
Της Άννας Κωνσταντουλάκη
Αναπόσπαστο μέλος της οικογένειας του Γιάννη Καλαντζάκη, μάνατζερ υπηρεσιών υγείας, είναι η Λένα που τον ξεσήκωσε από την καθιστική ζωή. Τον ακολουθεί παντού και πάντα και είναι τόσο ήρεμη και φιλική με όλους και κυρίως με τα παιδιά που έχει επιλεγεί για συμμετοχή σε ψυχοπαιδαγωγικά προγράμματα παιδιών στο φάσμα του αυτισμού.
Αυτή είναι η ιστορία της:
“Η Λένα ήρθε στην οικογένειά μας το Πάσχα του 2010 σε ηλικία 4 ετών στειρωμένη, με chip και ήδη με μια γέννα μέσω ενός φίλου που δυστυχώς γι’ αυτόν δεν μπορούσε να την έχει πια. Η Λένα υιοθετήθηκε από το φίλο μας σε ηλικία 2 μηνών μέσω αγγελίας από την εφημερίδα σας. Ήταν δώρο ζωής, πρώτα για το φίλο μας και μετά για μας.
Έχει ισχυρή προσωπικότητα και της αρέσει να έχει συνεχή προσοχή και φροντίδα. Απόλυτα φιλική με τους ανθρώπους, ιδιαίτερα με τα παιδιά. Έχει πραότητα και υπομονή ακόμα και με ακραίες φιλικές ή επιθετικές συμπεριφορές παιδιών (γι’ αυτό και έχει επιλεγεί για συμμετοχή σε ψυχοπαιδαγωγικά προγράμματα παιδιών στο φάσμα του αυτισμού στο Ψυχολογικό Κέντρο της συζύγου μου πότε από τη σύζυγό μου, πότε από τα ίδια τα παιδιά και τους γονείς τους). Είναι διεκδικητική για συμμετοχή σε οικογενειακά παιχνίδια. Τρομάζει με ακραίους θορύβους κι αναζητά βλεμματική επαφή μαζί μου για επιβεβαίωση. Έχει τρομερή ενέργεια. Είναι αθλητικός τύπος και εξαιρετική κολυμβήτρια!
Δεν έχει ποτέ καταστρέψει τίποτα. Αν και σχετικά μεγάλου μεγέθους (22 κιλά) ακόμα κι όταν τρέχει μέσα στο διαμέρισμα δεν έχει προξενήσει ποτέ καμιά καταστροφή.
Δεν είναι ένας σκύλος retriever. Παρόλα αυτά της αρέσει να της πετάς την πλαστική εφημερίδα ή άλλα παιχνίδια με ήχους, να τα πιάνει με ταχύτητα και μετά να σε προκαλεί να τα διεκδικήσεις από αυτήν.
Φοβάται τις γάτες και της αρέσει το παιχνίδι και η παρέα με άλλα σκυλιά.
Τρέφεται κατά κανόνα με ξηρή τροφή, αλλά λατρεύει μεζέδες κρέατος ή ψαριού και sticks εμπορικά για την υγεία του στόματός της.
Καμιά φορά θυμώνω μαζί της όταν αγνοεί μια εντολή μου. Παράδειγμα φεύγουμε από το σπίτι, ανοίγω το γκαράζ και φεύγει χωρίς να μπει στο αυτοκίνητο για βόλτα και φεύγοντας κοιτά «θριαμβευτικά» πίσω της καμαρώνοντας για την παράβαση. Γυρνά μετά από λίγο τρέχοντας και ελπίζοντας να μην θύμωσα. Όταν αστράφτει και βροντά, στην εκκίνηση αγώνων δρόμου με την πιστολιά του αφέτη και τη δυνατή μουσική, όταν πέφτουν βεγγαλικά ή πιστολιές το συνεχές μας άγγιγμα την ηρεμεί.
Η Λένα μας κάνει να γελάμε.
Όταν γνωρίζει ότι έχει παραβεί έναν κανόνα αναζητά με επιμονή την επιβεβαίωση της «συγχώρησης» και συμπεριφέρεται υποδειγματικά χωρίς παραγγέλματα. Όταν τη «μαλώνω» εγώ αναζητά με σκυμμένο το κεφάλι στοργή και φροντίδα από τη γυναίκα μου ή την κόρη μου.
Η Λένα «με σήκωσε από την καθιστική μου ζωή» και μαζί της μοιράζομαι την άθλησή μου και κάθε δραστηριότητα πια. Έμαθα να σέβομαι τα ζώα, να αναγνωρίζω πιθανές ανάγκες και να μοιράζομαι συναισθήματα. Η Λένα καταλαβαίνει όλα τα συναισθήματα στην οικογένεια και με τις εκφράσεις του προσώπου της και τη γλώσσα σώματος καθρεπτίζει στην ουσία ό,τι συμβαίνει.
Είναι πάντα η προσηνής φίλη που αναζητά χάδια, απαιτεί προσοχή και συμμετέχει σε κάθε μας δραστηριότητα.
Μαζί διεκδικούμε την παρουσία της σε καταστήματα, στην παραλία, στους αγώνες δρόμου, στα εστιατόρια (μέσα κι έξω), στα μέσα μαζικής μεταφοράς, σε κάθε μορφής εκδηλώσεις, πάντα στο πνεύμα του νόμου, που δυστυχώς ελάχιστοι γνωρίζουν.