Πρεμιέρα κάνει απόψε, στις 9 το θεατρικό έργο "Ο Βάλτος είναι πάντα εκεί" του Γ. Ταϊπλιάδη που παρουσιάζει το Θέατρο Κρήτης.

Ο μικρός και ζεστός χώρος που βρίσκεται στην οδό Καπετάν Χαραλάμπη 1 (δίπλα στον ΟΤΕ) είναι έτοιμος να υποδεχθεί το θεατρόφιλο κοινό της πόλης, κάθε Σάββατο και Κυριακή στις 9 το βράδυ. Οι παραστάσεις θα διαρκέσουν περίπου ένα μήνα ενώ όσοι θέλουν να την παρακολουθήσουν μπορούν να κάνουν κράτηση στο 2810 22 46 70.



"Ο Βάλτος είναι πάντα εκεί"

Σε ένα απομακρυσμένο σπίτι, με φόντο τις χιονισμένες κορφές, κάπου στην ελληνική επαρχία, ζει μια ευκατάστατη χήρα με τα τρία παιδιά της, τη νύφη της και το υπηρετικό προσωπικό.

Η Μάρθα, όπως λέγεται η χήρα, έχει απομονωθεί από το χωριό και ζει σε έναν δικό της κόσμο. Ο βοηθός του σπιτιού, ο Παντελής, είναι ένας μυστηριώδης άνθρωπος που ανέχεται πολλά και κρύβει περισσότερα. Η υπηρέτρια, η Χριστίνα, μέσα στην αγαθοσύνη της γίνεται υποχείριο τής Μάρθας που την εκμεταλλεύεται.

Τα παιδιά της, ο Δημήτρης και ο Ορέστης ζουν στη σκιά της μάνας τους από μικρά παιδιά και ενώ τώρα είναι έτοιμοι να αναλάβουν τα ινία του σπιτιού η μάνα φαίνεται να έχει άλλα στο μυαλό της. Οι δυο γιοι, μαζί και η αρραβωνιαστικιά του Ορέστη, η Αγνή, είναι έτοιμοι να παραβούν κάθε γραπτό και άγραφο νόμο προκειμένου να εξασφαλίσουν τα δικά τους συμφέροντα, που θεωρούν ότι απειλούνται από την απρόσμενη κατάσταση που βρίσκεται η Μαρία, η αδερφή τους.

Η Μαρία είναι μια νέα κοπέλα που περιμένει τον λοχαγό αρραβωνιαστικό της να γυρίσει από το εξωτερικό. Οι δικοί της την κατηγορούν ότι κυοφορεί ένα νόθο παιδί και η αγωνία τους κορυφώνεται καθώς βρισκόμαστε δυο μέρες πριν την άφιξη του λοχαγού.

Ενώ όλοι αγωνιούν για το ποιος είναι ο πατέρας του παιδιού και τι θα ζητήσει ο λοχαγός σαν αντάλλαγμα για να δεχτεί το παιδί ως δικό του ή τι θα γίνει αν αυτός αρνηθεί και τους εγκαταλείψει, η ιστορία αρχίζει να πλέκεται περισσότερο όταν στο προσκήνιο κάνουν την εμφάνισή τους τα πραγματικά γεγονότα που τους έφεραν όλους ως εδώ.

Αθώοι και ένοχοι, φταίχτες και μη, θρυμματίζονται σαν κρύσταλλα όταν αντιλαμβάνονται με τον πιο σκληρό τρόπο ότι οι πραγματικές προτεραιότητες της ζωής δεν παύουν να υπάρχουν ακόμα και όταν νιώθουμε ότι έχουμε πιάσει πάτο.