Του Αντώνη Μαρκάκη

Με την ευκαιρία της τοποθέτησής μας στο 6ο Συνέδριο της Ομοσπονδίας μας, θα θέλαμε να μεταφέρουμε σε όλους τους πολίτες τις θέσεις που υποστήριζουμε οι εργαζόμενοι στην Αιρετή Περιφέρεια Κρήτης στο Ν. Ηρακλείου αναφορικά με τον συνδικαλισμό και τα προβλήματα που αυτός αντιμετωπίζει σήμερα. Τα κίνητρα για τη συμμετοχή μας στο διάλογο δεν είναι η στείρα κριτική, αλλά η διάθεση να συνεισφέρουμε στην απομάκρυνση της ιδιοτέλειας και της εξάρτησης, που δυστυχώς εξακολουθούν να χαρακτηρίζουν την συνδικαλιστική και πολιτική σκηνή.
Το πρώτο σημείο στο οποίο θα θέλαμε να εστιάσουμε είναι η πρωτοφανής έλλειψη συντονισμού μεταξύ όλων των βαθμών των συνδικαλιστικών οργανώσεων και η κατά συνέπεια έλλειψη ενιαίας δράσης των πρωτοβάθμιων συλλόγων που πλήττει καίρια την αποτελεσματικότητα των αγώνων.
Χαρακτηριστικό παράδειγμα που αξίζει να αναφερθεί, αποτελούν οι πανευρωπαϊκές κινητοποιήσεις του προηγούμενου χειμώνα, στις οποίες η συμμετοχή της Ελλάδας ήταν υποτονική και χωρίς συντονισμό, σε αντίθεση με τις υπόλοιπες χώρες της νότιας Ευρώπης. Η ΑΔΕΔΥ, παρά την κρισιμότητα των εποχών που διανύουμε, έχει αναλωθεί σε προκηρύξεις επαναλαμβανόμενων μονοήμερων απεργιακών κινητοποιήσεων, που εκτονώνουν πρόσκαιρα ένα μέρος της οργής του κόσμου χωρίς κανένα όμως ουσιαστικό αποτέλεσμα. Ο συντονισμός ενιαίων κινητοποιήσεων στον δημόσιο τομέα είναι καίριας σημασίας καθώς όλοι θιγόμαστε και απειλούμαστε από την ακολουθούμενη κυβερνητική πολιτική κατά τον ίδιο τρόπο (επίορκοι, διαθεσιμότητα, παρατηρητήριο, κινητικότητα που είναι ο προθάλαμος των απολύσεων, σταδιακή συρρίκνωση των υπηρεσιών δημόσιας ωφέλειας και ολοένα αυξανόμενη πλύση εγκεφάλου από τους πολιτικούς και τα ΜΜΕ στους πολίτες η οποία μας μετέτρεψε σε εχθρούς και αντιπάλους τους). Οι αγώνες μας ωστόσο περιορίζονται σε μεμονωμένες και συντεχνιακές κινητοποιήσεις. Γιατί η ΑΔΕΔΥ δεν συσπείρωσε τους πρωτοβάθμιους και δευτεροβάθμιους συλλόγους σε έναν κοινό αγώνα; Δεν είναι δύσκολο να φανταστούμε τα αποτελέσματα που θα είχε μια ενιαία κινητοποίηση όλων των εργαζόμενων στον δημόσιο τομέα, στενό και ευρύτερο. Και η απουσία σοβαρής προσπάθειας προς αυτήν την κατεύθυνση, μας κάνει να υποπτευθούμε ότι υποκρύπτεται κάποια σκοπιμότητα. Σκοπιμότητα που αφορά τους συνδικαλιστές που μας εκπροσωπούν.
Από την άλλη μεριά, οι καταλήψεις, διαμαρτυρίες αμφιβόλου νομιμότητας που είδαμε τα τελευταία χρόνια είναι ανεδαφικές και αναποτελεσματικές αλλά το κυριότερο παράνομες. Οι πολίτες το αντιλαμβάνονται και δικαιολογημένα έρχονται απέναντί μας. Οι προσπάθειες ανατροπής της υφιστάμενης κατάστασης πρέπει να γίνονται σε έδαφος νομιμότητας και με την συνδρομή της δικαστικής εξουσίας όπου αυτό απαιτείται.
Ένα δεύτερο πολύ σημαντικό πρόβλημα που θέλουμε να επισημάνουμε, είναι ότι οι θέσεις των δημοσίων υπαλλήλων δεν τυγχάνουν ουσιαστικής προβολής στα ΜΜΕ από τους συνδικαλιστικούς μας φορείς. Σε όλη αυτή τη μεθοδευμένη κατασυκοφάντηση του δημοσίου τομέα επιβάλλεται όμως να υπάρξει απάντηση και αυτή να είναι ηχηρή. Οφείλουμε να υπερασπίσουμε το δίκιο μας στην κοινή γνώμη και να απαντήσουμε σε στρεβλώσεις γιατί τα πράγματα μπορούν να αλλάξουν μόνο αν οι προσπάθειες γίνουν κοινές και όχι με την κάθε κοινωνική ομάδα απομονωμένη στο δικό της στρατόπεδο.
Ο έλεγχος στη δημόσια διοίκηση είναι επιβεβλημένος και διασφαλίζει κυρίως τους ίδιους τους εργαζόμενους και το παρεχόμενο από αυτούς έργο. Για το λόγο αυτό, τα πρόσωπα που διορίζονται σε θέσεις ελεγκτών και επιθεωρητών είναι πολύ σημαντικό να είναι αξιοκρατικά εκλεγμένα και ανεξάρτητα από κομματικούς σχηματισμούς και κυβερνητικές επιδιώξεις. Κάτι τέτοιο δεν συμβαίνει σήμερα. Δεν είναι τυχαίο ότι οι πληροφορίες που διαρρέουν είναι αποσπασματικές και αποπροσανατολίζουν την κοινή γνώμη από τις πραγματικές αιτίες των προβλημάτων της δημόσιας διοίκησης. Δεν έχει ποτέ ακουστεί ότι η διαφωνία μας δεν είναι στον έλεγχο και στην αξιολόγηση,αλλά στην ποιότητα τα κτριτήρια και την ουσιαστική αναβάθμιση της.
Γιατί κανείς δεν φρόντισε να ενημερώσει την κοινή γνώμη ότι επίορκος είναι όποιος υπάλληλος καταδικασθεί αμετάκλητα από τα αρμόδια δικαστήρια για κάποια αδικήματα και όχι όποιος απλά παραπεμφθεί; Tο τεκμήριο της αθωότητας ισχύει ή δεν ισχύει για τους εργαζομένους στο δημόσιο όπως και για κάθε πολίτη;
Γιατί δεν προβάλλεται η πάγια εδώ και χρόνια απαίτησή μας τα δικαστήρια να ενισχυθούν με δικαστές ώστε να εκδικάσουν άμεσα τις υποθέσεις οι οποίες εκκρεμούν και να πάψει πια να καλλιεργείται το καθεστώς ατιμωρησίας στο δημόσιο τομέα που πρώτα εμάς ενοχλεί και θίγει;
Γιατί κανείς δεν αναφέρεται στους λόγους που επέβαλλαν την συνταγματική καθιέρωση της μονιμότητας, εδώ και 100 χρόνια, που σχετίζονται με την προστασία των δημοσίων υπαλλήλων και του έργου τους από τις παρεμβάσεις των πολιτικών που διόριζαν και απέλυαν ανάλογα τις πολιτικές πεποιθήσεις των εργαζομένων;
Πουθενά δεν ακούσαμε κάτι για ουσιαστική και ποιοτική αναβάθμιση του δημοσίου, η οποία είναι ένα δύσκολο έργο με πολλές προεκτάσεις και παραμέτρους,και που οπωσδήποτε δεν εξαντλείται στην πάταξη των μεμονωμένων περιστατικών των κοπανατζήδων, των μη έντιμων και ασυνεπών εργαζομένων που υπάρχουν σε κάθε επαγγελματική ομάδα και σε κάθε κοινωνική τάξη.
Αντίδραση δυστυχώς δεν υπήρξε ούτε και στο μύθο του ενός 1. 100. 000 δημοσίων υπαλλήλων, αλλά ούτε και προβλήθηκαν τα στοιχεία του Αυστριακού Ινστιτούτου εκείνη την περίοδο που κατέρριπταν τον μύθο.
Γιατί δεν ακούγεται ότι η πολυνομία και οι πολιτικές αποφάσεις, και όχι οι δημόσιοι υπάλληλοι, στηρίζουν την γραφειοκρατία; Για παράδειγμα ότι η εξόφληση μιας απλής δαπάνης στο δημόσιο απαιτεί τρεις μήνες και 17 διαφορετικές διοικητικές ενέργειες.
Την άποψη που έχουν οι πολίτες για τον συνδικαλισμό πρέπει να προσπαθήσουμε να την αλλάξουμε και ο μόνος τρόπος είναι αλλάζοντας τον συνδικαλισμό εκ των έσω. Οι πολίτες έχουν την αίσθηση ότι ο συνδικαλιστής είναι το φερέφωνο του κόμματος που τον επέλεξε για να επιβάλλει την πολιτική του και ότι όποιος αναμιγνύεται με τον συνδικαλισμό, ορμώμενος από ιδιοτελείς λόγους και σκοπιμότητα, είναι επιρρεπής σε απάτες και ψεύδη.
Στο Σύλλογό μας έχουμε πετύχει συσπείρωση των μελών κυρίως μέσω της πλήρους απεξάρτησής μας από τα κομματικά δεσμά. Τα αποτελέσματα των εθνικών εκλογών, με ποσοστό αποχής γύρω στο 50%, υποδεικνύουν ότι ένα πολύ μεγάλο ποσοστό του πληθυσμού δεν μπορεί να εκπροσωπηθεί από τους υφιστάμενους κομματικούς σχηματισμούς . Αλλά όλος αυτός ο κόσμος πρέπει να βρει βήμα να εκφρασθεί, ειδικά στις κρίσιμες εποχές που διανύουμε. Και το βήμα αυτό είναι ο συνδικαλισμός, που πρέπει όμως να απεμπλακεί από πολιτικούς και κόμματα που αποτελούν τις σημαντικότερες εστίες ανεντιμότητας, διαφθοράς και υποκρισίας.
Πρέπει να ενθαρρύνουμε τον πολιτικό λόγο με επιχειρήματα και απόψεις αλλά όχι τον γνωστό . . ξύλινο λόγο, που μας έχει όλους κουράσει. Πρέπει να στηρίξουμε την ανάδειξη νέων προσώπων με οράματα και ανιδιοτελή προσφορά. Η πρότασή μας για ανεξάρτητη από πολιτικές συνιστώσες δράση του συνδικαλισμού, αν και ανατρεπτική, θεωρούμε ότι βρίσκει γόνιμο έδαφος στις υπάρχουσες πολιτικές συγκυρίες και στην συνειδητοποίηση του κόσμου ότι δεν υπάρχει πια το χρονικό περιθώριο για μικρές αλλαγές.
Τελειώνοντας, θέλουμε να μεταφέρουμε την πεποίθησή μας ότι βασικός πυλώνας κάθε κοινωνικού κράτους είναι ο δημόσιος τομέας του. Και είναι χρέος όλων μας να τον στηρίξουμε για να μπορέσει και αυτός να βελτιώσει τις ζωές μας. Αν επιθυμούμε λοιπόν ένα οργανωμένο κοινωνικό κράτος πρέπει να αγωνιστούμε για αυτό όλοι μαζί, δημόσιοι και ιδιωτικοί υπάλληλοι, ως ενεργοί πολίτες αυτού του τόπου, για να διαφυλάξουμε τα δημόσια αγαθά που δικαιούμαστε και μας ανήκουν. Ο συνδικαλισμός είναι για μας... η ευκαιρία, παράθυρο για τον πολιτισμό, τα ανθρώπινα και εργασιακά δικαιώματα και συνδετικός κρίκος είναι ο πολίτης... πολίτες είμαστε όλοι μας...

* Ο Αντώνης Μαρκάκης είναι Πρόεδρος Εργαζομένων νομού Ηρακλείου στην αιρετή Περιφέρεια Κρήτης