Γιορτάζεται σήμερα η Παγκόσμια Ημέρα του Παιδιού που είναι αφιερωμένη στα παιδιά όλου του κόσμου, που φυσικά πρέπει να είναι και δικά μας παιδιά.

Τί είναι αλήθεια ένα παιδί; Είναι τάχα ένας μικρός άνθρωπος με ιδιαίτερη σωματική μορφολογία;

Είναι ένας μικρός άνθρωπος που αργότερα γίνεται άνδρας, ή γυναίκα; Έίναι ένα άτομο που απλώς συμπεριφέρεται διαφορετικά από τους μεγάλους, που αλλάζει εύκολα διαθέσεις και απόψεις, ή είναι μια δύναμη που εξελισσεται με ψυχοσωματική ορμή που προσπαθεί συνήθως με τρόπους μη αποδεκτούς από τους μεγάλους;

Η απάντηση δεν είναι εύκολη.

Η παιδική ηλικία είναι η αφετηρία της εξόρμησης για νέους ορίζοντες. Από εδώ ξεκινάει ο άνθρωπος για να κατακτήσει το μέλλον με τόλμη και θάρρος.

Καθώς όμως ανοίγεται στο πέλαγος που λέγεται κοινωνία, βρίσκεται αντιμετωπο με τον άλλον άνθρωπο. Και τότε αρχίζουν οι ανησυχίες και τα προβλήματα. Και τότε η αγνότητα της ψυχής του δοκιμάζεται από τα κακά παραδείγματα, τα επιβλαβή θεάματα και την αδιαφορία των μεγάλων, αφού φυσικά, κοινωνικό και οικογενειακό περιβάλλον επηρεάζουν την προσωπικότητα του.

Έχουμε λοιπόν χρέος να του εξασφαλίσουμε όλες εκείνες τις προϋποθέσεις που θα το βοηθήσουν να γνωρίζει τους κινδύνους, αλλά και πώς να τους αποφεύγει, να διδαχθεί την αλήθεια και τον αλληλοσεβασμό, να νιώσει την αξία της στοργής και της αγάπης μεταξύ των ανθρώπων.

Πολύτιμος βοηθός μας σ’ αυτό, τα μέσα και οι μέθοδοι ψυχαγωγίας. Γιατί δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι τα παιδιά πρέπει να έχουν μια χαρούμενη ζωή, παράλληλα με την ωφέλιμη διέξοδο των ενδιαφερόντων τους.

Να τα προτρέπουμε λοιπόν στις δημιουργικές δραστηριότητες, καλλιεργώντας την αναγκαιότητα του προγραμματισμού, την αξία της συνεργασίας και της ομαδικής εργασίας, την ευγενή άμιλλα, τον αυτοσεβασμό και την αυτοεκτίμηση, αποδεχόμενοι τα παιδιά μας με τις αδυναμίες και τα ελαττώματά τους και ζητώντας τους τόσα όσα μπορούν ν’ αποδώσουν.

Οπλισμένοι με υπομονή, ειλικρινή αγάπη και πραγματικό ενδιαφέρον, μπορούμε και πρέπει να βοηθήσουμε τα παιδιά μας, ώστε να ζήσουν μια ζωή αντάξια του αληθινού ανθρώπου και να φτιάξουν μια κοινωνία καλύτερη από τη δική μας.

Στη χώρα μας υπάρχουν πολλά παιδιά εγκαταλειμμένα από τους γονείς τους για διάφορους λόγους, τα οποία ζουν και μεγαλώνουν σε διάφορα ιδρύματα και στερούνται μητρικής και πατρικής στοργής, παιδιά τα οποία μεγαλώνουν χωρίς οικογενειακή περίθαλψη και φροντίδα και γίνονται πολίτες αυτής της κοινωνίας.

Εξ αιτίας του γεγονότος αυτού φέρουν μαζί τους και τα βιώματα της ψυχολογικής ζωής που έζησαν όλα αυτά τα χρόνια και πρέπει η Πολιτεία κι εμείς, να δείξουμε ιδιαίτερη φροντίδα και μέριμνα γι’ αυτά τα παιδιά.

Πλησιάζουν τα Χριστούγεννα και το μυαλό όλων μας ταξιδεύει τόσο στα δικά μας τα παιδιά, όσο και στα παιδιά όλης της γης, όπου εκατομμύρια δυστυχισμένα αγγελούδια υποφέρουν, στερούμενα τα τελείως απαραίτητα για την στοιχειώδη επιβίωση.

Οι πόλεμοι, οι αρρώστιες, οι τραυματισμοί, οι κακουχίες και οι ελλείψεις τροφίμων και ιατροφαρμακευτικής περίθαλψης έχουν στοιχειώσει θα λέγαμε πολύ απλά μέσα στη ζωή τους. Χιλιάδες παιδιά απαγάγονται, κλέβονται, πωλούνται, διακινούνται ως θύματα της φτώχειας και των διακρίσεων.

Σήμερα στον κόσμο 180 εκατομμύρια παιδιά είναι θύματα της εκμετάλλευσης. 1.200.000 είναι θύματα διακίνησης, 2 εκατομμύρια εμπλέκονται σε δίκτυα πορνείας και σεξουαλικής κακοποίησης. 120 εκατομμύρια δεν έχουν δυνατότητα πρόσβασης στην εκπαίδευση, ενώ 100 εκατομμύρια ζουν στους δρόμους χωρίς καμιά προστασία.

Οι αριθμοί τρομάζουν, οι αριθμοί ντροπιάζουν, οι αριθμοί αποκαλύπτουν τη θλιβερή, σκοτεινή απάνθρωπη όψη των σύγχρονων κοινωνιών.

Τα παιδιά αυτά πιστοποιούν και αναδεικνύουν το αληθινό πρόσωπο των σύγχρονων κοινωνιών οι οποίες θέτουν την οικονομική ανάπτυξη ως προτεραιότητα αδιαφορώντας ή υποτιμώντας τις επιπτώσεις που δημιουργεί η άνιση κατανομή του πλούτου στο μέλλον της ίδιας της κοινωνίας όπως αυτή αντανακλάται στη στάση και στη συμπεριφορά αυτών των παιδιών.

Αποτελούν τον καθρέπτη μιας κοινωνίας η οποία αυτοσαρκαζόμενη επιζητεί την τεχνολογική και οικονομική ανάπτυξη αδιαφορώντας για το μέλλον της.

Σήμερα η μεγαλύτερη πρόκληση που αντιμετωπίζει η ανθρωπότητα είναι η αμφισβήτηση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και η συνακόλουθη απαίτηση για τη διασφάλιση του συστήματος των πανανθρώπινων αξιών της αξιοπρέπειας, της ελευθερίας, της ισότητας, της δικαιοσύνης, ως καθολικά αιτήματα χωρίς διακρίσεις φύλου, θρησκείας, χώρας ή καταγωγής.

Οι Παγκόσμιες Φιλανθρωπικές Οργανώσεις UNESCO - UNICEF, μέσα σε αυτό το πλανητικό μελαγχολικό τοπίο των κραυγαλέων ανισοτήτων, των δραματικών διακρίσεων και της εξαθλίωσης εκατοντάδων εκατομμυρίων παιδιών, έχουν συμβάλει με τη μοναδική και αναντικατάστατη παρουσία τους στην προστασία και την βελτίωση των συνθηκών διαβίωσής τους.

Την ώρα αυτή έχουμε καθήκον όλοι μας να μη σταθούμε με τη σκέψη μας μόνο κοντά σ’ αυτά τα παιδιά, αλλά να έχουμε όλοι μας ενεργό ρόλο βοηθώντας με πράξεις αγάπης και φροντίδας σ’ αυτό το παγκόσμιο έργο που εδώ και πολλά χρόνια έχουν ξεκινήσει οι προαναφερόμενες Παγκόσμιες Φιλανθρωπικές Οργανώσεις.

Είμαι βεβαία ότι η πίστη μας στα κοινωνικά οράματα, για μια κοινωνία χωρίς διακρίσεις και ανισότητες με ίσες ευκαιρίες και ίσα δικαιώματα που αναγνωρίζει και ενστερνίζεται όλος ο ελληνικός λαός, μας βάζουν όλους εμάς σε μεγάλες ευθύνες και υποχρεώσεις.