Ένα κοκεράκι η Νιρβάνα, είναι εδώ και 10 χρόνια η καλύτερη παρέα του Νίκου Ιατράκη και τον ακολουθεί σε βουνά και λαγκάδια, ποτάμια και θάλασσες. Η αγαπημένη της ασχολία είναι να σκάβει στην άμμο και να γαυγίζει σε κάθε ευκαιρία.
Οι καταστροφές στο παρελθόν ήταν το φόρτε της και παραλίγο να την δώσουν για να γλυτώσουν. “Ευτυχώς που τότε δεν το έκανα” σημειώνει ο Νίκος που μας γράφει την ιστορία της:
«Κατ’ αρχήν θέλω να ζητήσω συγνώμη από τους γείτονες για τα γαυγίσματα που θα ακούσουν την περίοδο του Πάσχα, λόγω των βεγγαλικών. Πάμε τώρα την ιστορία μας... Την Νιρβάνα δεν την διάλεξα εγώ. Αυτή με διάλεξε. Ήταν το μόνο κουτάβι που ήρθε κοντά μου από τα 8 σκυλάκια που είχε γεννήσει μια κοκερινα στις Γούβες. Μετά στο σπίτι κοιμόταν σερί για 2 μέρες. Γι αυτό την βγάλαμε Νιρβάνα. Μόλις ξύπνησε άρχισε να τρώει τα πάντα, έπιπλα, πόρτες, χαλιά, παπούτσια.
Αγαπημένη της ασχολία, το άδειασμα των γλαστρών από το χώμα. Με τον καιρό βέβαια όλα αυτά κοπήκαν. Πηγαίναμε και πάμε ακόμα μεγάλες βόλτες, διανύοντας χιλιόμετρα σε βουνά και λαγκάδια. Η καλύτερή της είναι να πηγαίνουμε στη θάλασσα και κυνηγάει τους γλάρους μέσα ή έξω απ’ το νερό. Νομίζω ότι δεν υπάρχει άλλο σκυλί στην πόλη μας που κολυμπάει σαν την Νιρβάνα. Είτε θάλασσα είτε ποτάμι εκείνη μέσα, δίπλα μου. Χειμώνα καλοκαίρι. Όταν βγαίνει, σκάβει τεράστιους λάκκους στην άμμο και αναγκάζομαι να τους σκεπάζω μετά για αποφυγή τραυματισμών αθώων. Και στην επιστροφή στο σπίτι κατευθείαν μέσα στην μπανιέρα, χωρίς να της το πω εγώ.. Απορώ που δεν έχει βουλώσει η αποχέτευση από τους τόνους άμμου που φέρνει στο σπίτι.
Το ελάττωμά της τα γαυγίσματα. Στο άκουσμα ενός βεγγαλικού μπορεί να γαυγίζει ένα τέταρτο. Γαυγίζει όταν φεύγω από το σπίτι και δεν την παίρνω μαζί. Γαυγίζει όταν καταλαβαίνει ότι επιστρέφω. Γαυγίζει όταν είμαστε κάπου και βαριέται. Όσον αφορά στο φαγητό, τρώει μόνο σπιτικό... αλλά τρώει, δεν παίζει! Την ώρα του μεσημεριανού τρώει στα γρήγορα το φαΐ της και έρχεται στην κουζίνα για μεζέδες. Μόνο όταν με δει να στριβώ τσιγάρο φεύγει περίλυπη για ύπνο...
Η Νιρβάνα ήταν κουκλάκι ως κουτάβι. Τότε ένας ιδιοκτήτης καφέ στο Ρέθυμνο μου τη ζήτησε. Εγω αρνήθηκα φυσικά και λόγω των παιδιών.
Όταν όμως άρχισε τις καταστροφές στο σπίτι, ένα πρωί τη βάζω στο αμάξι και πάμε Ρέθυμνο. Ευτυχώς το καφέ ήταν κλειστό και γυρίσαμε σπίτι και οι δυο. Σήμερα, μετά από 10 χρόνια, λέω στον εαυτό μου. Κοίτα να δεις τι πήγες να κάνεις! Πόσες ωραίες στιγμές θα είχες χάσει, αν έβρισκες ανοικτή την καφετέρια...».
