Νιώθετε ότι μέσα από τη διαδικασία γίνεστε λίγο παιδιά;

«Αυτό που μου κάνει εντύπωση είναι πως όταν παίζουμε εμείς, βλέπουμε από κάτω -ενώ δε μας βλέπουν τα παιδιά, γιατί είμαστε ντυμένοι στα μαύρα- ότι η έκφραση των παιδιών δε διαφέρει από την έκφραση των γονιών που κάθονται δίπλα τους όταν βλέπουν το κουκλοθέατρο, τα μάτια είναι ανοιχτά και αφοσιωμένα. Το έχω παρατηρήσει και μου κάνει εντύπωση. Το θυμάμαι από μικρό παιδί που είτε ο πατέρας μου μας έπαιζε κουκλοθέατρο στο σπίτι είτε όταν το ξεκινήσαμε πιο οργανωμένα από Δημοτικό που έκανα την πρώτη μου επίσημη παράσταση με τον «Οδυσσεβάχ» της Ξένιας Καλογεροπούλου και μετά έχω από το Γυμνάσιο τέτοιες μνήμες. Γίνεσαι και εσύ παιδί, είναι πολύ όμορφη εμπειρία.»

Νομίζω πως και στις μέρες μας το χρειαζόμαστε λίγο αυτό.

«Ναι, γιατί είναι πολύ όμορφο να δημιουργείς όμορφες μνήμες στα παιδιά και τους μεγάλους. Μπορεί τα παιδιά μετά από χρόνια να μη θυμούνται το Φρίξο και την Έλλη θα λένε «είδα ένα κουκλοθέατρο και θυμάμαι τα χρώματα, τις κινήσεις, μια μαγεία».

Να πούμε πως η σκηνή είναι μεγάλη. Γύρω στα 4 μέτρα ανοίγει, είναι όλη ντυμένη στα μαύρα με μαύρα πανιά, χρειαζόμαστε σκοτάδι, χρησιμοποιούμε την τεχνική του μαύρου θεάτρου, το black light, είμαστε κι εμείς ντυμένοι στα μαύρα, ουσιαστικά χανόμαστε πίσω από τις κούκλες, δε μας βλέπει το παιδί, εξαφανιζόμαστε και με τα φώτα, προτιμούμε να εξαφανίζεται ο ανθρώπινος παράγοντας και να μένουν μόνο οι κούκλες και χρησιμοποιούμε την τεχνική του μαύρου θεάτρου αλλά και την κανονική με φως φυσικό, με προβολείς.»