Του π. Ηλία Βολονάκη

Την Πέμπτη 8 Οκτωβρίου και ώρα 8.30 μ.μ. έγινε αγιασμός στο Κέντρο Νεότητας της Ενορίας Αγίου Τίτου, με την ευκαιρία της ενάρξεως των συναντήσεων των Μελών της Συνάξεων Νέων.

Τον αγιασμό ετέλεσε ο Σεβασμιώτατος Ποιμενάρχης μας κ. Ειρηναίος, ο οποίος με μεγάλη χαρά συζήτησε με τους νέους και νέες της Συνάξεως για μιάμιση ώρα. Ο Σεβασμιώτατος εξέφρασε τη χαρά του και δέχτηκε με υπομονή τους προβληματισμούς των νέων και απάντησε καταλλήλως.

Η Σύνταξη των Νέων της Ενορίας Αγίου Τίτου γίνεται κάθε Πέμπτη, στις 8 μ.μ. ψάλλεται παράκληση στο παρεκκλήσιο, όπου φυλάσσεται η Τιμία Κάρα του Αγίου Τίτου. Η παράκληση γίνεται «υπέρ των απανταχού της οικουμένης Ορθοδόξων Νέων και των παρισταμένων».

Στη συνέχεια πραγματοποιείται στο Κέντρο Νεότητας ομιλία και ακολουθεί ελεύθερη συζήτηση. Τα θέματα τα προτείνουν οι νέοι (φοιτητές, φοιτήτριες του Πανεπιστημίου Κρήτης και Τ.Ε.Ι. καθώς και υποψήφιοι μεταπτυχιακών σπουδών).

Ομιλητές προσκαλούνται ειδικοί, κληρικοί και λαϊκοί.

Υπεύθυνος της Συνάξεως είναι ο π. Εμμανουήλ Αντωνακάκης, εφημέριος του ιερού Καθεδρικού Ναού του Αγίου Τίτου. Είναι θεολόγος, διδάσκει στο Παγκρήτιο Εκπαιδευτήριο και έχει κάνει μεταπτυχιακές σπουδές στη Βιοηθική της Ιατρικής Σχολής Πανεπιστημίου Κρήτης.

Με αφορμή την εκδήλωση αυτή γράφτηκαν και οι ακόλουθες σκέψεις και προτροπές από αγάπη και μόνο, προς τους Νέους και Νέες.

Κυκλοφορεί μια αμφιβολία εάν ο λόγος και η πράξη, της Εκκλησίας, ανταποκρίνεται στα προβλήματα και την καθημερινή ζωή του σημερινού νέου.

Ο νεανικός κόσμος σήμερα αναζητεί τρόπους διαφυγής από τον κλοιό που του δημιούργησε η νεωτερικότητα, όπως την αποκαλούν, δηλαδή η αντίληψη ότι μπορεί να οικοδομηθεί ένας τρόπος ζωής χωρίς Χριστόν.

Γι’ αυτό είναι ανάγκη, να γίνει γνωστό στους νέους μας ότι η Εκκλησία του Χριστού δεν είναι μια μνήμη, ένα παρελθόν, αλλά είναι και το τώρα και το μέλλον, το αιώνιο μέλλον.

Ουδέποτε ο Χριστός ισχυρίσθηκε πως οι Νέοι δυσκολεύονται περισσότερο από τους άλλους να μπουν στη Βασιλεία του Θεού, κάτι που επισήμανε για τους πλουσίους (Ματθ. 19, 23-24).

Η Εκκλησία είναι για τον πιστό μια μάνα. Δεν μπορείς να αμφισβητήσεις την καταγωγή σου από τη μάνα Χαρά της όμως δεν είναι να αρκεσθείς στην καταγωγή, αλλά να προχωρήσεις ελεύθερα, πιασμένος χέρι με μέχρι με τους αδελφούς σου, με τη Χάρη του ιδρυτού της, του αιώνιου Νέου, στο δικό σου δρόμο, να προσφέρεις με χαρά τις δυνάμεις σου για έναν καλύτερο κόσμο.

Ο Γέροντας π. Βασίλειος Γοντικάκης λέγει χαρακτηριστικά: «Δεν έχουμε έναν αρχηγό στην πίστη μας, ο οποίος μας υπερασπίζεται και μας κάνει δυνατούς και εμείς είμαστε δυνατοί και αφήνουμε τους αδυνάτους, τους αποτυχημένους έξω. Έχουμε κάποιον αρχηγό της Πίστεως, ο οποίος δεν καταργεί τους εχθρούς του αλλά καταργεί την έχθραν, ο οποίος ανέχεται τα πάντα... Και αυτό που μας αναπαύει είναι το εξής: ότι Αυτός θυσιάζεται για την οικουμένη, για όλους και γι αυτούς που δεν πιστεύουν σ’ Αυτόν».

Υπάρχει στις μέρες μας διάχυτη η πεποίθηση ότι αυτό που χρειάζεται είανι ο εκσυγχρονισμός της Εκκλησίας.

Όλοι μας γνωρίζομε ό,τι ανήκει στο Πνεύμα το Άγιο είναι ζωή και μάλιστα ζωή αληθινή, αλλ’ ό,τι υπάρχει στην ιστορία υπόκειται στη φθορά και άρα σε αναθεωρήσεις.

Η Εκκλησία είναι μεν ένα σκάφος ναυπηγημένο από τον Κύριο, που όμως διασχίζει τα κύματα της ιστορίας. Κι όπως ακριβώς στα σκάφη προσκολλώνται θαλάσσιοι οργανισμοί, έτσι και στην Εκκλησία προσκολλώνται πολλές φθαρτές ύλες της ιστορίας.

Η παρουσία του ανθρώπινου στοιχείου, μέσα στη ζωή της Εκκλησίας πολλές φορές της εκόστισε την αξιοπιστία και την αυθεντικότητα. Ποτέ όμως δεν υπήρξε αναιρετική του ιερού σκοπού της, επισημαίνει ο μακαριστός Αρχιεπίσκοπος Αθηνών Χριστόδουλος.

Είναι χαρακτηριστική η φράσις από τη Θεία Λειτουργία του Μεγάλου Βασιλείου, όπου ο λειτουργός ιερεύς απευθύνεται προς τον Κύριο λέγοντάς του: «Και μη δια τας εμάς αμαρτίας κωλύσεις την Χάριν Σου από των προκειμένων τιμίων δώρων».

Η Εκκλησία προβάλλει ως πρότυπό μας τους Αγίους. Δηλαδή τους αγωνιστές, άνδρες και γυναίκες, που ξεπέρασαν τα ανθρώπινα κέντρα και δια της καθάρσεως έφθασαν στη θέωση.

Στο σημείο αυτό μεταφέρω τα λόγια του π. Γεωργίου Μεταλληνού ως απάντηση σε σχετικό ερώτημα.

«Θα πρότεινα σε κάθε νέο ή νέα μια και μοναδική επιλογή. Την Χριστιανική Ορθοδοξία, την πίστη των αγίων μας. Η Ορθοδοξία των αγίων μας είναι η μόνη οδός θεογνωσίας. Είναι ιστορική υπέρβαση της θρησκείας, της ηθικής και της ιδεολογίας».

Η Ορθοδοξία των Αγίων μας συνδέει αρμονικά το άτομο με την κοινωνία, καταξιώνοντας τον άνθρωπον ως πρόσωπο.

Η Ορθοδοξία δεν υπόσχεται μεταθανάτιους παραδείσους, αλλά βίωση της αιωνιότητας και μέσα στον ιστορικό χρόνο.

Στο σημείο αυτό πρέπει να τονισθεί ότι η προσχώρηση των Ελλήνων στον Χριστιανισμό, ιδιαίτερα στην Ορθοδοξία όπως την έζησαν και την πρόβαλαν οι Μεγάλοι Πατέρες της ανατολής, έγινε φυσιολογικά και αβίαστα. Ο Ελληνισμός ήταν καλός δέκτης για το χριστιανικό μήνυμα.

Είχε έμφυτη θρησκευτικότητα – θεοκεντρικότητα. Εδέχετο ότι ο Ορθός Λόγος – η ανθρώπινη λογική – έχει πεπερασμένα όρια και διότι εχαρακτηρίζετο από πνεύμα οικουμενικό.

Χαρακτηριστικό και συμβολικό στοιχείο της πνευματικής συμπόρευσης Ελληνισμού και Χριστιανισμού είναι ότι η Ελληνική Γλώσσα υπήρξε το όργανο, δια του οποίου διεδόθη ανά την Οικουμένη η Καινή κι η Παλαιά Διαθήκη,.

Η Ελληνική Γλώσσα και η ελληνική φιλοσοφία βοήθησαν τους Πατέρες της Ορθοδοξίας να ερμηνεύσουν κατά τον καλύτερο τρόπο τις αλήθειες του Ευαγγελίου και να διατυπώσουν εν Συνόδω τα δόγματα της πίστεως.

Στο σημείο αυτό θα αναφερθούμε για λίγο στο φαινόμενο της εξέλιξης.

Η ιστορία είναι κόσμος του φθαρτού, αλλά όχι κόσμος άξιος περιφρονήσεως, αφού εντός αυτού ζούμε.

Χωρίς αμφιβολία το σημερινό κοινωνικό περιέχον έχει ελάχιστα κοινά σημεία με αυτό μέσα στο οποίο διατυπώθηκε ο λόγος της Εκκλησίας.

Οι αγροτικές κοινωνίες μέσα στις οποίες έζησαν αφιερωμένοι και θεολογούντες οι Πατέρες της Εκκλησίας χάθηκαν.

Μαζί τους χάθηκαν αντιλήψεις, πρότυπα σκέψης και συμπεριφοράς, θεμελιωμένο σε παραδόσεις αιώνων.

Μετά τη βιομηχανική επανάσταση ο τρόπος ζωής άλλαξε. Στη συνείδηση των ανθρώπων κυριαρχούν τα πάθη. Η ανάπτυξη των μεταφορικών μέσω βοήθησε τις μετακινήσεις των πληθυσμών. Φαινόμενο που το ζούμε και σήμερα. Οι τοπικές παραδόσεις έγιναν εκφράσεις του παρελθόντος. Η κατακόρυφη ανάπτυξη των επικοινωνιών έδωσε τη δυνατότητα στις κοινωνίες να αφεθούν πνευματικά στα μέσα μαζικής ενημέρωσης.

Τα σχολεία μπήκαν και είναι σε φθίνουσα φάση. Η μάθηση ταυτίστηκε με την ενημέρωση. Δεν δημιουργούν ολοκληρωμένες και ελεύθερες προσωπικότητες.

Βέβαια η Ορθόδοξη Εκκλησία δεν στάθηκε ποτέ εναντίον της προόδου, σεβόμενη τα λόγια του Θεού. Όταν δημιούργησε τον άνθρωπο τον έθεσε άρχοντα και κύριον όλων όσα είναι επάνω στη γη. (Γεν. α’ 26).

Όμως είναι ανάγκη να πούμε ότι πρόοδος για την Εκκλησία δεν είναι απλώς μια κίνηση από το λιγότερο στο περισσότερο καλό ή από το παλαιότερο στο νεότερο αλλά η μετάβαση από το «είναι» στο «αεί ευ είναι», από τη θνητότητα της κτιστής πραγματικότητας στην αιώνια κατάσταση του καλώς είναι, όπως διδάσκει ο π. Αδαμάντιος Αυγουστίδης (διδ. Θεολογίας – ψυχίατρος).

‘Έχουν σημασία τα λόγια του Αποστόλου Παύλου προς Εφεσίους (Εφ. 2,19). «Δεν είστε πια ξένοι, αλλά ανήκετε στο λαό του Θεού, στην οικογένεια του Θεού».

Είμαι βέβαιος ότι υπάρχουν πολλά σημεία επαφής δικής σας (των Νέων) με την Εκκλησία του Χριστού. Η Εκκλησία και σήμερα μας καλεί να ζήσουμε τη ζωή της, να εκκλησιοποιήσουμε την ατομική μας ύπαρξη, μεταμορφώνοντάς την.

Η Εκκλησία προτείνει για τις διαπροσωπικές μας σχέσεις την άμιλλα στην αγάπη, τη θυσία και την προφοράν, τον διαρκή αγώνα στο άθλημα της αυθυπέρβασης. Και δεν πρέπει να μας διαφεύγει:

Ζω στην Εκκλησία σημαίνει ότι δεν μιλώ για δικαιοσύνη, αλλά παλεύω για δικαιοσύνη, δεν μιλώ για αλήθεια αλλά πασχίζω να είμαι αληθινός, δεν μιλώ για αγάπη, αλλά οραματίζομαι να πραγματώσω την αγάπη ως ήθος, ως μοναδική στάση ζωής. Ζω τελικά αγωνιζόμενος να μορφωθεί ο Χριστός στην ψυχή μου. Ζω τελικά για να μπορώ με την κάθε μου σκέψη, τον κάθε μου λόγο, τον κάθε σκοπό να κηρύττω σιωπηλά και να παρακαλώ δυναμικά, απεγνωσμένα Κύριε: «Ελθέτω η Βασιλεία Σου, γεννηθήτω το θέλημά Σου».

Κλείνω την παραίνεση αυτή με μια πιο θερμή παραίνεση του μακαριστού Ιεράρχη της Εκκλησίας Κρήτης του Ευλογημένου και αγαπημένου μας ΝΕΚΤΑΡΙΟΥ.

«Σας παρακαλώ μετέχετε στη λειτουργική ζωή της Εκκλησίας, για να παίρνετε περίσσεια ζωή εν Χριστώ, για να εκκεντρίζεσθε στην καλλιέλαο της Εκκλησίας για να αυξάνεσθε στην πίστη».

(Αύγουστος 2005 από την ομιλία του στον Ιερό Ναό Αγίου Τίτου, στην εορτή του Αγίου).

Ας είναι αιωνία η μνήμη Του.