Επιμέλεια: Άννα Κωνσταντουλάκη

Ο Ρότζερ είναι ένας γάτος γεννημένος κυνηγός, ατίθασος,αθόρυβος, μάλλον αντικοινωνικός, ο οποίος κατά βάθος θέλει την ησυχία του.Κάνει τον αδιάφορο,αλλά παρακολουθεί τα πάντα μέσα στο σπίτι. Ξέρει ότι τον αγαπούν,αλλά δεν θέλει και πολλές οικειότητες. Έτσι, όλοι στην οικογένεια της Χαράς Κλινάκη εκπαιδεύτριας κινητικότητας και προσανατολισμού ατόμων με προβλήματα όρασης, που τον λατρεύει, τον χαιδεύει αλλά με μέτρο, για να μην τον αναγκάζουν να φεύγει ενοχλημένος με σηκωμένη την ουρά.

Η Χαρά μάς γράφει την ιστορία του:

“Ο γάτος μας, ο Ρότζερ, ήρθε στη ζωή μας πριν 1,5 χρόνο στα γενέθλια της μικρής μας κόρης αλλά σαν δώρο στη Θεανώ τη μεγάλη μας κόρη, η οποία ζητούσε από καιρό να πάρουμε ένα γατάκι στο σπίτι, καθοτι ο μπαμπάς,αν και γατόφιλος δεν συμφωνούσε. Μόλις είπε το «ναι» και αφού δεν είχα βρει κάποιο στο δρόμο εκείνες τις μέρες πήγα στο pet-shop της γειτονιάς μας. Ο γατούλης μας ήταν μωρό, περίπου 2 μηνών και κάθονταν μέσα σε ένα κλουβί μαζί με το αδελφάκι του με την πλάτη γυρισμένη στο τζάμι. Μόλις κοίταξε προς εμένα, με τα ματάκια του λυπημένα. Είπα ‘’αυτό θέλω‘’. Ήταν έρωτας κεραυνοβόλος. O ιδιοκτήτης του μαγαζιού μου είπε ‘’στο χαρίζω αν πάρεις και το αδελφάκι του’’, αλλά δε μπορούσα να πάρω δυο. Πήρα όμως αυτόν.

Έτσι ήρθε μέσα σε μια χαρτόκουτα μαζί μας στο σπίτι, με τα αξεσουάρ και το φαγητό του. Ήμουν πολύ συγκινημένη. Επιτέλους αποκτούσαμε μια γάτα!

Τον ονόμασα Ρότζερ τιμώντας τη μνήμη του Carl Rogers, του κορυφαίου Αμερικανού Ψυχοθεραπευτή. Εκείνη την περίοδο διάβαζα πολύ τα γραπτά του, καθώς εκπαιδεύομαι στην Προσωποκεντρική Προσέγγιση.

Άρεσε σε όλους και σε αυτόν που αμέσως ανταποκρίθηκε όταν τον φώναξα για πρώτη φορά.

Ως προσωπικότητα είναι πολύ ανεξάρτητος. Δεν θέλει πολυκοσμία. Δεν του αρέσουν τα πολλά χάδια. Το δέχεται μόνο όταν εκείνος τα θέλει.Του αρέσει να κάθεται ψηλά στην σκάλα του σπιτιού και να κοιτάει από εκεί αλλα το αγαπημένο του μέρος είναι το πατάρι όπου κάθεται και γουργουρίζει όλη μέρα.Τα βράδια όταν όλοι κοιμούνται, διαβάζω στο καθιστικό του σπιτιού ή μπροστά στο τζάκι τον χειμώνα και έρχεται και κάθεται μαζί μου, δίπλα μου αλλά ποτέ στην ποδιά μου. Τότε δέχεται και τα χάδια αλλα πάλι με μέτρο. Αν το παρακάνω, σηκώνει την ουρά του θυμωμένα και φεύγει σαν να λέει: «Ως εδώ και μη παρέκει».

Είναι αθόρυβος και δεν κάνει ζημιές,η αλήθεια όμως είναι ότι οι καναπέδες μας έχουν καταστραφεί... τα ονυχοδρόμια τον αφήνουν αδιάφορο και έτσι οι καναπέδες είναι τα «ξυστήρια» των νυχιών του.

Προσπάθησα να το εμποδίσω με μεγάλη αποτυχία, οπότε το θέμα το άφησα...

Του αρέσουν τα παιχνίδια με κορδόνια και μπορεί να γυρνά ασταμάτητα κυνηγώντας τα. Κυνηγά τα έντομα πολύ, μύγες, τζιτζίκια, κουνούπια και φέρνει και πουλάκια καμιά φορά γιατί έχουμε έναν μικρό κήπο με δέντρα. Πολλές φορές τον ακούω να κουτουλά πάνω στη τζαμαρία κυνηγώντας τα.

Λατρεύει τη γαλοπούλα και το κοτόπουλο, αλλά η αγαπημένη σπεσιαλιτέ του είναι το ψάρι-πατέ.

Δεν είναι κοινωνικός. Όταν έρχονται επισκέπτες στο σπίτι, εξαφανίζεται στο δευτερόλεπτο.

Τον ηρεμεί η κόρη μου η Θεανώ. Μόλις την ακούει, αλλάζει συμπεριφορά αμέσως, νιώθει ασφαλής! Όταν γυρίζει από το σχολείο, ακούγοντας τη φωνή της, κατεβαίνει αμέσως από το πατάρι και αρχίζει μια γατοκουβέντα νιαρ –νιαρ –νιαρ. Κυλιούνται και χαδεύονται στο πάτωμα (για λίγο είπαμε).

Γελάω πολύ μαζί του όταν ανακαλύπτω ότι κάθεται σε απίθανα σημεία μες στο σπίτι. Τρελαίνομαι να βλέπω την ουρά του να ξεπροβάλλει από τις καρέκλες, να τον βρίσκω σε απίθανα σημεία, πάνω στο ραδιόφωνο, στη σκαλιέρα, να σηκώνω τα παπλώματα και να είναι από κάτω κουλουριασμένος, να τον βρίσκω μες στη γλάστρα στο μπαλκόνι, πάνω στο καπέλο μου, ανάμεσα στα βιβλία μου, στο πάτωμα πάνω σε ένα πεσμένο ρούχο κτλ.. Γελάω και με τη φαινομενική του... αδιαφορία, ενώ ξέρει τα πάντα που συμβαίνουν μες στο σπίτι και το πώς μετατρέπεται σε «κυνηγό» βλέποντας κάτι να κουνιέται γύρω του”.

“Ο Ρότζερ έφερε πολλή χαρά σε μένα και τα παιδιά”

“Η παιδική μου ηλικία ήταν συνυφασμένη με τις γάτες. Μεγάλωσα στο Βενεράτο και με την αδελφή μου μοιραζόμασταν τη μεγάλη μας αγάπη για τις γάτες και -σε δύσκολους - πρέπει να πω καιρούς- που η ζωή μιας γάτας δεν είχε και πολλή αξία για τους ενήλικες γύρω μας.

Μαζί εφηύραμε και μια δική μας γλώσσα.

Ήταν η «γατογλώσσα» μας και έτσι μιλούσαμε μαζί τους, τις φροντίζαμε όσο μπορούσαμε και υποφέραμε συχνά από τη σκληρότητα με την οποία φέρονταν κάποιοι σε αυτές (Φόλες, μαθήματα σκοποβολής πάνω τους, ακρωτηριασμούς, κακοποίηση).

Είχαν περάσει χρόνια από τότε που έχασα την τελευταία μου γάτα από φόλα εκλεκτού –φιλόζωου γείτονα και επειδή δεν άντεχα άλλες απώλειες απομακρύνθηκα και από τη σκέψη να πάρω ξανά.

Τώρα χαίρομαι πολύ που έχουμε στη ζωή μας το Ρότζερ.

Η Θεανώ έμαθε να ζει μαζί του, να κατανοεί τα νιαουρίσματα και τις ανάγκες του και να τον φροντίζει. Ήταν ένα παιδί που φοβόταν τα ζώα και πηδούσε ψηλά όταν την πλησίαζαν. Σήμερα είναι πολύ δεμένη με το γάτο της, περήφανη που την επέλεξε για αφεντικό του και με πολύ καλή σχέση με όλα τα ζώα πια. Λεει ότι θα γίνει κτηνίατρος και στην έκθεση που έγραψαν στο σχολείο της σε 2,5 σελίδες περιγράφει με λεπτομέρεια και με συγκινητικό τρόπο το γάτο της και τη μοναδική τους σχέση. Και εγώ χαίρομαι διπλά: Για τον γάτο μας και τη χαρά που μας δίνει, αλλά και για τα κορίτσια μας που μεγαλώνουν μαζί με αυτό το χαρισματικό ζώο.