Κάποτε κάπου διάβασα ένα ποίημα , που τώρα τριγυρίζει έμμονα στο μυαλό μου. Νομίζω έλεγε: «Στου καφενείου του βοερού το μέσα μέρος/ σκυμμένος στο τραπέζι κάθεται ένας γέρος…/ μόνος ,χωρίς συντροφιά…»

Και ο γέρος αναλογίζεται ( τους στίχους ακριβώς δεν τους θυμάμαι) πόσες φορές γέλασε στην ζωή του και πόσες έκλαψε.

Πόσες χάρηκε και πόσες πικράθηκε. Και πόσο λίγα ήταν τελικά τα χρόνια της χαράς. Κάπως έτσι: «Και μες στων γερατειών την καταφρόνια / σκέφτεται πόσο λίγα στάθηκαν τα χρόνια / πού ‘χε και δύναμη και νιάτα κι ομορφιά».

Και τριγυρίζουν κι εμένα στο μυαλό μου σκέψεις για την ηδονή και το άλγος. Για την χαρά και την λύπη. Πόσο εναλλάσσονται στην ζωή.

Την υγεία την διαδέχεται η αρρώστια. Την χαρά ο πόνος. Την ευτυχία η δυστυχία. Τις χαρούμενες επιτυχίες τις διαδέχονται επώδυνες αποτυχίες.

Στην ζωή μας δοκιμάζομε χαρές από γάμους και γεννητούρια και βαφτίσεις και γιορτές κάθε είδους. Γλεντάμε και χαιρόμαστε με την ωραία παρέα. Αλλά αντιμετωπίζομε και αρρώστιες και θανάτους γνωστών και συγγενικών προσώπων. Και πικραινόμαστε.

Μετά από την ευχάριστη συντροφικότητα στα νιάτα μας έρχεται η έρμη μοναξιά στα γεράματα. Και η λύπη, γιατί πέφτομε στο περιθώριο, στην υποχρεωτική αδράνεια, στην αφάνεια και στην καταφρόνια.

Πρώτα έχομε την αγωνία να μεγαλώσομε, να γίνομε σπουδαίοι και να δράσομε. Μετά έρχεται η θλίψη που γεράσαμε και πλησιάζομε στον θάνατο.

Η χαρά της ζωής που ανατέλλει, με τον καιρό μεταβάλλεται σε θλίψη για την ζωή που δύει.

Πολλές φορές σκεφτόμαστε πρόσωπα αγαπημένα που χάσαμε. Ή ακόμη, λάθος επιλογές μας , χαμένες ευκαιρίες, χρόνια που χαραμίσαμε. Και μελαγχολούμε.

Όπως σ’ εκείνο το ξεχασμένο ποίημα που τριγυρίζει στο μυαλό μου: Ο γέρος «Θυμάται ορμές που κράταγε και πόση/ χαρά θυσίαζε…/ Την άμυαλή του γνώση /που τού ‘λεγε: αύριο έχεις πολύν καιρό…/ Κάθε ευκαιρία χαμένη τώρα τον εμπαίζει…/ Και απ’ το πολύ να σκέφτεται και να θυμάται / ο γέρος εζαλίστηκε και αποκοιμάται…»

Και ύστερα , εκεί στου καφενείου του βοερού το μέσα μέρος, ο γέρος ησύχασε. Η ψυχή του έγινε ένα με το άπειρο. Και χάθηκε στο σύμπαν.

Η μοίρα του ανθρώπου.

Πού το διάβασα αυτό το ποίημα;

Αιμίλιος Ψαθάς