Ο Πιρς Μπρόσναν στον λιγότερο συναρπαστικό κατασκοπικό του ρόλο.

Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΤΟΥ ΝΟΕΜΒΡΗ

THE NOVEMBER MAN

Σκην.: Ρότζερ Ντόναλντσον

Πρωτ.: Πιρς Μπρόσναν, Λουκ Μπρέισι, Όλγκα Κουριλένκο, Μπιλ Σμίτροβιτς

Ο Πίτερ Ντέβερο είναι ένας πρώην πράκτορας της CIA, ο οποίος επιστρέφει στην ενεργό δράση μετά από παράκληση ενός παλιού συναδέλφου, για να βοηθήσει μια μυστική πράκτορα τοποθετημένη στη Μόσχα, να προωθήσει ένα σημαντικό μυστικό που εκθέτει τον επόμενο πρόεδρο της Ρωσίας. Ο Ντέβερο δέχεται, αλλά στην πορεία ανακαλύπτει ότι η κατάσταση είναι πιο περίπλοκη απ’ ό,τι τον άφησαν να πιστεύει.

Κατασκοπικό θρίλερ, που μεταφέρει στο σινεμά το μυθιστόρημα του αμερικανού Μπιλ Γκρέιντζερ, «There are no spies», το οποίο εκδόθηκε το 1987 και είναι το έβδομο στη σειρά βιβλίων με ήρωα τον βετεράνο της CIA, Ντέβερο, τον οποίο υποδύεται ο 62χρονος Μπρόσναν. Βέβαια, ο Ντέβερο δεν είναι ο πρώτος κατάσκοπος που υποδύεται ο ηθοποιός, ο οποίος έχει αφήσει το δικό του στίγμα στο είδος, ξεκινώντας από «Το τέταρτο πρωτόκολλο» («The fourth protocol», Τζον Μακένζι, 1987), περνώντας κατόπιν στον ρόλο του Τζέιμς Μποντ στα «Επιχείρηση Χρυσά Μάτια» («GoldenEye», Μάρτιν Κάμπελ, 1995), «Το αύριο ποτέ δεν πεθαίνει» («Tomorrow never dies», Ρότζερ Σπότισγουντ, 1997), «Ο κόσμος δεν είναι αρκετός» («The world is not enough», Μάικλ Άπτεντ, 1999) και «Πέθανε μια άλλη μέρα» («Die another day», Λη Τομαχόρι, 2002), εν τω μεταξύ αποδομώντας το ηρωικό του προφίλ στο «Ο ράφτης του Παναμά» («The tailor of Panama», Τζον Μπούρμαν, 2001).

Σε συνεντεύξεις του για την ταινία, ο Μπρόσναν παραδέχεται ανοιχτά ότι η σκληρότερη εκδοχή του Μποντ στην εποχή του Ντάνιελ Κρεγκ, επηρέασε τον τρόπο με τον οποίο προσέγγισε αυτό το σχέδιο γενικότερα και τον χαρακτήρα του Ντέβερο ειδικότερα. Δυστυχώς το μόνο που κάνει η ειλικρίνειά του, είναι να υπογραμμίζει το προφανές. Ότι δηλαδή ο Μπρόσναν τρέχει να προλάβει τάσεις που είτε άλλοι υπηρετούν καλύτερα εκ των πραγμάτων (ο Κρεγκ διαθέτει όχι μόνο μικρότερη ηλικία και φύσει σκληρότερο προφίλ, αλλά απολαμβάνει και πλουσιότερες συνθήκες παραγωγής), είτε ήδη φθάρηκαν και ξεπεράστηκαν (τα «Taken» με τον συνομήλικο του Μπρόσναν, Λίαμ Νίσον, έχουν ήδη χάσει τον λόγο ύπαρξής τους).

Όλ’ αυτά όμως είναι θεωρίες, που καταρχήν δεν εμποδίζουν καμιά ταινία να γίνει ενδιαφέρουσα, ακόμη κι αν έχει να παρουσιάσει μια χιλιοϊδωμένη συνταγή. Τα ουσιαστικά προβλήματα της ταινίας λοιπόν δεν είναι ο δευτερογενής χαρακτήρας της, αλλά η έλλειψη έμπνευσης στις σκηνές δράσης που αφήνει την ταινία χωρίς θέαμα και η σεναριακή ασυνέπεια, που δημιουργεί πλήθος ερωτημάτων και στερεί σημαντικά διακυβεύματα από την ιστορία, όχι επειδή δεν προσφέρονται από την πλοκή, αλλά επειδή βρίσκονται ατάκτως σκορπισμένα μέσα της χωρίς να εξασφαλίζεται η λογική συνοχή που θα τους προσέφερε βαρύτητα και κρισιμότητα. Μεταξύ άλλων αναρωτιέται κανείς, γιατί ο Χάνλεϊ μπαίνει σ’ όλο αυτό τον κόπο για τη Νατάλια αφού την παρακολουθούσαν ούτως ή άλλως; Ο ρώσος πρόεδρος γιατί κρατούσε φωτογραφίες από μια μουγκή χωριατοπούλα που βίασε πριν από πολλά χρόνια και γιατί μια τυχαία ατεκμηρίωτη προφορική μαρτυρία της μπορεί να ληφθεί τόσο σοβαρά; Πώς η Υπηρεσία αγνοούσε την κόρη του Ντέβερο αφού οι φωτογραφίες της υπήρχαν στον φάκελό του; Ο Χάνλεϊ ανακρίνεται μέσα σ’ ένα κοντέινερ από μια αρχάρια, ενώ μετά αποκαθίσταται σα να μη συμβαίνει τίποτα και χωρίς ν’ αναρωτιέται ο Γουάινστιν. Όλα βιαστικά, εύκολα και πρόχειρα, ώστε ακόμη κι η αειθαλής γοητεία του Μπρόσναν να μη μπορεί να τα καλύψει.

AMORE MIO

Σκην.: Χρήστος Δήμας

Πρωτ.: Ιωάννα Τριανταφυλλίδου, Φάνης Μουρατίδης, Πάνος Μουζουράκης, Αθηνά Οικονομάκου, Τάκης Σπυριδάκης, Ελίνα Μάλαμα, Λεωνίδας Καλφαγιάννης, Ναταλία Τσαλίκη, Χρήστος Χατζηπαναγιώτης, Ιώαννα Πυλιχού, Αλεξάνδρα Παλαιολόγου, Αλέξανδρος Γιάννου, Μυρτώ Αλικάκη

Ο Πάνος είναι προπονητής μιας γυναικείας ομάδας βόλεϊ, που αποκτά με την αγαπημένη σύζυγό του το πρώτο τους μωρό, αλλά η οικογενειακή αφοσίωσή του θα δοκιμαστεί όταν του ρίχνεται η βασική και πανέμορφη παίκτρια της ομάδας του. Ο Τόνι είναι ένας εργένης, που φέρνει κάθε βράδυ άλλη γυναίκα στο σπίτι, σε πείσμα της όμορφης κι έξυπνης γειτόνισσάς του, η οποία τον αντιπαθεί. Η φιλία του Άρη και της λεσβίας κολλητής του, Μαρίνας, δοκιμάζεται όταν αντιλαμβάνονται ότι έχουν κοιμηθεί κι οι δύο με την ίδια κοπέλα. Η μεσήλικη υπάλληλος Ρίτα ανακαλύπτει ότι ο άντρας της την απατά, αλλά ευτυχώς ανακαλύπτει επίσης ότι ο συνάδελφός της, Λάζαρος, είναι ερωτευμένος μαζί της.

Αισθηματική κωμωδία που αποτελεί ριμέικ της ιταλικής «Άντρες εναντίον γυναικών» («Maschi contro femmine», Φάουστο Μπρίτσι, 2010), και, παρά το ταλαντούχο καστ με τις ζωηρές ερμηνείες, αποδεικνύεται ακόμη ένα σεναριακά και τεχνικά φτωχό εγχείρημα, που από ατύχημα βρίσκεται στις κινηματογραφικές κι όχι στις τηλεοπτικές οθόνες.