Περπάτησα αργά σφυρηλατημένο πλακόστρωτο , προς το μεγάλο κάστρο.. Ταξιδεύοντας πίσω στο χρόνο, αφέθηκα αφουγκραζόμενη τους ήχους, από το καλέμι, στα χέρια των παλικαριών, καθώς σφυροκοπούσαν τις λευκές πέτρες και πάλευαν να τους δώσουν σχήμα και ψυχή. Ταξίδι στο χρόνο, σκέψη, πίσω σε αιώνες περασμένους...

Κείνη την ώρα αχνοφάνηκες, ροδαλό, σαν το αίμα μικρού κοριτσιού, στην πρώτη του περίοδο, και σαν το ντροπαλό κοκκίνισμα στα χείλη μιας κοπελούδας που γεύτηκε το πρώτο της φιλί. Το Αυγουστιάτικο φεγγάρι... Μέσα από το πέλαγο της Κρήτης να χαιρετά περήφανο τα διψασμένα μάτια των αυγουστιάτικων ταξιδευτών.. Περήφανο; Χαρούμενο;

-Όχι ! εμένα δε με ξεγελάς σε έχω μάθει, του ψιθύρισα ...σ’ αναζητάω χρόνια, τις βραδιές να σου χαρίσω την καληνύχτα μου, να σε καμαρώσω, καθώς νύχτα, την νύχτα μεγαλώνεις κι εξελίσσεσαι. Αφήνω στον Αίολο το φιλί μου, το τελευταίο να σου το φέρει, να χαρείς και να χαρίσεις την διαύγειά σου, που τόσο λαχταράω... Δε με γελάς. Βλέπω την θλίψη σου. Γιατί;

-Αγαπημένη μου έχεις δίκιο λοιπόν.. Κάθε δεκατέσσερις μέρες , κάθε μήνα, παλεύωνα χαρίσω διαύγεια στην νύχτα των ανθρώπων... Να τους φωτίσω το δρόμο της αλήθειας, της ηθικής. Φωτίζω τα όνειρά τους, και τα λάγνα βλέμματα των εραστών, που περιμένουν κι υπομένουν, την ώρα της πολυπόθητης συνάντησης. Κι εκείνοι, σημασία δεν μου δίνουν. Έτσι δεδομένα κι αδιάφορα περνώ... Μα τον Αύγουστο, με περιμένουν έτσι καμαρωτοί επειδή τους είπαν πως... είμαι λέει πιο κόκκινο πιο φωτεινό...

Βλακείες, χαλάρωσαν μέσα από τις αναγκαίες διακοπές που τους ανάγκασαν και σταμάτησαν να σκύβουν το κεφάλι... Ύψωσαν το ανάστημα, επιτέλους. Έγιναν συνειδητοί κι αφέθηκαν στις ομορφιές που χαρίζει το Σύμπαν τριγύρω... Άφησαν το κυνήγι των υλικών και κοίταξαν ψηλά στο μονοπάτι της θεϊκής αναζήτησης, της θεϊκής τους μορφής... Σήμερα έκαναν ανακωχή με τον θάνατο και λάτρεψαν την ζωή... Γι αυτούς λυπάμαι, γι αυτούς μελαγχολώ, κι αναρωτιέμαι; Πότε στο σήμερα εστιασμένοι, θα μάθουν να απολαμβάνουν τις στιγμές;

Σε όλα τα φεγγάρια που χάθηκαν όρκο θα δώσω: Το βλέμμα μου πάντα ψηλά στο νέο φεγγάρι θα υψώσω...

Με χαμόγελο

Μαννιάνα Μιγάδη Χρυσαλίδα