Τα όνειρα είναι μάλλον καταδικαστέα στην νεοελληνική μας πραγματικότητα. Απαγορεύονται από τους ειδικούς και τους επαΐοντες, από το ιερατείο της κουλτούρας.

Αν θα μπορούσαν θα καταδίκαζαν τα πράγματα σε απόλυτη ακινησία. Καταλαβαίνω ότι μια πολίχνη της ενδοχώρας δεν μπορεί να ονειρεύεται να είναι κάτι άλλο χωρίς να πρέπει να τιμωρηθεί γι’ αυτό.

Κι όσοι εκ των κατοίκων της είναι ονειροπόλοι ή οραματιστές θα πρέπει να θεωρούνται ανεδαφικοί και άσχετοι και κατά πάσα πιθανότητα να εξοστρακιστούν κι όχι να ονειρεύονται θέατρα και σινεμά, στάδια και γυμναστήρια, πράγματα που το υδροκέφαλο νεοελληνικό κράτος φτιάχνει μόνο στο κλεινόν άστυ.

Τέλος πάντων αν επιμένουν ότι τους είναι απαραίτητα όλα τούτα ας πάνε να ζήσουν στην πρωτεύουσα!

Το κουτσοχώρι πάντως οφείλει να μείνει κουτσοχώρι! Τουλάχιστον κατ’ όνομα! Να συνεχίσει εν πάσει περιπτώσει να αποτελεί τον δορυφόρο της μεγάλης πόλης, να μεταφέρει τον όποιο πλούτο παράγει και να τον καταθέτει στην εμπορική αγορά ή σ’ ένα αστικό διαμέρισμα της πόλης με την ηράκλεια οικονομική δύναμη και το ηράκλειο όνομα.

Τι κι αν μιλά η Ευρωπαϊκή Ενωση για ισόρροπη ανάπτυξη του νησιού, για ανάδειξη των δυνατοτήτων της ενδοχώρας; Ας μην έχουμε τέτοιες ψευδαισθήσεις! Ολα πρέπει να μείνουν ως έχουν.

Θα ρωτήσει ο καλοπροαίρετος αναγνώστης: “Μα όλα αυτά θα αλλάξουν αν αλλάξει το όνομα του τόπου;”

Οχι φυσικά! Αλλά πείτε μου ποιος δεν προσπαθεί να φανεί αντάξιος του ονόματός του;

Μια αλλαγή στη βάση των πραγμάτων, στη βάση των ονομάτων (ποιος είναι ποιος) είναι ένα βότσαλο που πέφτοντας σε μια λίμνη δημιουργεί αλλεπάλληλους κύκλους που επιταχύνουν τις αλλαγές.

Δεν αναφέρομαι στις επιστημονικές θέσεις που έχουν δημοσιευτεί κατά καιρούς στον Τύπο για την αλλαγή του ονόματος του Αρκαλοχωρίου οι οποίες είναι απολύτως σεβαστές και πιστεύω πως πρέπει να ληφθούν σοβαρά υπόψη και να αξιοποιηθούν (με την επιφύλαξη ότι δεν είναι δυνατόν η επιστημονική γνώση να απαγορεύει την όποια αλλαγή εξ ορισμού).

Αδιανόητο είναι όμως και σ’ αυτό αναφέρομαι να γίνεται αντικείμενο χλεύης η προσπάθεια ανίχνευσης των δυνατοτήτων ενός άλλου προσδιορισμού που θέλει να εμπεριέχει την πραγματικότητα, το παρελθόν και το μελλοντικό όνειρο για τον τόπο, όταν μάλιστα αυτή η προσπάθεια γίνεται με δημοκρατικό τρόπο στα πλαίσια ενός ανοικτού διαλόγου. Τι εξυπηρετεί αυτή η χλεύη; Αυτή η κινδυνολογία;

Μήπως είναι απλά η έκφραση ενός αντιπολιτευτικού μένους προς την παρούσα δημοτική Αρχή που τόλμησε να πει αυτό που βλέπει;

Ας μας πουν τα δικά τους όνειρα για τον τόπο, όλοι όσοι χλευάζουν τα δικά μας όνειρα για την πόλη κι ας μας επιτραπεί παρακαλώ να συνεχίσουμε να ονειρευόμαστε μια πόλη που χωρίς να λησμονά το παρελθόν της προχωρεί γοργά στο σύγχρονο γίγνεσθαι.

Μια πόλη που η ανάπτυξη της μπορεί να αποτελέσει τρόπο ανάπτυξης για τις πόλεις της ενδοχώρας του νησιού και όχι μόνο.

Τα όνειρα βλέπετε δεν κοστίζουν αλλά συχνά είναι πιο καυτά από την πραγματικότητα και βρίσκουν τον τρόπο να ζουν και να ορίζουν το μέλλον.

Ο παρατηρητής της ενδοχώρας