Αστικά κι εξωτικά παραμύθια, που ασκούν κριτική στον συντηρητισμό και την -συνώνυμή του- ηλιθιότητα.

ΚΑΘΑΡΣΗ: ΕΤΟΣ ΕΚΛΟΓΩΝ
THE PURGE: ELECTION YEAR
Σκην.: Τζέιμς ΝτεΜόνακο
Πρωτ.: Φρανκ Γκρίλο, Ελίζαμπεθ Μίτσελ, Μάικελτι Γουίλιαμσον, Τζόζεφ Χούλιαν Σόρια, Μπέτι Γκέιμπριελ
Στις μελλοντικές Η.Π.Α., έχει καθιερωθεί μία νύχτα του χρόνου, κατά την οποία επιτρέπεται κάθε μορφής έγκλημα, ως τρόπος εκτόνωσης των άγριων ενστίκτων της κοινωνίας. Στη διάρκεια της φετινής νύχτας Κάθαρσης, η διεκδικήτρια της αμερικανικής προεδρίας στις επικείμενες εκλογές, γερουσιαστής Τσάρλι Ρόουν, αποτελεί το πιο περιζήτητο υποψήφιο θύμα, εξαιτίας της αντίθεσής της στην Κάθαρση, την οποία υπόσχεται να καταργήσει αν εκλεγεί.
Κοινωνικό θρίλερ δράσης, που συνεχίζει τα «Κάθαρση» («The purge», 2013) και «Κάθαρση: αναρχία» («The purge: anarchy», 2014). Ταινίες εξαιρετικά φτηνές, με προϋπολογισμούς που εκτείνονται από 3 ως 10 εκατομμύρια δολάρια, γραμμένες και σκηνοθετημένες από τον ΝτεΜόνακο, ως δυστοπικές αλληγορίες, που επικρίνουν τις συντηρητικές πτυχές της αμερικανικής κοινωνίας, θίγοντας ζητήματα όπως η οικονομική ανισότητα, ο φυλετικός ρατσισμός, η βία ως θέαμα κι η οπλοκατοχή. Ήδη παίρνοντας σοβαρά τον εαυτό και τους στόχους της από την πρώτη κιόλας ταινία, η συγκρότηση της σειράς φαίνεται από τον τρόπο με τον οποίο με κάθε καινούρια προσθήκη αψηφάει τις περιορισμένες οικονομικές της δυνατότητες και προεκτείνει το αφηγηματικό της σύμπαν, αξιοποιεί τους χαρακτήρες της, προσφέρει καλοστημένη δράση, εμπλουτίζει την εικονογραφία της, εντείνει κι επικαιροποιεί την κριτική της, έστω κι αν το σεναριακό της σχήμα παραμένει το ίδιο, κινδυνεύοντας να βαλτώσει στην επανάληψη.

Ο ΘΡΥΛΟΣ ΤΟΥ ΤΑΡΖΑΝ
THE LEGEND OF TARZAN
Σκην.: Ντέιβιντ Γέιτς
Πρωτ.: Αλεξάντερ Σκάρσγκορ, Μάργκο Ρόμπι, Σάμιουελ Τζάκσον, Κρίστοφ Βαλτς, Τζον Χερτ, Τζάιμον Χάνσου
Αφού ανατράφηκε στη ζούγκλα από γορίλες, ο λόρδος Τζον Κλέιτον ο Γ’, ζει μια ήσυχη ζωή στην έπαυλή του στο Λονδίνο μαζί με τη σύζυγό του, Τζέιν, ώσπου αποδέχεται μια πρόσκληση του βασιλιά του Βελγίου, για να επισκεφτεί το Κονγκό. Αυτό που δε γνωρίζει, είναι ότι η πρόσκληση αποτελεί παγίδα στημένη από τον απεσταλμένο του βασιλιά, Λέον Ρομ, ο οποίος σκοπεύει να παραδώσει τον Ταρζάν σ’ έναν φύλαρχο με αντάλλαγμα μεγάλη ποσότητα διαμαντιών, που θα χρησιμοποιηθούν για τη χρηματοδότηση του βελγικού μισθοφορικού αποικιοκρατικού στρατού.
Ακόμα μία από τις αμέτρητες κινηματογραφικές περιπέτειες του ήρωα, τον οποίο δημιούργησε ο αμερικανός συγγραφέας Έντγκαρ Ράις Μπάροους το 1912 στο μυθιστόρημα «Tarzan of the Apes». Από τα «Tarzan of the apes» (Σκοτ Σίντνεϊ, 1918) και «Ταρζάν: ο άρχων της ζούγκλας» («Tarzan the Ape Man», Γ. Σ. Βαν Ντάικ, 1932) μέχρι το «Γκρέιστοουκ: ο θρύλος του Ταρζάν, Άρχοντα της Ζούγκλας» («Greystoke: the legend of Tarzan, Lord of the Apes», Χιού Χάτσον, 1984) και το animation της Disney «Ταρζάν» («Tarzan», Κρις Μπακ και Κέβιν Λίμα, 1999), ο ήρωας ενσαρκώθηκε από δεκάδες ηθοποιών, με μακροβιότερη θητεία εκείνη του γερμανικής καταγωγής αμερικανού χρυσού ολυμπιονίκη στην κολύμβηση, Τζόνι Βάισμίλερ, που υποδύθηκε τον Ταρζάν σε δώδεκα ταινίες, από το 1932 ως το 1948.
Με σκηνές δράσης ως επί το πλείστον ψηφιακά κατασκευασμένες, που δεν εμφανίζουν ιδιαίτερη έμπνευση, ωστόσο είναι καλοφτιαγμένες και παρέχουν ικανοποιητικό θέαμα (π.χ. η μάχη του Ταρζάν με τον γορίλα Ακούτ), η ταινία δίνει μια ενδιαφέρουσα εκδοχή του ήρωα, κυρίως χάρη στη ρωμαλέα εσωτερικότητα της ερμηνείας του πανέμορφου Σκάρσγκορ και στην οικολογική, αντι-ιμπεριαλιστική, αντιρατσιστική ρητορική του σεναρίου που εξισορροπεί το στερεότυπο φυλετικής ανωτερότητας του ‘λευκού σωτήρα’ στο οποίο βασίστηκε εξαρχής ο ήρωας.

Ο ΜΕΓΑΛΟΣ ΦΙΛΙΚΟΣ ΓΙΓΑΝΤΑΣ ROALD DAHL’S THE BFG: THE BIG FRIENDLY GIANT
Σκην.: Στίβεν Σπίλμπεργκ
Πρωτ.: Ρούμπι Μπάρνχιλ, Μαρκ Ράιλανς (φωνή), Μπιλ Χέιντερ (φωνή), Ρεμπέκα Χωλ, Πενέλοπι Γουίλτον
Ο Μεγάλος Φιλικός Γίγαντας απάγει τη μικρή Σόφι από το ορφανοτροφείο και την παίρνει στο σπίτι του στη Χώρα των Γιγάντων. Εκεί βρίσκονται ζουν άλλοι εννιά γίγαντες, οι οποίοι όμως, σε αντίθεση με τον ΜΦΓ, τρώνε ανθρώπους. Για ν’ απαλλαγούν απ’ αυτούς, η Σόφι κι ο ΜΦΓ ζητάνε τη βοήθεια της Βασίλισσας της Αγγλίας.
Περιπέτεια φαντασίας, βασισμένη στο ομώνυμο παιδικό μυθιστόρημα του βρετανού Ρόαλντ Νταλ, που εκδόθηκε το 1982.
Ως κατεξοχήν παραμυθάς για μικρούς και μεγάλους, δεν είναι η πρώτη φορά που ο Σπίλμπεργκ χειρίζεται μια ιστορία με ήρωα ένα παιδί, είτε αυτή απευθύνεται σε παιδιά, όπως ο «Ε.Τ. ο εξωγήινος» («E.T. the Extra-Terrestrial, 1982), είτε όχι αναγκαστικά, όπως τα «Η αυτοκρατορία του ήλιου» («Empire of the sun», 1987) και «Α.Ι.: τεχνητή νοημοσύνη» («A.I.: artificial intelligence», 2001).
Εδώ νομίζω ότι δίνει μία από τις λιγότερο ενδιαφέρουσες ταινίες του. Ένα παιδικό παραμύθι που μπορεί οπτικά να είναι πολύ γοητευτικό και ζωντανεμένο με πολύ καλές ερμηνείες από τη Μπάρνχιλ και τον Ράιλανς στη δεύτερη συνεργασία του με τον Σπίλμπεργκ μετά την περυσινή «Γέφυρα των κατασκόπων» («Bridge of spies»), αλλά υπονομεύεται από πλατειάσματα της πλοκής, άνευρη δράση, έλλειψη σαφών επιμέρους σεναριακών στόχων και αγωνίας.