Λένε ότι η ζωή είναι το μεγαλύτερο σχολείο.

Λένε, ότι περνώντας το, αποκτάς σοφία και εμπειρίες, που σου δίνουν το πιο αληθινό πτυχίο, αυτό που δεν συγκρίνεται με κανενός άλλου Πανεπιστημίου.

Συμφωνώ σ’ αυτή την άποψη αλλά υπό έναν όρο.

Ο κάθε υποψήφιος μαθητής, ο κάθε ζωντανός άνθρωπος, παίρνοντας τα μαθήματά του από τις τάξεις που καλείται να περάσει, μπορεί και να μείνει μεταξεταστέος σε ορισμένα θέματα ή και να χάσει την “χρονιά” του τελείως.

Να πάει η ζωή του στράφι, όπως λένε, αν δεν έχει το μεγάλο προτέρημα της “θετικότητας”.

Αυτό το σημαντικό προσόν είναι που δίνει φτερά να παρεμερίζονται πολλές κακοτοπιές, και να περνάς, γιατί όχι, και με άριστα την μια τάξη μετά την άλλη.

Ενας έξυπνος τρόπος να το πετύχεις αυτό, ή τουλάχιστον να συνηθίσεις να σκέφτεσαι θετικά, είναι να ανακυκλώνεις την άρνηση.

Επειδή τίποτα δεν είναι τυχαίο, απ’ ό,τι συμβαίνει στην ζωή μας, θα πρέπει σε κάθε αρνητικό συμβάν να γίνεται η εξής επεξεργασία:

Αφού δεν έχεις την ετοιμότητα να αποφύγεις μια αρνητική κατάσταση, στάσου μετά την έκρηξή της και παρατήρησέ την, ανάλυσέ την μέσα στο κομπιούτερ του νου σου, που ξέρει, δέχεται και επεξεργάζεται τα πάντα.

Υστερα, πάρε ό,τι θετικό μπορεί να σου διδάξει αυτή η κατάσταση και βάλε το στην άκρη.

Θα το μελετήσεις καλύτερα μετά.

Σε δεύτερη φάση, ερευνάς τα στοιχεία που προκάλεσαν το περιστατικό και τα τοποθετείς με σωστά σημεία αναφοράς μέσα σου ώστε να μην επαναληφθούν.

Τέλος, το υπόλοιπο που μένει άχρηστο πια, το καις με την συγνώμη και με την υπόσχεση που δίνεις μέσα σου ότι όσο τουλάχιστον εξαρτάται από εσένα κάτι τέτοιο δεν θα επαναληφθεί στο μέλλον... Καλή επιτυχία, Φιλικά

Μελισσάνθη της ΚΡΗΤΗΣ