Επιμέλεια Αννα Κωνσταντουλάκη

Η δημοσιογράφος Μαρία Καλλέργη δεν ήθελε πολλά πολλά με τα σκυλιά μέχρι που στο σπίτι αφίχθη ένα πρωινό ο Δίας και άλλαξε τη ζωή της μ’ έναν τρόπο εντυπωσιακό.

“Με στήριξε απίστευτα μετά το θάνατο της μητέρας μου και μου γέννησε αισθήματα τρυφερότητας που δεν γνώριζα ότι είχα” λέει η Μαρία που μας γράφει την ιστορία της.

“Ο Δίας ήρθε στο σπίτι μας το Μάιο του 2015 μέσα σε ένα χάρτινο κουτί μέσω γνωστών ικανοποιώντας την επιθυμία του συζύγου μου Μανόλη Κουβίδη και μετά από «στρατηγική» υποχώρηση δική μου, καθώς δεν αντιπαθούσα μεν τα ζώα αλλά δεν ήθελα και πολλά – πολλά μαζί τους. Ήταν ένα πανέμορφο κουταβάκι μόλις 40 ημερών και περάσαμε τον πρώτο 1,5 μήνα της κοινής μας ζωής εγώ τον καναπέ με το πόδι στο γύψο κι αυτός δίπλα στο πάτωμα να με κοιτά σα χαμένος.

Επειδή ήταν μικρός εγώ ήθελα να τον πούμε «γίγαντα» αλλά ο Μανόλης διαφωνούσε και μετά από συζήτηση και έρευνα στο ιντερνέτ για ονόματα σκύλων αποφασίσαμε να τον πούμε Δία.

Ο Δίας είναι πεισματάρης, επίμονος και πολύ ζωηρός όταν εκδηλώνει τα συναισθήματα του, καθώς δείχνει τη χαρά του πηδώντας πάνω στον επισκέπτη. Του αρέσουν τα χάδια και είναι «κολλημένος» με τον Μανόλη τον οποίο αντιμετωπίζει ως αφεντικό κι εμένα ως φίλη στην οποία καταφεύγει όταν τον μαλώνει ο Μανόλης. Κάθε πρωί με περιμένει έξω από την πόρτα καθώς η είσοδος του στα υπνοδωμάτια είναι περιορισμένη και με επίβλεψη. Μου λέει καλημέρα με τον δικό του τρόπο, ξαπλώνει και τεντώνεται στο πάτωμα. Επιχειρεί μονίμως να αναπτύσσει σχέσεις με τους ανθρώπους με ιδιαίτερη προτίμηση στα παιδιά και σε όσους καταλαβαίνει ότι τον συμπαθούν αλλά και τον ταΐζουν.

Καταστροφές δεν κάνει πολλές, αλλά έχει φάει παντόφλες, ένα παπούτσι και κάλτσα, ενώ παθαίνει υστερία όταν βλέπει χαρτί κουζίνας και χαρτοπετσέτες τις οποίες παίζει μετά μανίας.

Από τα αγαπημένα του παιχνίδια είναι ένα κόκκινο μπαλάκι το οποίο θέλει να του πετάς να το φέρνει, αλλά να αρνείται να στο δώσει και να το παίρνεις με το ζόρι για να του το ξαναπετάξεις. Επίσης του αρέσει να κυλιέται στους καναπέδες και να τρέχει στο γρασίδι στην παραλία και στην εξοχή.

Πλησιάζει άλλα ζώα αλλά τα φοβάται, γαβγίζει πολύ όταν βλέπει γάτες ή πουλιά ενώ το παίζει «τσαμπουκάς» με πολύ μεγαλύτερα σκυλιά και στη συνέχεια ψάχνει αγκαλιά για να κρυφτεί. Τα πιο κοντινά του ζώα είναι οι σκυλίτσες της αδερφής μου και του αδερφού μου. Η πρώτη τον φοβάται και κρύβεται ενώ με τη δεύτερη παίζει πολύ. Επίσης έχει μια «φίλη», τη σκυλίτσα ενός συγγενή στο χωριό, που όταν πηγαίναμε και ήταν έγκυος της έκανε παρέα και πήγαιναν βολτούλες ως το βουνό. Δύο φορές έδειξε να... ερωτεύεται την Τερέζ στον βόρειο λιμενοβραχίονα και μια μικρούλα που βρήκε δεμένη στο χωριό.

Με μεγάλη δυσκολία τρώει την ξηρά τροφή για σκύλους, λατρεύει τα ειδικά μπισκοτάκια, του αρέσουν τα λαχανικά, ντομάτα, αγγούρι, καρότο και τα φρούτα καρπούζι και ροδάκινο. Επίσης λατρεύει το τυρί, το κοτόπουλο και τα κοκαλάκια.

Νευριάζει όταν φεύγουμε από το σπίτι χωρίς να τον πάρουμε το απόγευμα, ενώ το πρωί δεν έχει πρόβλημα αλλά γίνεται έξαλλος αν επιχειρήσεις να του πάρεις το φαγητό και επίσης αν αναγκαστεί να διανυχτερεύσει στο σπίτι ενώ απουσιάζουμε. Τότε κάνει και τις μεγαλύτερες ζημιές. Ενδεικτικά αναφέρω ότι μια φορά λέρωσε το λάπτοπ ενώ αδειάζει και τις γλάστρες από το χώμα στο μπαλκόνι.

Νευριάζουμε πολύ όταν μας ξεφεύγει και αδειάζει τα καλαθάκια στα μπάνια και ο ίδιος το ξέρει γιατί πριν προλάβουμε να του πούμε «τι έκανες; Ντροπή σου!» βάζει τον εαυτό του… τιμωρία κάτω από το τραπεζάκι του σαλονιού! Μένει εκεί ώσπου να τον φωνάξουμε κι έρχεται με την «ουρά στα σκέλια» για να τα βρούμε. Μαζί γελάμε καθημερινά και πολύ.

Τον ηρεμούν τα χάδια και οι αγκαλιές αλλά την ώρα που ο ίδιος τα θέλει. Επίσης η κουβέντα με ήρεμο και σταθερό τρόπο ενώ μας κοιτάει στα μάτια όταν μιλάμε.

Με στήριξε απίστευτα μετά το θάνατο της μητέρας μου, αφού ήταν συνέχεια κοντά μου και ξαπλωμένος στα πόδια μου, ενώ όταν του έλεγα για εκείνη πήγαινε στην πόρτα του δωματίου της. Ο Δίας άλλαξε τη ζωή μας με ένα τρόπο εντυπωσιακό και μου γέννησε αισθήματα τρυφερότητας που δεν γνώριζα καν ότι είχα”.