούν μεγάλα προβλήματα που έφεραν συγκρούσεις. Πρέπει να σημειωθεί όμως ότι τον καιρό της ακμής της η συμμαχία κυριαρχούσε απόλυτα στο Αιγαίο περιελάμβανε 400 μέλη (μέλος = πόλη) και πληθυσμό άνω των 2 εκατομμυρίων. Κάθε μέλος - πόλη ανεξάρτητα του μεγέθους είχε μία ψήφο ισότιμο και γενικά ο κανονισμός για όλα έδειχνε δημοκρατικός. Ήταν όμως φανερό ότι η αρχική οργάνωση της έδινε όλη την ευχέρεια να μεταβληθεί η συμμαχία σε Αττική κυριαρχία. Η πανίσχυρη θέση της Αθήνας όπως και η αόριστη διάρκεια της συμμαχίας εβοήθησαν τη μεγάλη εξέλιξή της αλλά και επροκάλεσαν τα τεράστια προβλήματα που αντιμετώπισε αργότερα ο τεράστιος αυτός συμμαχικός οργανισμός.



• O Στέλιος Βασιλάκης

είναι Φιλόλογος

και πρώην

διευθυντής του

Λυκείου “ο Κοραής”



Συνεχίζεται...



Κίμων - Θεμιστοκλής-

Αριστείδης

Ο Κίμων παρουσιάστηκε στην πολιτική 476 π.Χ., ότε εκτέχτηκε στρατηγός, εποχή που η πολιτική του Θεμιστοκλέους και Αριστείδου είχε θεμελιώσει το μελλοντικό μεγαλείο των Αθηνών. Γιος του Μιλτιάδου του νικητού του Μαραθώνος (490) και της Ηγησιπούλης κόρης του βασιλέως της Θράκης Ολόρου από την ίδια οικογένεια κατήγετο και ο ιστορικός Θουκιδίδης.

Τα πρώτα χρόνια της ζωής του υπήρξαν δύσκολα αφού ο πατέρας του Μιλτιάδης, πεθαίνοντας του άφησε χρέος τεράστιο 50 τάλαντα, το πρόστιμο που του είχε επιβληθεί για την αποτυχημένη εκστρατεία στην Πάρο (έτσι ετίμησαν το νικητή του Μαραθώνος οι Αθηναίοι, αργότερα του Θεμιστοκλή - Καποδίστρια - Κολοκοτρώνη - Βενιζέλο). Σʼ αυτό τον εβοήθησε η αδελφή του Ελπινίκη πολύ πλουσία, από το γάμο της με τον πάμπλουτο σύζυγό της Καλλία, διευκολύνοντας έτσι την είσοδο εις την πολιτική του αδελφού της. Εξαιτίας του θανάτου του πατέρα του δεν έτυχε της παιδείας των παιδιών της τάξεώς του. Ήξερε ιππασία, ποίηση και έπαιζε λύρα ως νέος έζησε άτακτη ζωή. Ήταν συμπαθητικός και ευπροσήγορος και κατείχε καλά την τέχνη να κερδίζει την αγάπη του κόσμου. Έγινε θρύλος η συμπεριφορά του, να γκριμίσει τους φράκτες από τους κήπους του για να παίρνουν φρούτα οι συνδημότες του, προσέφερε φαγητό στους φτωχούς πολλές φορές αντήλλασσε τα πλούσια φορέματα των ακολούθων του με τα ενδύματα των γεροντοτέρων που θα συναντούσε στο δρόμο του και άλλα. Δεν είχε ευφράδεια είχε όμως την ικανότητα να πείθει τους πολίτες και να γίνεται συμπαθής με τη συμνότητά του. Η αριστοκρατική καταγωγή του χάριζε αυτοπεποίθηση ήταν ευμενής στον αγροτικό κόσμο και ενδιαφέρετο για τα συμφέροντά του. Ήταν θαυμαστής της Σπάρτης “φιλολάκων” και σε όλη του την πολιτική σταδιοδρομία αγωνίστηκε για την ειρηνική συνύπαρξη των δύο πόλεων. Ο γάμος του με την Ισοδίκη κόρη του Ευρυπτολέμου εκ του γένους των Αλκμεωνιδών συμφιλίωσε (Αλμιωνίδη και Φιλαΐδες) τα δύο γένη και τα πολιτικά οφέλη αυτής της συμφιλιώσεως τα εκαρπώθη ο ίδιος. Οι δύο αυτές αριστοκρατικές παρατάξεις αμέσως μετά τα Μηδικά άρχισαν να βλέπουν ότι η ναυτική ανάπτυξη της πόλεως είχε δημιουργήσει μία νέα κατάσταση εις την οποίαν οι δημιουργοί της οι “Θήτες” τα λαϊκά στρώματα έχοντας συνειδητοποιήσει το σπουδαίο ρόλο που έπαιξαν κατά τους πολέμους θα επιζητούσαν καλυτέρευση της θέσεώς των, περισσότερα δικαιώματα, με απρόβλεπτες συνέπειες διά την τάξη τους. Τους ετρόμαζε το μέλλον, να μη χαθούν τα κεκτημένα δικαιώματά τους από τις απαιτήσεις των ανερχομένων λαϊκών στρωμάτων που ζητούσαν “ισονομία”.

Εκφραστής των απόψεων των αριστοκρατικών της Αθήνας έγινε ο Κίμων ως αρχηγός τους που η ένωση, ως ελέχθη, των Αλκμεωνιδών - Φιλαϊδών του έδωσε μεγάλο κύρος και μαζί η υποστήριξη της οικογενείας των Κηρύκων από την οποία κατήγετο ο άνδρας της αδελφής του Ελπινίκης.

Η άλλη παράταξη η Δημοκρατική μετά τα Μηδικά άγνωστο για ποιό λόγο, δεν ελειτούργησε κομματικά. Ο αρχηγός της Θεμιστοκλής μεγαλόπνοος, θαρραλέος και δυναμικός συνελάμβανε μεγάλα σχέδια και επεδίωκε πάση θυσία να τα εκτελέσει, πράγμα που επροξενούσε μεγάλη ανησυχία και καχυποψία την οποία και εκμεταλλεύθηκαν οι πολιτικοί του αντίπαλοι. Παρά, όπως λέγει ο Πλούταρχος, ότι “ήταν δημοφιλής” γιατί ήξερε με το όνομά τους τους πολίτες και ήταν αδέκαστος διαιτητής στις μεταξύ τους διαφορές” δεν έκαμε έργο του, όπως ο Κίμων, να διατηρήσει την κομματική επαφή του με τη μεγάλη μάζα των οπαδών του. Έβλεπε περισσότερο προς το μέλλον και σε σχέδια που ξεπερνούσαν τόσο πολύ την εποχή του ώστε και οι ωφελούμενοι από αυτά να μη τα καταλαβαίνουν. Δεν ενδιαφέρθηκε να εκμεταλλευθεί την αίγλη που του χάρισε η νίκη στη Σαλαμίνα ούτε ασχολήθηκε να προβάλει στον πολύ κόσμο την τεράστια σημασία που είχε διά το μέλλον της πόλεως η ναυτική του πολιτική που θα προσέφερε στους ίδιους μεγάλη ευημερία.

Ο Αριστείδης όσο καιρό ήταν ηγέτης των αριστοκρατικών, ενστερνίσθηκε την πολιτική του (Θεμιστοκλέους) και εργάσθηκε για την πραγματοποίησή της. Όταν όμως ο Αριστείδης ασχολήθηκε με την οργάνωση της συμμαχίας είχε παρουσιασθεί ο Κίμων τον οποίον και ο Αριστείδης προώθησε στην κορυφή της Αριστοκρατικής παρατάξεως (τον Κίμωνα) η οποία και τον εδέχθη ως την τελευταία αλλά αποτελεσματική λύση για τον κόσμο της που εκινδύνευε να σαρωθεί.

Η προοπτική της πολιτικής του Θεμιστοκλέους ήταν η ανάπτυξη της Αθήνας μέσα στον ελληνικό χώρο έστω και αν στην πορεία της συνεκρούετο με τη Σπάρτη, η οποία γιʼ αυτόν αντιπροσώπευε μια ξεπερασμένη δύναμη προσηλωμένη στην παραδοσική γραμμή της (Ηγεμονία στην ξηρά). Ο Κίμων και η παράταξή του είχαν δεχθεί το ναυτικό πρόγραμμα του Θεμιστοκλέους και την ίδρυση της συμμαχίας για ενδεχόμενη επιθετική ενέργεια των βαρβάρων και όχι για να θιγεί η Σπάρτη η οποία θα διατηρούσε την ηγεσία στον ελληνικό Ηπειρωτικό χώρο. Η Αθήνα με την απόλυτη συγκατάθεση της Σπάρτης θα εκινείτο εις το Αιγαίο ηγούμενη του αμυντικού επιθετικού πολέμου εναντίον των Περσών. Ρόλο που και οι Σπαρτιάτες αρχικά δεν είχαν αντίρρηση να παίξουν οι Αθηναίοι.

Βαθμιαία όμως όσο μεγάλωνε η δύναμη των Αθηναίων άρχισαν να ανησυχούν (οι Σπαρτιάτες) φοβούμενοι ότι θα οδηγούσε στον παραμερισμό των και στην εξασθένηση της Πελοποννησιακής συμμαχίας και ενώ η πολιτική του Θεμιστοκλέους τους ετρόμαζε η γραμμή της πολιτικής του Κίμωνος τους ήταν αποδεκτή πράγμα που ωφώλησε τον Κίμωνα και την παράταξη των Αριστοκρατών που έδρεψε τους καρπούς της πολιτικής του Θεμιστοκλέους.

Στην ηγεσία των αριστοκρατών ο Κίμων διεδέχθη τον Αριστείδη. Υπάρχουν όμως πολλά σκοτεινά σημεία σε όλη αυτή την περίοδο της διαδοχής. Δύο περιπτώσεις αναφέρονται: η πρώτη απασχολημένος (Αριστείδης) και μετά το 476 π.Χ. στην οργάνωση της συμμαχίας, παρεχώρησε τη θέση του στον Κίμωνα και η δεύτερη να ανέδειξε αυτόν τον Κίμωνα ως αρχηγό των αριστοκρατικών και ο ίδιος με τη θέλησή του να αποσύρθηκε. Οι αρχαίες πηγές σιωπούν και ο Πλούταρχος αναφέρει ότι πέθανε στον Πόντο “πράξεων ένεκα δημοσίων” ίσως το 467, πως η πολιτεία μετά το θάνατο του επροίκισε τις θυγατέρες του με τρεις χιλιάδες δραχμές την κάθε μια και προγιό του Λυσίμαχο προσέφερε γη, 100 “αργυράς μνας” και τέσσερις δραχμές καθημερινή αποζημίωση. Από τις πηγές ο Αριστείδης παρουσιάζεται “πένης” δεν γίνεται όμως αποδεκτό. Ο Αριστάδης αφού έγινε άρχων (το αξίωμα απαιτούσε περιουσία) 489 π.Χ. αλλά απησχολημένος με τα δημόσια καθήκοντα δεν είχε τον απαιτούμενο χρόνο να ενδιαφερθεί να την αξιοποιήσει ύστερα από τη λεηλασία των Περσών. Από τη συμμαχή υπόθεση ασφαλώς δεν κέρδισε τίποτε υλικό όπως και από την άλλη δημόσια απασχόληση. Και όμως κατηγορήθηκε από κάποιο Διάφαντο για δωροδοκία όπως αναφέρει ο Πλούταρχος αλλά δεν δέχεται την κατηγορία ως πραγματική. Η πόλη ετίμησε τον Αριστείδη όσο κανένα άλλο, ως το τέλος της ζωής του. Επλήρωσε τα έξοδα της κηδείας του και του παρεχώρησε τάφο στο Φάληρο. Ο Κίμων από το 476 έχει την εξουσία στην Αθήνα και τίθεται επικεφαλής των συμμαχικών δυνάμεων με στόχο να εκδιώξει τις Περσικές φρουρές που υπήρχαν στη Θράκη και να σταθεροποιήσει το νευραλγικό αυτό σημείο του θαλάσσιου δρόμου. Η περιοχή της Θράκης ενδιέφερε ιδιαίτερα και τους Αθηναίους γιατί ήταν πλουσιότατη σε πρώτες ύλες, ξυλεία άφθονη και κατάλληλη για τη ναυπήγηση πλοίων, μεταλλεία χρυσού και αργύρου. Κατά πρώτον επολιόρκησε την Ηιόνα στις εκβολές του Στρυμόνος ποταμού. Την πόλη προστάτευε ισχυρό τείχος και η κατάληψή της δεν ήταν εύκολη υπόθεση, αφού τότε δεν υπήρχαν ακόμη πολιορκιτικές μηχανές και η κατάληψή της με έφοδον ήταν αδύνατο, οι διαπραγματεύσεις του δε με τον Πέρση διοικητή Βόγη δεν επροχωρούσαν. Τότε ο Κίμων εφάρμοσε μια πρωτοφανή λύση διά την εποχή του, που έμεινε θρυλική. Έστρεψε τα νερά του Στρυμόνος προς το πλίνθινο τείχος της πόλεως και η διάβρωση του κάτω μέρους του τείχους ήταν ζήτημα ελαχίστου χρόνου και με το ρήγμα που εγίνετο θα έπεφτε και το επάνω μέρος του τείχους και οι Έλληνες θα ωρμούσαν μέσα στην πόλη. Τότε ο Βόγης επειδή είχαν και τα τρόφιμα εξαντλήθει κατά τον Ηρόδοτο άναψε φωτιά μεγάλη, έσφαξε τα παιδιά του, τη γυναίκα του, τις παλλακίδες του τους υπηρέτες και τους έρριξε στη φωτιά πήρε τους θησαυρούς (χρυσό, ασήμι) της πόλεως και τους σκόρπισε στο Στρυμόνα και τέλος έπεσε και ο ίδιος στη φωτιά και η πλούσια αυτή περιοχή περιήλθε στη συμμαχία. Ύστερα από αυτό κατέλαβε τη νήσον Σκύρο την οποίαν κατείχον Δόλοπες πειρατές και αποτελούσαν κίνδυνο για την ελεύθερη διακίνηση των εμπορικών πλοίων και εγκατέστησε εις αυτή Αθηναίους κληρούχους. Κληρούχοι: Σε πολλά νησιά από εκείνα που είχαν καταλάβει οι Αθηναίοι είχε αφαιρεθεί η γη από τους αρχαίους κατοίκους και είχε δοθεί εις πολίτες Αθηναίους οι οποίοι αν και εγκατεστημένοι μακράν της πόλεως των Αθηνών εξακολουθούσαν να είναι πολίτες Αθηναίοι υπηρετούσαν εις τον Αθηναϊκό στρατό και είχον δικαίωμα να μετέχουν της εκκλησίας του Δήμου. Οι τοιούτοι ελέγοντο κληρούχοι και ήσαν περισσότεροι από 5 χιλιάδες κατέχοντας τα νησιά Ίμβρο, Λήμνο, Σκύρο και άλλα.

Και δεν έμεινε εις αυτό μόνο αλλά παρακάτω με το οποίο εδίδετο θεϊκή επικύρωση στους ηγεμόνες της Αθήνας που να καταξιώνει τις ενέργειές τους. Παλαιός Δελφικός χρησμός ώριζε στους Αθηναίους να μεταφέρουν από τη Σκύρο τα λείψανα του Θησεώς στην Αττική. Οι Δόλοπες όμως ούτε να μαρτυρήσουν τη θέση του τάφου ούτε να επιτρέψουν στους Αθηναίους να ερευνήσουν στο νησί ηθέλησαν. Τώρα μετά την κατάληψη του νησιού οι σχετικές προσπάθειες ετελεσφόρισαν και ο Κίμων με εξαιρετική μεγαλοπρέπεια επάνω σε τριήρη μετέφερε τα οστά του ήρωα στην Αθήνα και το τοποθέτησαν στο Θησείο.

• O Στέλιος Βασιλάκης είναι Φιλόλογος και πρώην

διευθυντής του Λυκείου “ο Κοραής”